Ostatnie (na)tchnienie

Gdy zakładałam bloga, miałam takie marzenie, by choć kilka/kilkanaście osób zainteresować tematem świadomego i jak najbardziej owocnego przeżywania narzeczeństwa. Do głowy by mi nie przyszło, że po dwóch latach to miejsce zgromadzi setki stałych czytelników i będzie mieć ponad trzysta tysięcy wyświetleń...! Ale to stało się naprawdę.

Ten blog to jedna z najlepszych rzeczy, jakie w życiu zrobiłam. Przede wszystkim poznałam dzięki niemu wiele wspaniałych osób, a z niektórymi nawet zdążyłam się zaprzyjaźnić - i wirtualnie, i realnie. Myślę, że przez te prawie 2,5 roku zadziało się tutaj wiele dobrego. Mogliśmy dyskutować, wymieniać się doświadczeniami i przemyśleniami, ubogacać się wzajemnie i wspierać. Nie zawsze było tylko miło i radośnie, bywały też mniej sympatyczne momenty, pełne spięć i niezrozumienia. Jestem jednak przekonana, że wszystko dzieje się po coś i także te trudniejsze akcenty były tutaj potrzebne, żeby nas czegoś nauczyć. Każdy kontakt, czy to w komentarzach czy mailowo, był dla mnie niezwykle ważny i owocny. Bo to Wasza obecność poniekąd napędzała to miejsce.

Dzisiaj, kiedy kończy się nasz miodowy miesiąc, za wszystko dziękuję i z małą łezką w oku żegnam się z Wami. Cieszę się z każdego człowieka, który znalazł tutaj inspirację i zachętę do czegoś dobrego. Gratuluję i kibicuję wszystkim, którzy trafiając tutaj, chcą przeżywać swoje narzeczeństwo i małżeństwo najlepiej jak potrafią, na maksa i z Bogiem. Mam nadzieję, że to miejsce będzie źródłem jakiejś motywacji do walczenia o to, co najpiękniejsze i najszlachetniejsze w relacji dwojga kochających się ludzi. Jestem świadoma, jak wiele niedoskonałości i słabości przejawiło się tutaj przez ten czas, dlatego chcę także przeprosić, jeśli ktokolwiek poczuł się czymś urażony lub zniechęcony. Od początku otaczamy to miejsce modlitwą, dlatego ufam, że z każdej ułomności Pan Bóg może wyprowadzić nieprawdopodobne dobro. Jemu zawierzam to, co będzie się tutaj i w Was działo także teraz, gdy kończę pisanie.

Na koniec mam taką małą propozycję. Byłoby mi niezmiernie miło, gdybyście zechcieli zostawić ślad po sobie pod tym wpisem. Choćby jedno słowo komentarza z podpisem od każdego, kto darzy to miejsce jakąkolwiek sympatią. Nieważne, czy czytasz od dwóch lat czy od tygodnia, czy komentujesz regularnie czy nigdy się nie ujawniłeś/aś. Jeśli możesz, zaakcentuj swoją obecność właśnie tutaj i właśnie teraz. Nie chodzi o mnie, bo ja mniej więcej wiem, ilu jest stałych czytelników i wielu z Was znam, kojarzę po komentarzach i mailach. Chciałabym, żeby ten ostatni wpis, który odtąd będzie się wyświetlał jako pierwszy, dla każdego, kto tutaj wejdzie, był takim namacalnym świadectwem, jak wielu i jak różnych ludzi zgromadził ten blog. Może to dla kogoś będzie zachętą do przeczytania choć kilku wpisów i skorzysta na tym? A może zmotywuje to kogoś do założenia podobnego bloga?? Jest zapotrzebowanie i jest mnóstwo niewykorzystanej przestrzeni w tej tematyce, więc myślę, że warto (koniecznie proszę o adres, jeśli powstaną nowe blogi o tematyce dotyczącej narzeczeństwa! :)). Pozwólcie Duchowi Świętemu zadziałać i zostawcie ślad poniżej. :)

Pozdrawiam Was serdecznie! Do przeczytania!
Ada Karolowa