Odliczamy!

wtorek, 16 czerwca 2015

Ostatnie (na)tchnienie

Gdy zakładałam bloga, miałam takie marzenie, by choć kilka/kilkanaście osób zainteresować tematem świadomego i jak najbardziej owocnego przeżywania narzeczeństwa. Do głowy by mi nie przyszło, że po dwóch latach to miejsce zgromadzi setki stałych czytelników i będzie mieć ponad trzysta tysięcy wyświetleń...! Ale to stało się naprawdę.

Ten blog to jedna z najlepszych rzeczy, jakie w życiu zrobiłam. Przede wszystkim poznałam dzięki niemu wiele wspaniałych osób, a z niektórymi nawet zdążyłam się zaprzyjaźnić - i wirtualnie, i realnie. Myślę, że przez te prawie 2,5 roku zadziało się tutaj wiele dobrego. Mogliśmy dyskutować, wymieniać się doświadczeniami i przemyśleniami, ubogacać się wzajemnie i wspierać. Nie zawsze było tylko miło i radośnie, bywały też mniej sympatyczne momenty, pełne spięć i niezrozumienia. Jestem jednak przekonana, że wszystko dzieje się po coś i także te trudniejsze akcenty były tutaj potrzebne, żeby nas czegoś nauczyć. Każdy kontakt, czy to w komentarzach czy mailowo, był dla mnie niezwykle ważny i owocny. Bo to Wasza obecność poniekąd napędzała to miejsce.

Dzisiaj, kiedy kończy się nasz miodowy miesiąc, za wszystko dziękuję i z małą łezką w oku żegnam się z Wami. Cieszę się z każdego człowieka, który znalazł tutaj inspirację i zachętę do czegoś dobrego. Gratuluję i kibicuję wszystkim, którzy trafiając tutaj, chcą przeżywać swoje narzeczeństwo i małżeństwo najlepiej jak potrafią, na maksa i z Bogiem. Mam nadzieję, że to miejsce będzie źródłem jakiejś motywacji do walczenia o to, co najpiękniejsze i najszlachetniejsze w relacji dwojga kochających się ludzi. Jestem świadoma, jak wiele niedoskonałości i słabości przejawiło się tutaj przez ten czas, dlatego chcę także przeprosić, jeśli ktokolwiek poczuł się czymś urażony lub zniechęcony. Od początku otaczamy to miejsce modlitwą, dlatego ufam, że z każdej ułomności Pan Bóg może wyprowadzić nieprawdopodobne dobro. Jemu zawierzam to, co będzie się tutaj i w Was działo także teraz, gdy kończę pisanie.

Na koniec mam taką małą propozycję. Byłoby mi niezmiernie miło, gdybyście zechcieli zostawić ślad po sobie pod tym wpisem. Choćby jedno słowo komentarza z podpisem od każdego, kto darzy to miejsce jakąkolwiek sympatią. Nieważne, czy czytasz od dwóch lat czy od tygodnia, czy komentujesz regularnie czy nigdy się nie ujawniłeś/aś. Jeśli możesz, zaakcentuj swoją obecność właśnie tutaj i właśnie teraz. Nie chodzi o mnie, bo ja mniej więcej wiem, ilu jest stałych czytelników i wielu z Was znam, kojarzę po komentarzach i mailach. Chciałabym, żeby ten ostatni wpis, który odtąd będzie się wyświetlał jako pierwszy, dla każdego, kto tutaj wejdzie, był takim namacalnym świadectwem, jak wielu i jak różnych ludzi zgromadził ten blog. Może to dla kogoś będzie zachętą do przeczytania choć kilku wpisów i skorzysta na tym? A może zmotywuje to kogoś do założenia podobnego bloga?? Jest zapotrzebowanie i jest mnóstwo niewykorzystanej przestrzeni w tej tematyce, więc myślę, że warto (koniecznie proszę o adres, jeśli powstaną nowe blogi o tematyce dotyczącej narzeczeństwa! :)). Pozwólcie Duchowi Świętemu zadziałać i zostawcie ślad poniżej. :)

Pozdrawiam Was serdecznie! Do przeczytania!
Ada Karolowa

środa, 10 czerwca 2015

Miesiąc miodowy

Tosty z serem i szynką. Masło orzechowe. Leczo, potrawka z kurczaka i zapiekanka makaronowa. Lody. No i muffiny!
*

Ktokolwiek do nas przychodzi, dostaje butelkę wina - pozbywamy się pozostałości po weselu. A wciąż stoi ich jeszcze kilka - to pudełko nie ma końca...! Nie wspominając już kilku otwartych butelek stojących w lodówce... I my - abstynenci... Szukamy zatem przepisów na dania z wykorzystaniem wina. ;)

*

- Przywaliłaś! - domyśla się Karol po mojej skruszonej minie, gdy późnym popołudniem podjechałam autem pod przychodnię...
- Nie, tylko zakopałam się w błocie i auto jest... masakrycznie brudne...
- Pff! Już myślałem, że kogoś zabiłaś i trzeba będzie ukrywać zwłoki... :p Wygląda rasowo! :D

*

W naszej kuchni powstało biuro. Kalendarz z zapisywanymi planami, lista zakupów na bieżąco uaktualniana, duży zeszyt na zapisywanie wydatków, długopisy, karteczki, ładowarka do telefonów. Takie nasze małe centrum dowodzenia. :)
*

Pięć kombinacji w rozkładzie dnia. Plus weekendy. Najfajniejsza - gdy oboje mamy na 9:00. Wspólne wstawanie, śniadanko, na spokojnie. Ale ta, gdy ja wychodzę o 6:30, a mąż półprzytomny robi mi krzyżyk na czole też jest urocza. :)
*

Było sobie łóżko. Wytrzymało trzy tygodnie. Pomijamy to, że skrzypiało. Jedna z nóżek wyskrobała w panelach, ekhm, wgłębienie... Rozkręciliśmy je, uprzedzając powstanie dziury w podłodze. Śpimy na materacu. :D
*

Takie tam drobne wspomnienia z naszego miesiąca miodowego... ;)

sobota, 6 czerwca 2015

O nas i dla nas

Na procesji Bożego Ciała w naszej parafii przy każdym z czterech ołtarzy jest głoszone kazanie. Dla nas to pewna nowość, bo w naszych rodzinnych parafiach takich zwyczajów nie było. Niemniej jednak to bardzo ciekawe doświadczenie i cenny czas refleksji w takim wyjątkowym dniu, jakim jest Boże Ciało. Podczas tegorocznej procesji najbardziej poruszyło nas jedno z kazań, które dotyczyło życia małżeńskiego i rodzinnego. Trochę z nauczania papieża Franciszka, trochę jeszcze z Jana Pawła, proste, bardzo zwięzłe i niezwykle inspirujące. Aż uśmiechnęliśmy się do siebie, że to już o nas. O nas i dla nas. :)

I po raz kolejny przyszła nam na myśl refleksja, która pojawiała się już wiele razy w naszym narzeczeństwie. Że ta tematyka małżeństwa i rodziny przewija się ostatnio bardzo często w Kościele. Powód jest prosty: synod o rodzinie. Jest w tym jakiś dar i łaska, że akurat na czas naszych przygotowań do ślubu i teraz pierwszych chwil małżeństwa przypadł ten synod i jego owoce w postaci rozwiniętego i poszerzonego nauczania o znaczeniu powołania do małżeństwa i życia w rodzinie. A dla nas to potężna dawka duchowej siły i wdzięczni jesteśmy Szefowi, że daje nam przeżywać to właśnie teraz i właśnie tutaj. I przyjmujemy, że to specjalny, Boży fundament do budowania naszego kawałka nieba na ziemi... :)

Zatem budujemy. Każdego dnia, powoli, w prostych słowach i gestach. Proszę, przepraszam, dziękuję. Śniadanie, obiad, kolacja. Pracując, słuchając, przebywając razem. Kochając.

Nasz mały kawałek nieba na ziemi staje się rzeczywistością...! :)


środa, 3 czerwca 2015

Co wyszło, co nie wyszło, co byśmy zmienili...

Od naszego ślubu minęło zaledwie 2,5 tygodnia, a ja mam wrażenie, jakby to było tak daaawno... Dni mijają powoli i spokojnie, żyjemy już nową, wspólną codziennością, a emocje związane z weselem już prawie opadły. To dobry moment, żeby na ten wyjątkowy dzień spojrzeć z pewnego dystansu i podzielić się jakimiś dobrymi rozwiązaniami, ale też zwrócić uwagę na to, co nie poszło nam zgodnie z planem lub nas zaskoczyło.

