Nie lubię rozmawiać o ślubie

Może jestem dziwną przyszłą Panną Młodą, ale naprawdę nie przepadam za rozmowami o naszym ślubie.

Kiedy rozmawiam z kimś, kto jest już po ślubie, zwykle dostaję mnóstwo "dobrych" rad, nawet jeśli o to nie proszę. Sytuacja jest z góry przesądzona - takie osoby zwykle traktują mnie z wyższością, bo same już to przeżyły i w tym temacie są najmądrzejsze na świecie. Tak naprawdę nie liczy się to, co powiem - wszystko znajduje odniesienie: "a my mieliśmy tak i tak..."/"a u nas było...". Przyznaję, rozmawiałam ostatnio z jedną osobą, która jest dwa lata po ślubie i nie dała mi odczuć tej wyższości, a wręcz potrafiła ucieszyć się razem ze mną naszymi przygotowaniami. Ale to jeden wyjątek. Pozostałe doświadczenia w gronie zamężnych znajomych/koleżanek nie należą do najprzyjemniejszych.

Moi rodzice są bardzo przeczuleni na punkcie tego, by się nam, broń Boże, nie wtrącać do niczego, bo sami przeżyli koszmar absolutnego wtrącania się we wszystko swoich rodziców, więc... unikają tematu ślubu jak ognia. Udają, że w ogóle ich to nie interesuje. Jeżeli nawet zacznę coś opowiadać o przygotowaniach, temat po chwili umiera śmiercią naturalną.

W obecności koleżanek/znajomych, które borykają się z samotnością i mozolnym poszukiwaniem odpowiedniego kandydata na męża, głupio mi opowiadać o naszych narzeczeńskich przeżyciach i planach związanych ze ślubem, jeśli druga strona nie wykazuje zainteresowania tematem. Wydaje mi się, że skoro ktoś sam nie pyta, to chyba lepiej nie przesadzać z opowieściami około-ślubnymi. Zwłaszcza, gdy moje nieco "badawcze" stwierdzenie np. o znalezieniu wodzireja, spotyka się z zerowym odzewem: mhm. Mam wrażenie, że tego typu rozmowy mogą po prostu wywoływać smutek, może jakąś frustrację mieszającą się z odrobiną zazdrości. Nie wiem, nie chcę sprawiać nikomu przykrości, więc wolę zamilknąć.
Swoją drogą trochę mnie to dziwi, bo ja, gdy byłam jeszcze sama, uwielbiałam słuchać opowieści zakochanych koleżanek, przygotowujących się do ślubu. Owszem, jakiś cień zazdrości gdzieś się pojawiał, ale to raczej na zasadzie: "nie mogę się doczekać, kiedy mi będzie dane to przeżywać". Ale każdy przeżywa to po swojemu.

Wychodzi na to, że najlepiej by się rozmawiało o ślubie z osobą, która też się do niego przygotowuje i jest na podobnym do nas etapie. Hm... Mam tylko jedną koleżankę, która też jest zaręczona, ale w ich przypadku sprawa jest dosyć skomplikowana i ślub od kilku lat jest odkładany z różnych powodów. Widzę, jak ona przeżywa tę niepewność i obawy co do ich wspólnej przyszłości i też nie chcę sprawiać jej przykrości opowiadaniem o szczegółach przygotowań. Czasem sama z siebie o coś zapyta, wtedy rozmawiamy i owocuje to bardzo pozytywnymi odczuciami, bo naprawdę cieszy się razem z nami. Ale gdzieś w tle wciąż mam w pamięci jej tęsknoty, marzenia i pragnienia związane ze ślubem, o którym na razie ani widu, ani słychu... Znów niezręczna i nieco krępująca sytuacja.

I dlatego w zasadzie w ogóle nie bardzo lubię rozmawiać o naszym ślubie. (Nie czuję, że rymuję).
Dobrze, że chociaż z własnym Narzeczonym mogę zawsze i wszędzie bez skrępowania pogadać o naszym ślubie... :)