Czas wziął nogi za pas

Nie wiem, jak to się stało i kiedy, ale coś się zmieniło. Przez prawie półtora roku narzeczeństwa czas pozostający do ślubu wlókł się, jak tylko mógł. Liczenie od 27 miesięcy było momentami katorgą. Jak to dłuuugo... 20 miesięcy to tylko trochę krócej... 15 miesięcy to wciąż ponad rok... A teraz do naszego ślubu zostało 10 miesięcy z małym okładem i... Mam wrażenie, że czas się zdenerwował, rozpędził i zaczął uciekać. Ale nie, że sobie truchta. Spieprza, ile sił w nogach. Teraz wydaje mi się, że zostało nam naprawdę niewiele czasu i momentami jestem nieco przerażona, jak my to wszystko ogarniemy...

Ostatnio zaczęliśmy się modlić nie ZA nasze wesele, ale O nasze wesele. Żeby w ogóle doszło do skutku. Bo, poważnie, jest taka opcja, że odwołamy wszystko związane z weselem i skończy się na obiedzie dla najbliższej rodziny. Tyle tylko, że wówczas powstaje pytanie: to po jaką cholerę tyle czekaliśmy? Gdybyśmy wiedzieli od początku, że to będzie tak wyglądać, pobralibyśmy się dużo wcześniej. Z rok przynajmniej. Zdecydowaliśmy trochę odłożyć ślub w czasie przede wszystkim ze względu na to, że jednak chcielibyśmy świętować początek naszego małżeństwa w tak wyjątkowy sposób, jakim jest wymarzone wesele. W tym momencie jednak wszystko stoi pod wielkim znakiem zapytania. I strasznie mnie wkurza, gdy ktoś pyta o nasze wesele i na moją odpowiedź: "jeszcze nie wiemy, czy w ogóle będzie", pada stwierdzenie: "eee, przesadzasz, jakoś to będzie". Tego typu teksty dołączam do powodów, dla których nie lubię rozmawiać o ślubie.

Żeby się nie martwić na zapas, o weselu staram się na razie za wiele nie myśleć. Skupiam się na ślubie. Dlatego od jakiegoś czasu przeglądam w internecie suknie ślubne. I tu znowu mam niezły mętlik w głowie. Bo z jednej strony wiele osób radzi, by pochodzić po salonach i poprzymierzać sukienki. Sprawdzić, w czym będzie mi najlepiej, bo może się okazać, że moja wizja sukni ślubnej w rzeczywistości będzie na mnie wyglądać po prostu źle. I ja o tym doskonale wiem i już się powoli zbieram na tournee po salonach, ale... Coś ciężko mi to idzie, jak sobie pomyślę, że na przykład spodoba mi się jakieś cudo, które będzie kosztować krocie... Ja nie lubię takich sytuacji.

O, wczoraj nawet znalazłam na allegro przepiękną suknię, no dosłownie wymarzoną i to firmy, która ma salon w Krakowie. Super. Wysyłam nawet Narzeczonemu - potwierdza, że ładna. Pyta, ile kosztuje. W salonie 4700 zł, tutaj 1500 zł. Łał, to nieźle! Okazja. No tak, tylko to w dalszym ciągu dużo za dużo... Wiem, wiem, co powiecie, to extra cena jak na firmową suknię ślubną. Już mnie kiedyś koleżanka sprowadziła na ziemię, ale mnie się nadal nie mieści w głowie, jak można tyle kasy wydać na sukienkę. Na obrączki - spoko, bo to przecież na całe życie. Ale na suknię na jeden dzień??

Swoją drogą z sukniami ślubnymi to jest pewien fenomen. Dla przykładu historia innej koleżanki, która w zeszłym roku wychodziła za mąż. Szukała krawcowej, która uszyłaby jej sukienkę. Zwykłą, bardzo prostą i skromną, bez żadnych falban, zdobień. Wybrała się do poleconej przez kogoś krawcowej i opowiedziała, jaką chciałaby suknię, ale nie wspomniała, że ma to być suknia ślubna. Pyta, ile kosztowałoby uszycie takiej sukienki. W granicach 350-500 zł razem z materiałem. Super! Krawcowa pyta, jakiego koloru miałaby być suknia. Biały. I tutaj konsternacja na twarzy krawcowej: "Biała? Biała długa suknia?? A to przypadkiem nie na ślub?? Bo ślubna to będzie kosztować 1100 zł!"... Przemysł ślubny kwitnie. ;D

Pocieszam się, że z wybieraniem sukienki to też nie ma co się spieszyć, bo przecież jeszcze sporo czasu przede mną. Ale po chwili przypominam sobie przecież, jak ten czas ostatnio strasznie szybko ucieka i kurczy się nieprawdopodobnie. Wakacje zlecą raz dwa, jesień jeszcze szybciej, a potem to zostaje już zima, a w zimie łazić za sukienkami to średni pomysł... I nagle okazuje się, że wcale nie ma sensu odkładać tego tournee... I tak w kółko. Jeden wielki znak zapytania. A czas naprawdę wziął nogi za pas...