DZIEŃ SKUPIENIA
Niestety, przez ogrom załatwień na dzień przed ślubem, których nie mogliśmy nikomu zlecić, z planowanego przez nas przedślubnego dnia skupienia zrobiło się jedynie "popołudnie skupienia", ale i tak baaardzo dobrze nam to zrobiło. Przyjechaliśmy do klasztoru kapucynów w piątek ok. 16:00. Cisza, spokój, bo to koniec Krakowa - cóż to była za ulga po całym dniu bieganiny! Brat furtian zaprowadził nas do zakonnej kaplicy. Zaciszne, kameralne miejsce na poddaszu mieliśmy tylko dla siebie. Przez godzinę adorowaliśmy Pana Jezusa i modliliśmy się zarówno razem, jak i indywidualnie. Emocje, które nam wtedy towarzyszyły, były niesamowite. Przede wszystkim wzruszenie, ogromna radość, spokój i ufność. Wszystko, absolutnie wszystko, co miało się wydarzyć następnego dnia i później, w naszym małżeństwie, oddaliśmy dobremu Bogu. Później się wyspowiadaliśmy, poszliśmy na krótki spacer po okolicy i wróciliśmy do kościoła na Mszę i nabożeństwo majowe. Wracaliśmy stamtąd jakoś po 20:00 zupełnie wyluzowani, pełni energii i duchowo naładowani. Gotowi na wszystko. :D
Bardzo polecamy zrobienie sobie takiego chociażby popołudnia skupienia na dzień przed ślubem. Taki czas tylko dla nas i dla Boga pozwala spojrzeć na wyjątkowość chwili ślubu z Bożej perspektywy, odpowiednio się nastawić, wyciszyć i skupić. A przy okazji także odstresować - bo skoro oddajesz wszystko w ręce Tego, który kocha cię najbardziej na świecie, to czym się jeszcze martwić? ;)

CO WYSZŁO?
Przede wszystkim wyszedł mi plan (a może raczej marzenie ;p), żeby się nie stresować. Ale to chyba zasługa głównie tego, co powyżej. :) Wiele razy tego dnia usłyszałam, że byliśmy najspokojniejszą Parą Młodą, jaką nasi goście kiedykolwiek widzieli. ;)

Poza tym z ciekawych rzeczy, o które trochę się wcześniej martwiłam:
- najważniejsze: przysięga małżeńska mówiona z pamięci wyszła nam świetnie! :D Nie za szybko, dostojnie i bez pomyłek (jest duma! ;D) choć z ogromnym wzruszeniem ;)
- wyszedł śpiew naszej scholi, naprawdę elegancko się przygotowali (no dobra, trochę ich musztrowałam na kilku próbach... ;p) i śpiew na Mszy ślubnej był piękny!
- wyszła nam kapitalnie koncepcja wesela niskoprocentowego - o czym już pisałam;
- wyszły zabawy weselne, zwłaszcza turniej tańca i walczyk dla rodziców - miałam wątpliwości, czy nasi goście załapią i będą chcieli się trochę powygłupiać, szczególnie z uwagi na aspekt z punktu wyżej, ale obawy okazały się nieuzasadnione i zabawa była przednia;
- wodzirej to nam wyszedł jak ta lala! Absolutnie, ani przez sekundę nie żałowaliśmy, że nasze wesele było bez zespołu muzycznego! Krótko mówiąc - dobry wodzirej nie jest zły. ;)
- pierwszy taniec nam wyszedł!
- wianek był wcześniej na próbę, więc o niego się nie martwiłam, ale już o bukiet trochę tak - niepotrzebnie, bo wyszedł przepiękny (swoją drogą, dopiero teraz zaczyna padać - przez prawie trzy tygodnie stał w wazonie i nic mu nie było! to jest moc goździków! ;)) i pasował do wszystkiego idealnie;
- makijaż, którego koncepcję w stosunku do próbnego zmieniłam prawie całkowicie, też wyszedł rewelacyjnie - mocniejszy, ale bez efektu sztuczności i ekstrawagancji, podkreślał, co miał podkreślać i ładnie wytrzymał do końca wesela;

CO NIE WYSZŁO?
Niewiele było takich rzeczy, które by nas jakoś mocno zaskoczyły czy rozczarowały...
- bukiet z lilii dla Matki Bożej - był okropny, kompletnie nie taki, jak chciałam, ale... dałam sobie z tym spokój... ;)
- bańki mydlane - chciałam, żeby dzieciaki puszczały je przy naszym wyjściu z kościoła, ale nie wyszło, bo nie zdążyłam ich o to poprosić... W ogóle ten moment wyjścia z kościoła był dziwny, bo zamiast naszych gości z confetti, ryżem czy grosikami czekali tam... goście na następny ślub... To było trochę niefajne, ale zupełnie niezależne od nas.
- płaskie buty na zmianę na weselu - owszem, miałam je zapakowane i leżały sobie w naszym hotelowym pokoju... przez całe wesele, bo nie chciało mi się po nie pójść... ;p Serio, nie chciałam niepotrzebnie tracić ani chwili z wesela i od ok. 0:30 tańczyłam boso (co okazało się bardzo przyjemne ;p)

CO MOŻNA BYŁO ZMIENIĆ?
Jedyne, co mi przychodzi na myśl, to dekoracja auta. Dla nas nie miało to kompletnie żadnego znaczenia, zresztą nie mieliśmy nawet głowy do załatwiania takich rzeczy, a okazało się to nieco problematyczne, bo przez to, że nie było wiadomo, którym samochodem jedziemy, jedni goście nam się zgubili w drodze z kościoła do restauracji... Dostał nam się opieprz, że nie pomyśleliśmy o tym i jak tak sobie teraz o tym myślę, to rzeczywiście chociaż jakieś balony/wstążki można było upiąć...

Ach, aż sobie to wszystko zaczęłam przypominać i teraz nie mogę się doczekać, aż jutro pojedziemy odebrać nagranie z naszego ślubu i wesela...! Na zdjęcia też niecierpliwie czekamy, ale na razie będziemy się delektować kilkoma godzinami filmu. :)

czwartek, 28 maja 2015

Nie udało się

Co tu dużo mówić - mój wzniosły plan przeczytania Biblii w dwa lata narzeczeństwa zwyczajnie się nie powiódł. Dzień przed ślubem zaczynałam List do Efezjan (ten, z którego pochodzi fragment, będący naszym drugim czytaniem na ślubie :)). Z jednej strony - trochę mi głupio i wstyd. Ponad dwa lata... Tyle czasu i dorosły człowiek nie jest w stanie być na tyle systematyczny, żeby przeczytać Pismo Święte w całości... Z drugiej strony - jestem dumna, że w ogóle się tego podjęłam i mimo wielu kryzysów nie skapitulowałam, bo CAŁA Biblia od deski do deski to przecież nie żadne byle co. Baaardzo dużo mi to dało, wiele się dzięki tej lekturze nauczyłam i mam zamiar dokończyć, a zaraz po tym zacząć jeszcze raz, od początku. Bo nie chodzi o przeczytanie raz i odstawienie w kąt, ale o to, żeby to Słowo było cały czas obecne w naszym życiu. Żeby każdego dnia się nim karmić, żeby ono w nas pracowało i przynosiło owoce.

Dlatego w naszym raczkującym małżeństwie staramy się wypracować sobie mały rytuał i znaleźć dogodny czas na to, by choć przez chwilę poczytać Pismo Święte. Na półce przy naszym łóżku leżą dwa egzemplarze Biblii i przed wspólną wieczorną modlitwą bierzemy je na chwilę i każde czyta sobie fragment, który ma u siebie na zakładce. (Moja zakładka jest jeszcze "narzeczeńska" - zdjęcie Karola z naklejoną na odwrocie modlitwą za przyszłego męża. :D) Sama sytuacja zapraszania Boga w Słowie do nas jest fascynująca. A jakie mogą tego być owoce...?!

Człowiek przesiąka tym, co czyta i czego słucha. Kto wie, jakimi bylibyśmy ludźmi, gdyby nie Słowo Boże, z którym nasze serca mają styczność przez całe życie...

***

Pierwszy normalny tydzień pracy po ślubie, a ja już mam dość... ;)
Nie no, tydzień był po prostu bardzo intensywny i dla mnie, i dla Karola. Nawet teraz, pisząc to, czekam na niego, bo jeszcze nie wrócił z pracy... Ale ogólnie, pomijając może głupie i straszne sny, to jest taaaak fajnie... :D


poniedziałek, 25 maja 2015

Noc poślubna

Już na długo przed ślubem zastanawiałam się intensywnie, co zrobić z tematem nocy poślubnej na blogu... Z jednej strony - tyle pisałam o czystości przedmałżeńskiej i naszym jej przeżywaniu, że aż prosi się, by w jakikolwiek sposób odnieść się do tematu współżycia już w małżeństwie. Z drugiej - jest to tak intymna kwestia, że moje serce krzyczy: "gęba na kłódkę! siedź cicho i ani słowa!". Z trzeciej strony - kurczę, no jak tak nikt się niczym nie podzieli, to skąd, na litość, młodzi nowożeńcy mają czerpać jakiekolwiek odniesienia? Skąd mają mieć choć odrobinę poczucia, co jest normalne i dobre w tej tak delikatnej sferze? Z czwartej strony - przecież nie jestem w tym temacie żadnym ekspertem, więc skąd przypuszczenie, że moje tak świeże doświadczenie będzie dla obcych ludzi w jakikolwiek sposób wiarygodne i wartościowe? I po piąte - dlaczego niby to ja mam wychodzić przed szereg i dzielić się przeżyciami i refleksjami związanymi z nocą poślubną, wystawiając się tym samym na ocenę i krytykę?

Słowem - misz masz. Nie mam pojęcia, co z tym wszystkim zrobić. Pisać cokolwiek, kamuflując co delikatniejsze kwestie eufemizmami? Czy nie pisać wcale?

Dlatego po głębokiej refleksji ograniczę się tylko do jednego zdania w temacie nocy poślubnej i współżycia w ogóle.

WARTO BYŁO CZEKAĆ!

Tak naprawdę nic więcej nie ma znaczenia. Czy czekało się długo czy krótko. Czy to czekanie było bardziej czy mniej problematyczne. Czy pierwszy raz przeżywa się w noc poślubną czy kilka dni później. Czy było łatwo czy trudno. Czy poszło zgodnie z planem i oczekiwaniami czy wręcz przeciwnie. Czy okoliczności były wymarzone czy tylko akceptowalne. Nieważne. Najważniejsze jest tylko to, że tak niesamowity wymiar miłości między kobietą a mężczyzną jak współżycie rozpoczyna się w małżeństwie. W promieniach sakramentu. Takie mamy doświadczenie i, nie oceniając w żaden sposób innych przypadków, uważamy to za absolutne błogosławieństwo.

Warto czekać do ślubu. Warto zaprosić do tego Boga i zaufać Jemu, że dobrze to wszystko wymyślił. Warto!

sobota, 23 maja 2015

Prezenty

Tygodniowe małżeństwo.
Wspólne dzielenie stołu, łoża i portfela. Wszystko takie nowe. Wszystkiego się uczymy. Z jednymi rzeczami jest łatwiej, z innymi trudniej. Jedno jest piękne - wszystko to w łasce sakramentu. Tak wyczekanego i upragnionego. Doczekaliśmy się!
:)

Chciałam pokrótce wspomnieć o prezentach, jakie dostaliśmy z okazji ślubu.

Wbrew temu, co pisała Agata, nie zaczęliśmy liczyć pieniędzy o trzeciej nad ranem, tuż po weselu. :) Byliśmy padnięci i najzwyczajniej w świecie poszliśmy spać. Prezenty odpakowywaliśmy dopiero w niedzielę popołudniu, gdy pożegnaliśmy już wszystkich gości.

Hitem okazały się ręczniki. Bardzo fajny i praktyczny prezent, ale otrzymaliśmy łącznie 6 kompletów ręczników. :D
W następnej kolejności były obrazy Najświętszej Rodziny. Gdy kilka miesięcy przed ślubem mama Karola zapytała nas, co chcielibyśmy dostać na pamiątkę, powiedzieliśmy właśnie o ikonie Świętej Rodziny. Wieść chyba jakoś telepatycznie się rozeszła i... dostaliśmy łącznie cztery takie ikony (choć każda inna), a oprócz tego piękny srebrny obraz Matki Bożej Karmiącej (u mnie w domu zawsze mówiono, że jeśli taki obrazek jest w domu, nigdy nie będzie w nim głodu).
Inne miłe drobiazgi to: duży, bardzo ładny album na zdjęcia i mała, podwójna ramka na fotografie, piękny, jasny obrus, toster (rewelacja! :)), ciekawa książka (Wielkie oczekiwania seksualne Barnesów :D) i towarzyszące jej fajne olejki do masażu i kąpieli :), kompilacyjny prezent m.in. z kompletem witamin dla niej i dla niego (na zdrowie), kuponem lotka (na szczęście) i śliniakiem z grzechotką (na przyszłość :)), kawy, herbaty, słodycze.
Na koniec zostawiłam prezent, który chyba najbardziej nas ujął. Pięknie wydane Pismo Święte ze zdjęciami z Ziemi Świętej oraz pamiątkowa kopia wpisu do księgi Mszy świętych wieczystych w naszej intencji, zamówionych przez tę osobę. Jest to bardzo nam bliska osoba, dlatego tym bardziej poruszył nas ten prezent. Poczuliśmy, że jest to autentyczny dar z serca i wręcz namacalnie odczuliśmy duchową troskę o nasze małżeństwo.

Oczywiście goście hojnie obdarowali nas także od strony finansowej. Co ciekawe, samo przyjęcie weselne i te ostatnie przedślubne wydatki zwróciły się nam z nawiązką, ale gdy podliczyliśmy wszystkie koszty przygotowań przez całe dwa lata (suknia, garnitur, obrączki, dodatki, wszelkie zaświadczenia, obrazki, zaproszenia itd. itp.), to okazało się, że wydaliśmy trochę więcej niż otrzymaliśmy. A przecież i tak wiele rzeczy mieliśmy "po kosztach" - sukienka i garnitur w promocyjnych cenach, za usługę fotografa nie płaciliśmy, wodzirej jest dużo tańszy od orkiestry, za alkohol zapłaciliśmy raptem kilkaset złotych... Jaki z tego wniosek? Jak to przypomniał mój Mąż pewną wypowiedź Jacka Walkiewicza - są rzeczy, które się opłaca, ale nie warto. I są rzeczy, których się nie opłaca robić, ale warto. I tą drugą zdecydowanie jest wesele. :D
Swoją drogą, przypominam sobie, ile razy wypominano nam tutaj, jacy jesteśmy niekulturalni, że robimy wesele pod siebie, po taniości, a nie dla gości i pewnie robimy je tylko dlatego, żeby dostać koperty i na nim zarobić - i dziś pozdrawiam z uśmiechem te osoby, życząc im jak najlepiej! :)

***

Dobiega końca nasz 'tydzień miodowy'. Bardzo potrzebowaliśmy tej chwili odpoczynku i oddechu po intensywnych ostatnich tygodniach przygotowań do ślubu. Trochę pobyliśmy ze sobą i zaczęliśmy powoli ogarniać wspólne życie. Kupiliśmy sobie stół i odkurzacz. :) I zaczęliśmy planować naszą podróż poślubną - zarezerwowaliśmy już bilety na połowę sierpnia na północ Włoch. :)
A w poniedziałek wracamy do pracy i zacznie się dla nas kolejny etap - uczenia się codzienności w wersji normalnej, a nie wypoczynkowej. Zapowiada się ciekawie. ;) 

I jeszcze drobne wyjaśnienie, bo wciąż dostaję pytania, kiedy będzie ostatnia notka i co później z blogiem. Chciałam jeszcze napisać tutaj o kilku ważnych i mniej ważnych kwestiach "poślubnych", dlatego na blogu miesiąc miodowy potrwa prawdziwy, cały miesiąc od ślubu. Później zwyczajnie przestanę publikować, a blog będzie sobie istniał w sieci, jak długo uznam to za stosowne. :) 


środa, 20 maja 2015

Wymarzone wesele

Pamiętam, że gdy 2 lata temu napisałam pokrótce, jak sobie wyobrażamy nasz ślub i wesele, porządnie mi się dostało w komentarzach. Że jesteśmy dziwaki, nudziarze, że nie szanujemy swoich gości weselnych, że jak możemy zakładać, że się wesele skończy tak wcześnie, że to się wszystko w ogóle kupy nie trzyma... Niewiele się zmieniło w tej naszej wizji i okazało się, że było to najpiękniejsze wesele, jakie tylko mogliśmy sobie wymarzyć...!

***

Do restauracji dojechaliśmy jakoś przed 17:00. Pierwsze co - szukamy jakiegoś bocznego wejścia, bo potrzebujemy sikuuu...! Uff, jakoś sobie poradziłam z sukienką i już idziemy przed restaurację. Nasi rodzice mieli czekać na nas z powitaniem chlebem i solą, ale gdzie tam - rozbiegli się każde w swoją stronę. Z trudem udało nam się ich zgarnąć i poprosić o uroczyste przywitanie. Obrzydliwie słony kawałek chleba prawie stanął mi w gardle. ;) 

Ani się obejrzałam, a Karol już bierze mnie na ręce i przenosi przez próg. Ależ niesamowite uczucie! :) Wodzirej zapuścił na ten moment marsz Mendelsona i fanfary. Goście zaczęli wchodzić na salę i zostali powitani informacją, że po prawej stronie można sobie wziąć szampan alkoholowy, a po lewej bezalkoholowy. Rozwiązanie sprawdziło się świetnie - widziałam kątem oka, że poza dziećmi sporo osób dorosłych brało kieliszki z tacy bezalkoholowej - kobiety w ciąży, osoby starsze i znajomi/rodzina, którzy są niepijący. Każdy był chyba usatysfakcjonowany. Tymczasem zajrzałam do naszych pięknie ozdobionych kieliszków i nieco się zmieszałam, czując zapach zwykłego szampana. Szepczę do kelnera:
- Czy to jest szampan bezalkoholowy?
- Nie, zwykły. 
- Prosiliśmy o bezalkoholowy...
- Chwileczkę.
Zabrał kieliszki i momentalnie zmienił ich zawartość. Toast na naszą cześć wznieśliśmy spritem. :)

Na początek wesela zaplanowaliśmy zabawę w rozdanie funkcji weselnych. Kierowniczka sali weselnej, która ma zostać do końca i posprzątać, weselny abstynent (oczywiście z przekąsem wybraliśmy do tego osobę, która nie wylewa za kołnierz ;p), dyżurny tancerz czy wspomniana już przez Agatę weselna fotomodelka - łącznie 10 funkcji z przymrużeniem oka. Rewelacyjna sprawa - zrobiło się wesoło, wyróżnieni goście poczuli się ważni, no i dostali pamiątkowe kotyliony. Słowem - zaczęło się miło. 

Pierwszy taniec poszedł nam chyba świetnie. Tylko raz się pomyliliśmy, ale nikt nie miał prawa tego zauważyć i co chwila dostawaliśmy gromkie brawa i okrzyki "łoooooł!". Zwłaszcza na koniec, kiedy wisienką na torcie było podnoszenie z pięknie falującą sukienką. Było fantastycznie. Na dobre zaczęła się zabawa. Tutaj mam nieco odmienne wrażenie od Agaty - wydaje mi się, że na samym początku parkiet się całkiem fajnie zapełnił, ale ja byłam na haju emocjonalnym, więc mogłam to inaczej odbierać. ;) Pusto zrobiło się, gdy po kilku kawałkach wymknęliśmy się na chwilę z fotografem nad pobliski zalew, by zrobić parę ładnych zdjęć. Nie było nas dosłownie 20 minut, wróciliśmy i rzeczywiście, parkiet świecił pustkami, ale już po chwili zrobiło się poruszenie, gdy kelnerzy zaczęli podawać lody. 

Po lodach - pierwsza niespodzianka. Dla Pana Młodego. Szykowałam ją od pół roku. Poprosiłam zespół, na koncercie którego poznaliśmy się z Karolem, o nagranie naszej ulubionej piosenki z dedykacją dla nas z okazji ślubu. Nagrali taki filmik na jednym z koncertów, a ja poprosiłam w tajemnicy wodzireja o wyświetlenie go na weselu. Zarówno Karol jak i goście byli w szoku. Wyszło pięknie. A po tej naszej piosence wodzirej przekornie zagrał piosenkę "Ada to nie wypada". :)

Druga niespodzianka była dla rodziców - zrobiliśmy w sumie trochę na ostatnią chwilę filmik z naszymi zdjęciami od dzieciństwa aż do teraz. Oczywiście z zabawnymi podpisami i w takim humorystycznym klimacie. Mama Karola tylko mrużyła oczy, moja mama nie kryła się ze szlochem. ;D Po filmie podziękowaliśmy tak po prostu, od serca i wręczyliśmy prezenty - odebrane również w ostatniej chwili piękne portrety węglem. Było prosto i elegancko zarazem. A zamiast "Cudownych rodziców" cała sala tańczyła zabawny walczyk dla rodziców - wyszło naprawdę rewelacyjnie. 

Z ciekawostek to jeszcze wspomniany przez Agatę turniej tańca z gwiazdami zrobił furorę. Baliśmy się, że goście niespecjalnie wczują się w klimat, ale obawy były zupełnie bezpodstawne. Wszyscy świetnie się bawili, było mnóstwo śmiechu, spontaniczności i pomysłów przekraczających nasze najśmielsze oczekiwania. 

Na oczepinach została niespełna połowa gości, ale mimo to zabawa była przednia. Lekko, z humorem, bez żenujących zwyczajów. Po oczepinach została już tylko garstka znajomych - to również nam nie przeszkadzało w szalonym tańcu. Tak jak przewidywaliśmy zabawa weselna skończyła się o godz. 2:30. Nikt nikogo nie wypraszał - goście sami wychodzili z lekkim rozżaleniem, że chętnie zostaliby dłużej, ale a to dzieci, a to daleka podróż, a to kondycja już nie ta, bo zabawa była naprawdę intensywna.

Co chwilę słyszeliśmy od gości, że na takim weselu jeszcze nie byli. Trudno powiedzieć, czy wszyscy, ale na pewno zdecydowana większość osób była bardzo zadowolona. Wiele gości wyrażało zdumienie, że wcale wódka nie musi się lać strumieniami, żeby można było dobrze się bawić. Nasz plan "niskoprocentowego" wesela wypalił w 100 %. Do obiadu kelnerzy podawali wybrane przez gości wino, a później gotowe kieliszki z każdym rodzajem wina stały na barze. Goście sami chętnie częstowali się winem, a także piwem, whisky czy drinkami (ciekawostka - na te drinki i przysłowiowe "kielichy" na weselu na 90 osób poszła... niecała jedna butelka wódki... :) Wina z kupionych ponad 40 butelek, zostało 20). Nie było żadnych nieprzyjemnych sytuacji, żeby ktoś był pijany albo wnosił jakiś swój alkohol. Obsługa lokalu na koniec bardzo chwaliła gości, że byli niezwykle kulturalni. Wodzirej również był pod wrażeniem, że zabawa skończyła się tak szybko, a jednak goście wyglądali na zadowolonych i bawili się świetnie. 

Wesele naszych marzeń stało się rzeczywistością. A teraz od niedzieli co chwilę odbieramy telefony od zachwyconych znajomych i rodziny, którzy dziękują za tak wspaniałą zabawę. :)


poniedziałek, 18 maja 2015

W przedsionku nieba

W przeddzień uroczystości Wniebowstąpienia byliśmy w przedsionku nieba...
Nasz ślub był takim przedsionkiem.

- Takiej panny młodej jeszcze nie widziałyśmy! - powtarzały ze zdumieniem fryzjerka z makijażystką w sobotnie przedpołudnie, gdy robiłam się na bóstwo. - Nikt do pani nie dzwoni?! Zazwyczaj to tu do panien młodych to telefony wydzwaniają bez przerwy, każdy o coś pyta, coś chce... A u pani??
- A po co mają dzwonić? Mają tylko przyjechać i być... :)
- Jak się pani w ogóle czuje?
- Świetnie, tylko głodna jestem jak nie wiem! Mam nadzieję, że zdążę jeszcze coś zjeść...
- Co takiego?? Wszystkie panny młode mówią, że nie mogą nic przełknąć ze stresu!
- A czym tu się stresować? Ja to przejęta jestem i podjarana, ale się nie stresuję. :)

I tak mi już zostało na cały dzień. Przejęcie i mega ekscytacja, ale żadnego stresu.

Początek był kompletnie nietradycyjny. Przygotowania w naszym domu, a nie w domach rodzinnych. Panu Młodemu pomagał się ubrać ojciec, a muchę i butonierkę montowałam ja. Mnie z sukienką pomagała mama. Nie miałam nic niebieskiego, nic pożyczonego, żadnej podwiązki. Zwykłe cieliste rajstopy zamiast białych pończoch. A na błogosławieństwie nasi rodzice prawie się pokłócili... ;)

W drodze do kościoła nasz szwagier, z którym jechaliśmy w samochodzie, zrobił nam ciekawą niespodziankę - zamontował kamerkę skierowaną na nas i nagrał nasze gadki pod tytułem "tuż przed". To było urocze i myślę, że będzie piękną pamiątką ostatnich narzeczeńskich chwil. :)

Do kościoła przybyliśmy jako pierwsi, tuż po scholi. Ubrali się elegancko, dziewczyny miały jednakowe, eleganckie, granatowe sukienki - wyglądały prawie jak druhny. Trwała Msza ślubna pary z godziny 14:00. Staliśmy w ciszy i czekaliśmy. Ciepły wiatr podwiewał mi welon. A właśnie - przecież była piękna pogoda! Naprawdę wymarzona! :)

W pewnym momencie Karol poszedł o coś zapytać do zakrystii, rodzice poszli witać gości, świadkowie gdzieś zniknęli i... zostałam sama ze scholą. Nie "uciekająca panna młoda", ale Panna Młoda, od której wszyscy uciekli... ;) W oddali zobaczyłam Agatę - nie dało się nie zauważyć "makowej panienki". ;D Pobiegłam się przywitać, a tam przed bramą stał już tłum ludzi i każdy zachwycał się na mój widok. Wianek robił robotę. :D

Trwała jeszcze poprzednia Msza, gdy poszliśmy do zakrystii podpisywać dokumenty. Dowody i obrączki mieliśmy. Co jeszcze? Gdzie są kartki ze spowiedzi?? Szybki risercz w głowie... Były w portfelu... Gdzie jest portfel? Był w plecaku... Gdzie jest plecak?? W samochodzie, ale którym...? Po chwili znalazł się i plecak, i portfel, i kartki ze spowiedzi. Uff.
Do zakrystii wchodzą księża z poprzedniej Mszy. Jeden z nich na mój widok wypalił:
- O! Świtezianka!
Bardzo śmieszne... ;)

Nasz ksiądz był równie przejęty jak my. To chyba jeden z jego pierwszych ślubów.
- Zaznaczcie w książce Wasze czytania, psalm i Ewangelię.
Schola zaczęła śpiewać: Gdy schodzimy się niech Święty Duch w nas działa... 
Nagle obok nas pojawia się pan Artur, który ma czytać pierwsze czytanie. Jak miło, że sam przyszedł, żeby się zorientować, na której stronie jest jego tekst. W ogóle jak miło, że jest!
Chyba wszystko załatwione, idziemy przed drzwi wejściowe do kościoła. Schola śpiewa Oblubieniec czeka już... Wszyscy myślą, że to już, ale my czekamy, bo ksiądz jest jeszcze na zewnątrz, z kimś rozmawia. Jest atmosfera modlitwy i skupienia. Wołam do siebie na chwilę Agatę.
- Drugie czytanie na zielonej wstążce!

Dopiero, gdy rozbrzmiewają słowa pieśni Jesteśmy piękni Twoim pięknem, Panie, a ksiądz przychodzi do nas z pozdrowieniem, ruszamy. Do kościoła wchodziłam ze świeczkami w oczach. Coś niesamowitego zobaczyć, jak tyle uśmiechniętych bliskich nam ludzi przyszło tutaj tylko dla nas!

Czytania pięknie przeczytane, a psalm z murmurandem wyszedł rewelacyjnie.

Ksiądz bardzo nas zaskoczył. Choć bez entuzjazmu zgodził się przyjechać nam pobłogosławić, był dla nas pięknym znakiem Bożej obecności. Z uśmiechem powiedział dla nas niesamowite kazanie i z mocą poprowadził całą liturgię. Oczywiście zapomniał, że chcemy mówić przysięgę sami, a po moim cichym przypomnieniu, że sami mówimy, przystawił mikrofon najpierw mnie, a nie - jak powinno być - Karolowi. Ale chyba nikt tego nie zauważył i po chwili Karol zaczął mówić słowa przysięgi. Sam, z pamięci, z mocą. Byłam dzielna dopóki nie zobaczyłam, jak zaszkliły mu się oczy i nie usłyszałam łamiącego się głosu. Odpadłam. Swoją przysięgę mówiłam już przez łzy. Bałam się, że będzie to wyglądało, jakbym rozpaczała, że wychodzę za mąż, ale nie - na nagraniu widać wyraźnie uśmiechniętą twarz i spojrzenie pełne szczęścia, a wzruszenie jest tylko dodatkiem, który nikogo specjalnie nie zdziwił. Podobno pół kościoła beczało razem ze mną. ;)

Po nałożeniu obrączek wszyscy zaczęli bić brawo, a my wpadliśmy sobie w ramiona. Popłakałam się zupełnie. Byłam taka szczęśliwa!

Bardzo mile zaskoczyło nas, że bardzo dużo osób przystąpiło do Komunii. Poza tym nasi goście aktywnie włączali się w liturgię, głośno śpiewali i przeżywali razem z nami. Po błogosławieństwie poszliśmy złożyć bukiet z lilii Matce Bożej, śpiewając O Pani, ufność nasza... Wychodziliśmy z kościoła przeszczęśliwi. Mieliśmy piękny, wymarzony ślub.

:)

niedziela, 17 maja 2015

MAŁŻONKOWIE Z BOŻEJ ŁASKI

Było pięknie!
Zanim my się ogarniemy, możecie przeczytać, jak nasz ślub przeżyła Agata. :)

W to słoneczne sobotnie popołudnie tramwaj numer cztery przyjechał punktualnie. Toczył się niespiesznie przez coraz to cichsze zakamarki Nowej Huty, aż w końcu, w końcu! zobaczyliśmy drewniany kościółek otoczony wysokim ogrodzeniem z drewnianą bramą. Roześmiany Karolasty witał się z ciotko-wujkami, kiedy nadeszła ONA! W pięknej sukience, która ani trochę nie wyglądała na ecru, z lokami skręconymi lepiej niż na panieńskim, w wianku ładniejszym niż na panieńskim... Wyglądała niewinnie, świeżo, zgrabnie.

Kościółek był malutki, uroczy. Usiadłam na wylocie, mnąc zawzięcie kartkę z czytaniami i psalmem. Stresowałam się moim drugim czytaniem, ćwiczonym od tygodnia. Podczas psalmu dostałam z łokcia od Filipa. To już? Mam iść?! Idę. Obcasy stukają, nogi miękną, nadnercza wyrzucają o wiele za dużo kortyzolu i adrenaliny. Drżą mi ręce. Kładę zmiętą kartkę przed sobą i spoglądam na państwa Karolastych. Karol się uśmiecha, Ada patrzy na mnie z mocą, jakby chciała powiedzieć: nooo, dawaj, będzie super!
-Czytanie z listu świętego Pawła Apostoła do Efezjan.
Nie mogę zrobić wydechu. Czytam trochę za szybko, co jakiś czas zerkając w roześmiane oczy Ady.
-Oto słowo Boże.
Wracam. Filip ściska mi rękę. Udało się! Wypuszczam powietrze.

Dzieje się! Będzie przysięga! Nastawiam aparat fotograficzny na tryb nagrywania. Karolowi drży głos. Ada prawie płacze. Całują się na koniec i dostają gromkie brawa.
-Płaczesz?
Wlepiam w Filipa mokre oczy.
-Nie!
Wychodzą. Wyglądają jakby jaśnieli prawdziwym światłem, które wręcz pada na otaczających ich ludzi. Są piękni, a i nam udziela się blask ich szczęścia. Życzenia dla nich? Nic nie przychodzi mi do głowy. Powiedziałam jakąś głupotę w stylu "świętego spokoju, bo resztę już macie". Dziękują mi za czytanie. Słusznie! Ledwo przeżyłam taki stres!

Na sali weselnej goście mają zerknąć pod swoje talerze w poszukiwaniu karteczki z numerem. Nie jestem ani trochę zdziwiona, kiedy widzę pod swoim czwóreczkę. Wodzirej woła kolejne numery, a Karolaści rozdają funkcje na weselu - ratownik, dyżurny tancerz, dyżurny abstynent...
-Numer cztery! Zapraszamy na środek!
Biegnę w podskokach.
-Wiadomo, że dzisiaj Ada jest gwiazdą wieczoru, ale takie pozowanie do zdjęć może być męczące. Dlatego czwarta funkcja to pewne zastępstwo dla pani młodej. Brawa dla fotomodelki!
Ada wpina mi w sukienkę kotylion z napisem "Weselna fotomodelka"
-Proszę, gwiazdo!
Jestem wniebowzięta :P

Na początku - pustki na parkiecie. Poznajemy sąsiadów ze stołu, trochę tańczymy, trochę kręcimy się po sali. Ada z Karolem pozują do kilkunasty zdjęć przed lokalem. Ja też robię selfie z panią młodą. Koledzy ze studiów Karola zaczynają się rozkręcać. Jestem już całkiem roztańczona, kiedy wodzirej zapowiada zabawę - taniec z gwiazdami, dwanaście par, dwanaście tańców tematycznych: wycieczka do lasu, rzeszowskie techno, krakowiaczek, walc wiedeński, mydełko fa... Nie powiem, konkurencja była spora, ale Filip ma iście ułańską fantazję, a ja po dziewięciu miesiącach salsy kubańskiej mam nieco skilla ;) Jesteśmy w finale! Wygrywamy drewniane pamiątkowe łyżki z napisem "16 maja 2015 Ada i Karol". Lepię się od potu, ale JESSSST, udało się!

Oczepiny. Pomagam Adzie odpiąć welon. Ustawiamy się w kółku, dziewczyn jest mało. Mierzę je wzrokiem - to dla mnie żadna konkurencja. Kiedy rzuca, wystrzelam jak z procy i znów spektakularne zwycięstwo!
-Nie pierdzieliłaś się z tym welonem - śmieje się Filip - nawet nie leciał w twoją stronę!
-Oszukałam przeznaczenie :D
Następnie czekały mnie najgorsze trzy minuty życia, kiedy tańczyłam z chłopcem, który w ogóle, kompletnie, absolutnie nie ogarniał ;)

Po oczepinach wyszłam na chwilę na powietrze, a gdy wróciłam, nie było trzech czwartych gości! Smutno było patrzeć, jak kelnerzy uprzątają kolejne stoły, tym bardziej że muzyka zaczęła dopisywać, a mnie znów chciało się hasać. Kiedy zostały trzy pary włącznie z najważniejszą, postanowiliśmy się zmywać. Było przed trzecią.
Czyli tak jak pisała dawno temu Ada - nie ma zapędów ani tradycji imprezowych w obu rodzinach i o trzeciej mogli już zaczynać liczyć pieniądze. ;)

piątek, 15 maja 2015

JEDEN!

Nie tak sobie wyobrażałam dzień przed ślubem... Ostatnia próba tańca, kupowanie owoców (przecież są Komunie i banany czy winogrona białe są towarem deficytowym...), odebranie prezentów dla rodziców, zawiezienie wszystkiego do restauracji... Cały dzień w biegu i jednocześnie w samochodzie... I jak na złość akurat dzisiaj w mieście jest straszne poruszenie - korki nawet o 11.00 i nawet tam, gdzie nigdy ich nie widzieliśmy. Trochę masakra.

Ale zdaje się, że już wszystko dopięte. Jeszcze jakieś drobiazgi zostały i jutro o tej porze będziemy już małżeństwem!

Jedziemy się skupiać. Trzymajcie za nas kciuki.
Pozdrawiamy ostatni raz jako narzeczeni! :)

czwartek, 14 maja 2015

DWA!

- Ale okropna pogoda... Tak nieprzyjemnie i ten deszcz... "Zimna Zośka" się dzisiaj wyżywa, żeby w sobotę było ładnie. :D
- To nie zimna Zośka. To niebo płacze za moim kawalerstwem... :P :D

Za moim dziewictwem chyba też, bo przez pół dnia aż zacinało. :D

A teraz ładne słońce wyszło. Rzeczy prawie przeniesione, kupiłam ostatnie potrzebne drobiazgi, odebrałam winietki i śpiewniki i... czekam. Karolasty twardo pracuje do samego wieczora, więc będę się rozpakowywać i sprzątać.  Co chwila włącza mi się głupawka, jak sobie przypomnę wpis w Karolowym kalendarzu na piątek:
"owoce, korboce"... :D

Jest radośnie, pogodnie, lekko. Myślałam, że będę mieć ściśnięty żołądek, a tymczasem apetyt mam jak nigdy... Myślałam, że będzie gonitwa, a tu jakoś tak intensywnie, ale raczej spokojnie. Nawet zdążyłam sobie dzisiaj w tak zwanym międzyczasie kupić nową spódnicę. Potrzebowałam czegoś długiego i jasnego na niedzielę po ślubie, bo mój pomysł włożenia fajnej krótkiej sukienki upadł z hukiem, gdy zobaczyłam pod kolanem potężnego siniaka... Skąd? Jak? Nie mam pojęcia, ale do pokazywania to się nie nadaje. To i okazja do małej przyjemności się znalazła. :)

Każdemu życzyłabym takich emocji tuż przed ślubem - takiego spokoju i radości. Braffka dla Ducha Świętego już teraz! :)

środa, 13 maja 2015

TRZY!

Niesamowite, jaki spokój i ufność mam w sercu...! Karolasty się trochę stresuje, ja też przeżywam całe to organizacyjne zamieszanie, ale jestem totalnie wyluzowana.

Jutro się przeprowadzam, to znaczy przenoszę większość rzeczy do naszego domu. Najpotrzebniejsze codzienne drobiazgi zostają jeszcze u Pani Babci, bo będę tam jeszcze spać do piątku włącznie, ale chcę już mieć z głowy to żmudne pakowanie i rozpakowywanie. Jutro też mam zamiar ostatni raz przymierzyć sukienkę ślubną, odebrać winietki, wydrukować teksty pieśni na Mszę ślubną, a w tak zwanym międzyczasie powstaje w bólach filmik dla rodziców... Portrety, które wręczymy im w prezencie podobno są już gotowe, ale dostaniemy je dopiero w piątek popołudniu. Dużo rzeczy zostało nam tak na ostatnią chwilę i przez to ten czas przedślubny chyba zawsze będzie mi się kojarzyć ze zmęczeniem i niewyspaniem... Ale jednocześnie jesteśmy spokojni i tak podekscytowani, że entuzjazm przesłania wszystkie niedogodności.

Dostaliśmy już pierwszy prezent ślubny - piękny komplet ręczników i ciekawą książeczkę, Pięciogwiazdkowe małżeństwo. Ale życzenia były "idealne" dla nas - "przede wszystkim pięknej pogody na sobotę!"... Żeby było śmieszniej, naprawdę zapowiada się ładna pogoda...! Aż dziwnie się z tym czuję, bo cały czas nastawiałam się na deszcz i zimno, a tu prognozy mówią, że może być ciepło i słonecznie. Co to za "zimna Zośka"...? ;)

Nie możemy się doczekać. Nie tylko ślubu. Spotkania ze wszystkimi drogimi nam osobami, spodziewanej masy życzliwości, pięknego wyglądu, uroczystej atmosfery, prezentów, zabawy weselnej, nocy poślubnej i wszystkich emocji, które będą temu towarzyszyć... Ależ będzie się działo! :D

Przytulcie nas duchowo. :)

poniedziałek, 11 maja 2015

W sobotę mamy ślub...

Wczoraj zeszło z nas całe napięcie. Najpierw na tańcu, a później na próbie scholi, która będzie nam śpiewać na ślubie. Pięknie się przygotowują. To jak śpiewają, to jedno, ale dużo większe wrażenie robi to, co słychać między wierszami - Ducha! Są przesiąknięci modlitwą i śpiewają z niesamowitą mocą. Razem wczoraj śpiewaliśmy między innymi wspomniane już tutaj Jesteśmy piękni! czy Nic nas nie zdoła odłączyć od Ciebie, miłości Twej nigdy nie zgaśnie płomień! O ślub jestem w zupełności spokojna - będzie pięknie. Stres odpuścił, a z emocji teraz przeważa głównie ekscytacja i to w takim natężeniu, że ciężko mi było wczoraj usnąć... :)

Ale oczywiście coś musiało nas wytrącić z równowagi...
Wchodzimy dzisiaj do kancelarii parafialnej ze słowami: W sobotę mamy ślub... (Jak to w ogóle brzmi! Szał jakiś! :D) i przyszliśmy dopełnić formalności. Świetnie - załatwiliśmy, co trzeba, omówiliśmy, co trzeba, ale pozostało zaniepokojenie. Bo nagle okazuje się, że głównym kłopotem tego dnia jest... pośpiech. Trzeba się spieszyć, bo przed nami o 14:00 jest ślub i zaraz po nas o 16:00 też... Jak tamci skończą, to musicie szybko zgarnąć waszych gości do kościoła i gnać do zakrystii podpisać dokumenty, żeby punktualnie wyjść na tył kościoła i zacząć Mszę... A po naszym ślubie oczywiście musimy się szybko ewakuować, bo następni będą już czekać... Masakra. Kto to w ogóle wymyślił, żeby rozpisywać śluby co godzinę?? Przecież "zwykła" Msza trwa około 45 minut, a tu przecież jeszcze hymn do Ducha Świętego, przysięga, nałożenie obrączek, modlitwa przy ołtarzu Matki Bożej (o którą, swoją drogą, musiałam się upominać)... Kurczę, jeden z najważniejszych dni w życiu, a my mamy się spieszyć i gonić ze wszystkim jak oparzeni, żeby zdążyć... Zdenerwowaliśmy się tym trochę, bo nie widzę żadnego powodu, dla którego nie można byłoby zachować odstępu 1,5 godzinnego między ślubami... A w takiej sytuacji dochodzi nam kolejne zmartwienie - jak to zrobić, żeby było dobrze... Już nie mówiąc o tym, jak w tym wszystkim ma się odnaleźć schola, która nie będzie mieć ani chwili na spokojne rozłożenie się ze sprzętem czy cokolwiek innego...

Ech, trudno. Najwyżej zaczniemy chwilę później, a ci po nas jeszcze później... Co nam zrobią? Przecież nas chyba nie wyrzucą z kościoła? ;)

A, jeszcze jeden drobiazg. Wczoraj, dość niespodziewanie okazało się, że prowadzący scholę znają z jakiegoś wyjazdu naszego "awaryjnego" księdza i podobno świetnie się dogadują! Czyżby to był taki mały telegram od Szefa: Nie bój żaby, Młoda. STOP. Przecież Jestem. STOP. Będzie dobrze! STOP
...? :D

Pięć dni. Nie osiemset pięć. Nie trzysta osiemdziesiąt pięć. Nie sześćdziesiąt pięć. Po prostu PIĘĆ. Absolutnie niesamowite! :)

sobota, 9 maja 2015

Delektuj się!

... powtarza mi Karolasty, gdy tylko zaczynam marudzić, że się dłuży, że już mam dość tych wieczornych pożegnań, że chciałabym JUŻ być Jego żoną... ;) Także sobie ciągle to powtarza (a może już wmawia... ;)), bo sam przyłapuje się na dokładnie takim samym myśleniu... I tak staramy się delektować tym czasem, tym wszystkim, co będzie dla nas ostatnie... Agata się nawet ze mnie trochę śmieje, bo jej wczoraj mówiłam o moim ostatnim praniu u Pani Babci... "Taaa, zaraz będzie: ostatnie siku u Pani Babci!"... ;D ;p

Tak sobie pomyślałam, że oprócz jakże głębokich przemyśleń na temat pogody na naszym ślubie, denerwują mnie też wszechobecne gadki typu: "Jak to szybko zleciało!"... Też co chwila to słyszę (nawet od własnej mamy :)) i już mam dość. Może Wam i tym wszystkim ludziom szybko zleciało. Nam się dłużyło jak cholera. Trzy i pół roku, w tym ponad dwa w narzeczeństwie... Wiem, że niektórzy czekali dłużej i wiadomo też, że z perspektywy czasu patrzy się na to inaczej, z jakąś ulgą. Ale prawdę mówiąc, w moim odczuciu wcale to nie "zleciało" i nawet te ostatnie dni wloką nam się niemiłosiernie...

Emocje rosną, napięcie z każdym dniem coraz większe, a że spędzamy razem sporo czasu ostatnio, to o spięcia i zgrzyty nietrudno. Tym bardziej cieszę się, że zamieszkamy razem dopiero po ślubie, bo to całe początkowe docieranie się będziemy przeżywać już w łasce działającego w nas sakramentu. Jest w tym ogromna mądrość i ważna prawda, aby nie polegać tylko na sobie, ale szukać wsparcia u Tego, który łączy i błogosławi małżonków.

Wino kupione, taniec powoli zaczyna nam wychodzić (bokiem :P), organizacyjne drobiazgi dogrywamy w mailach i telefonach... Ostatnia niedziela... I to nie byle jaka, bo wyborcza!


piątek, 8 maja 2015

Jak się czuje Panna Młoda na tydzień przed ślubem?

Kto bywa tutaj od dłuższego czasu, wie pewnie, jak bardzo lubuję się w opowieściach o emocjach towarzyszących ostatnim chwilom narzeczeństwa. Zawsze ogromnie mnie interesowało, jak to jest być na tydzień przed ślubem - co się wtedy czuje, o czym myśli, jaki nastrój towarzyszy tym ostatnim przygotowaniom... Wywoływałam do odpowiedzi wszystkie znane mi tutaj ostatkowe narzeczone i świeżo upieczone mężatki, a najfajniejsze w ich opowieściach było to, że każda to przeżywała inaczej.

Dziś, choć jeszcze trochę w to nie dowierzam, to ja jestem na tydzień przed ślubem! I bardzo chętnie upamiętnię tutaj to, co mam w sercu. :)

Po pierwsze - pełna niecierpliwości ekscytacja pt. "nie mogę się doczekać!" pomieszana z nutką zmęczenia pt. "chciałabym mieć już to wszystko za sobą" oraz z jakiegoś rodzaju żalem pt. "kuuurczę, to tylko jeden jedyny taki dzień w życiu! szkoda, że nie można byłoby przeżyć tego jeszcze kiedyś - już nigdy nie będę Panną Młodą...". Te emocje towarzyszą mi najsilniej i najczęściej o tym właśnie teraz myślę.

Po drugie - adrenalinka przed tym, co nieznane. Tak wiele nowości przed nami... Już nigdy nie będzie tak, jak wcześniej, wszystko się zmieni... Nie mam wątpliwości, że sobie poradzimy, ale tak zwyczajnie, po ludzku, myśli się o tym, jak to będzie... :)

Po trzecie - przejęcie samą uroczystością ślubu i weselem. O czym jeszcze trzeba pamiętać? Co załatwić? Jak to wszystko wyjdzie? Organizacyjnie jest to dla nas spore przedsięwzięcie, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że wszystko jest na naszej głowie i nie mamy specjalnego wsparcia w tej kwestii. Z jednej strony dobrze, bo możemy o wszystkim decydować sami, ale jest to też trochę obciążające i przez to - stresujące.

Po czwarte - skupienie. Bardzo przyczyniła się do tego rozpoczęta wczoraj nowenna. Wprowadziła nas w taką atmosferę modlitewnego skupienia i otwartości na Bożą obecność w tym wyjątkowym czasie. To z kolei pomaga się skoncentrować na tym, co najważniejsze - na sakramencie, który mamy przyjąć. Przy okazji drobna dygresja - wiecie, co zdaje się być w dniu naszego ślubu najważniejsze dla naszego otoczenia? Pogoda. Kogo nie spotkam, czy rozmawiam telefonicznie, czy w pracy, czy wśród rodziny i znajomych, ciągle słyszę tylko "aby tylko pogoda była ładna!" albo "ooo jakby było tak ciepło jak dziś, to byście mieli fajnie"... Nawet pani ze stowarzyszenia Wiosna, która zadzwoniła dziś do mnie w sprawie projektu "Kochani, będziemy mieli dziecko" życzyła mi... ciepłej i słonecznej przyszłej soboty... Nie no, jasne, że byłoby miło, gdyby była ładna pogoda, ale jak nie będzie to co...? Według mnie kompletnie nic. Ja się wręcz nastawiam na zimno i deszcz, ale w gruncie rzeczy pogoda w kontekście naszego ślubu nie ma dla mnie żadnego znaczenia. Najważniejsze jest to, co się wydarzy w nas. Niezależnie od wszystkiego wokół.

Po piąte - spokój. Mimo przejęcia organizacyjnymi sprawami i natłokiem ostatnich załatwień, w sercu mam niesamowity spokój i ufność. Żadnych obaw, żadnych wątpliwości, żadnych smutków. Ze wszystkim, co jest nie po mojej myśli się pogodziłam, a o to, co zaplanowaliśmy jestem spokojna, bo oddaję wszystko nieustannie Temu, który pozwala nam trwać w swojej miłości. Nic więcej mi nie potrzeba. Jestem szczęśliwa, że za tydzień wychodzę za mąż! :)

czwartek, 7 maja 2015

Nowenna przed ślubem

Aż mi dziwnie na samą myśl o tym, że do naszego ślubu pozostało tylko 9 dni. Jednocyfrowa liczba - jak to w ogóle wygląda! :)
Rozpoczynamy dzisiaj nowennę przed ślubem. W naszej książce z liturgią sakramentu małżeństwa jest to bardzo ładnie przygotowane - na każdy dzień są krótkie rozważania na temat podstawowych prawd dotyczących istoty tego sakramentu. Oczywiście punktem wyjścia są słowa przysięgi małżeńskiej, a do tego zaproponowano konkretne wezwania modlitwy dla narzeczonych. Ruszamy z tą nowenną koniecznie, bo ostatnio zrobił nam się taki młyn organizacyjny, że, prawdę mówiąc, tak wzniosłe, duchowe rzeczy zostały gdzieś na szarym końcu...

Z wodzirejem wszystko ustaliliśmy sprawnie i gładko, to musiał wyniknąć jakiś inny problem... Okazało się, że na 10 dni przed weselem zmieniono nam menadżera odpowiedzialnego za organizację przyjęcia... Wszystko, co dotąd ustaliliśmy z tamtym panem, musieliśmy zaczynać od samego początku z jego nowym kolegą. Mało tego - niektóre kwestie okazały się problematyczne. Coś mieliśmy obiecane, a teraz okazuje się, że nowemu panu nic o tym nie wiadomo. Coś innego miało nie być żadnym kłopotem, teraz jest "nic nie obiecuję"... O najważniejsze rzeczy musieliśmy zawalczyć, drobiazgi odpuściliśmy, ale najgorsze, że w związku z zaistniałą sytuacją zaczęliśmy się trochę tym wszystkim stresować... Nie tylko tym, żeby się coś nie schrzaniło w ostatniej chwili, ale też perspektywą, jak wiele rzeczy jest do załatwienia i zrobienia w tych ostatnich dniach. Trzeba to dobrze rozplanować i - jak zwykle - przedłożyć szczegółowo Szefostwu. Takie sytuacje dają bowiem świetnego pstryczka w nos na otrzeźwienie, że tak naprawdę niewiele tutaj zależy od nas. Owszem, trzeba mieć jakąś swoją wizję i spełniać swoje marzenia
dotyczące ślubu czy wesela. Ale warto zachować zdrowy dystans i nie tracić z oczu tego, co w tym dniu jest absolutnie najważniejsze.

Winietki się drukują, logistyczna operacja pod kryptonimem "rozsadzanie gości tak, żeby się nie pozabijali" na ukończeniu, a przed nami najtrudniejsze - jak wybrać wina na wesele, gdy samemu jest się niepijącym...? ;)

PS
Jeszcze drobne uzupełnienie w kwestii koszyczka awaryjnego, który wzbudził sporo emocji. Nasz koszyczek nie będzie mógł stać w łazience - obsługa lokalu nie wyraziła na to zgody ze względu na brak miejsca, które byłoby niedostępne dla dzieci. Dlatego u nas stanęło na tym, że koszyczek będzie u wodzireja, który go zapowie i będzie trzymał nad nim pieczę. Myślę, że to sensowne rozwiązanie w takiej sytuacji.

poniedziałek, 4 maja 2015

Koszyczek awaryjny

Z pomysłem awaryjnego koszyczka na wesele spotkałam się już jakiś czas temu. Najpierw na jakimś blogu, później też natknęłam się na kilka artykułów na ten temat na różnych portalach internetowych. Szkoda, jednak, że nigdy nie spotkałam się z takim koszyczkiem na żadnym weselu... Wiadomo, człowiek się zawsze przygotowuje - jakieś zapasowe rajstopy weźmie, tabletkę przeciwbólową w razie czego, co przezorniejsze osoby może nawet zabiorą ze sobą igłę z nitką. Często okazuje się jednak, że będąc gościem na weselu przydałyby się także różne inne rzeczy, ale przecież nikt nie będzie ze sobą tachał całej torebki przydatnych akcesoriów na każdą okoliczność... I potem się cierpi. A to buty obcierają, a to wzdęcia, a to zadzior na paznokciu, a to oczko poszło w rajstopach gdzieś wysoko, tak że jakby się tylko miało odrobinę lakieru do paznokci, to można byłoby jeszcze je uratować... Ale się nie ma, bo jak tu tuż przed weselem bliskiej osoby przewidzieć każdą awaryjną sytuację...?

Ale zdarzy się czasem wspaniałomyślna Panna Młoda, która pomyśli o wszystkich takich weselnych kłopotach i zadba o to, by w dyskretnym miejscu (np. w łazience) postawić awaryjny koszyczek, z którego każdy (także sama Panna Młoda!) może skorzystać w razie potrzeby! U nas na weselu też będzie taki koszyczek, a ja właśnie, w ramach samotnego weekendu z nadmiarem wolnego czasu, zaczęłam spisywać, co miałoby się w nim znaleźć. Dzielę się - może kogoś zainspiruje lub pomoże. :)

- kilka par rajstop (np. w dwóch najczęstszych rozmiarach) w cielistym kolorze
- igła, kilka kolorów nitek, agrafki, guziczki, nożyczki
- tabletki: przeciwbólowe/przeciwzapalne (np. ibuprom, aspiryna), rozkurczowe (no-spa), odczulające (wapno - sama często mam problemy skórne, na skutek np. zmiany wody), przeciwbiegunkowe, na lepsze trawienie (np. ranigast, verdin), na przeziębienie (gripex)
- artykuły higieniczne: wkładki, podpaski, tampony,
- płatki i patyczki kosmetyczne
- plastry z opatrunkiem (najlepiej w różnych rozmiarach)
- woda utleniona
- krem do rąk
- pilniczek, bezbarwny lakier do paznokci
- wsuwki, lakier do włosów
- gumy do żucia, cukierki (np. tic taki)
- antyperspirant w sprayu
- wykałaczki
- rolka do ubrań
- odplamiacz w sztyfcie

Uff, trochę tego jest. Ale jaki to gwarantuje spokój, że gdy nam/komuś z gości coś niemiłego się przydarzy, będzie można skorzystać i bawić się bez stresu! :)

sobota, 2 maja 2015

14 dni

Za dwa tygodnie o tej porze będziemy szaleć na weselu... Swoim! :D

Karolasty mnie opuścił i cały weekend siedzę sama. Miałam robić filmik, ale niechcący zabrał ze sobą większość zdjęć, więc lipa. Jedyne, co posunęło się do przodu, to szczęśliwie, dzięki pomocy pewnej Czytelniczki oraz mojej niezastąpionej Agaty, udało mi się załatwić osobę, która zrobi nam te portrety dla rodziców w tak ekspresowym tempie. Uff, kamień z serca. Myślę, że efekt będzie powalający.

Niemniej jednak ten początek maja przyniósł wiele trudnych przeżyć. Wyjazd Karola przyprawił mnie o kolejną falę bólów brzucha i całą gamę negatywnych emocji. Nie tego się spodziewałam na dwa tygodnie przed ślubem... Ale, niestety, nic tu nie jest zależne ode mnie, a jeszcze mi się dostało za martwienie się... Trochę mi lepiej po Mszy i nabożeństwie majowym - pogadałam sobie na spokojnie z Szefową, zostawiłam wszystko Szefowi i troszkę serce mi się uspokoiło. Ale pewnych rzeczy nie jestem w stanie przeskoczyć. Emocji, myśli powracających jak bumerang, a już w szczególności tego, jak na to wszystko reaguje moje ciało... Mam tylko nadzieję, że gdy Karol wróci, stresy znikną jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki...

Najbliższy tydzień zapowiada się dość intensywnie. Mamy ustalić przebieg wesela z naszym wodzirejem i omówić szczegóły organizacyjne z menadżerem restauracji. Wybór menu, tortu, pór posiłków, rozplanowanie tańców i zabaw... Takie drobiazgi, ale to one w głównej mierze składają się na udane wesele.

Ponadto czeka mnie jeszcze jedna wizyta w kwiaciarni - zamówiłam już wianek, butonierki (mina kwiaciarki na wieść o tym, że potrzebujemy dwie butonierki dla świadków - bezcenna ;p) i bukiet dla Matki Bożej (z lilii!), ale mamy drobny kłopot z moim bukietem. Wiemy, jakie kwiaty i dodatki, ale nie możemy się dogadać co do kształtu... Nie chcę żadnej kuli, ani klasycznego okrągłego bukietu jak od linijki. Kaskadowy też odpada. Chciałabym zwykły, naturalny bukiecik, może nawet trochę zbliżony do polnego. Subtelny, delikatny, romantyczny. Pani niby rozumie, ale chce zobaczyć jakiś wzór, żeby mieć pewność, że mówimy o tym samym. I tu pojawia się mały problem, bo nie mogę takiegoż znaleźć... Bardzo podobnie miałam z wiankiem - szukałam i szukałam, zanim udało mi się natknąć na ten idealny. I teraz też szukam, przeglądam, wpisuję przeróżne hasła i skaczę po linkach... I nic. Może ktoś czai, o co mi chodzi i ma w zanadrzu zdjęcie bukietu, który mógłby zainspirować moją kwiaciarkę? :)

A tak w ogóle... Chcecie poczuć trochę klimatu naszego ślubu? Przy tej pieśni - oczywiście w wykonaniu scholi - będziemy wchodzić do kościoła... Ostatni raz jako narzeczeni. :)


czwartek, 30 kwietnia 2015

Ostatnia prosta

Dziś ostatni dzień kwietnia. Jutro zaczyna się maj. TEN maj! Tak wyczekiwany, wytęskniony i upragniony. Jedyny taki maj w życiu.

Ostatnie dni naszego odliczania są niesamowite. Tego, co dzieje się w naszych sercach, tych emocji nie sposób opisać słowami. Z każdym dniem coraz bliżej , a za tym idą jeszcze większe pokłady radości. Co prawda teraz jest jeszcze sporo formalnych rzeczy do ogarnięcia i Karol mówi, że tak na serio w pełni cieszyć się będzie można dopiero w ostatnim tygodniu przed ślubem. Ale w gruncie rzeczy co mamy załatwić, to załatwiamy i mamy sporo czasu dla siebie (zupełnie obca jest nam jakakolwiek gonitwa i przemęczenie ślubnymi przygotowaniami), więc chłoniemy ten wyjątkowy czas całymi sobą.

Ksiądz na ślub się znalazł. Nie jest chyba tym faktem specjalnie zachwycony i mam wrażenie, że zgodził się głównie z jakiegoś poczucia obowiązku, że znamy się wiele lat i głupio było mu odmówić. Ale, choć tak zwyczajnie po ludzku ciężko mi to wszystko przełknąć, to mam nieodparte wrażenie, że to nie jest przypadek i że będzie dobrze. Jak to mówi Agata: " Szefowi musi chodzić o coś naprawdę ważnego". Tak też myślę i mam jakąś ogromną ufność w sercu. Niech się dzieje wola Boża.

A ciekawostką ostatnich dni są nasze zawirowania z prezentem dla rodziców. Parę miesięcy temu postanowiliśmy, że podarujemy im ładne wspólne zdjęcie, porządnie oprawione. Do tego filmik z podziękowaniem i gitara gra. Ale trochę się przejechaliśmy, zostawiając to na ostatnią chwilę. I w sumie przez przypadek trafiliśmy na taki pomysł, żeby zamiast zdjęcia zrobić portret ołówkiem. Oczywiście trzeba znaleźć kogoś, kto nam to zrealizuje i to w dwóch egzemplarzach, więc możecie nam pogratulować - rychło wczas się za to zabraliśmy. Ale może z pomocą Aniołów Stróżów uda nam się to urzeczywistnić, bo idea jest genialna w swej prostocie i jesteśmy przekonani, że naszym rodzicom spodobałby się taki prezent.

Ostatnia prosta. 16 dni. Alleluja!
:)

wtorek, 28 kwietnia 2015

Nieoczekiwane zwroty akcji...

... podobno są normalne tuż przed ślubem. Jakżeby zatem mogły nas ominąć?

Na 18 dni przed nie mamy księdza na ślub... Spełnił się najczarniejszy scenariusz i zaprzyjaźniony kapłan nam się pochorował tak, że nie jest w stanie przyjechać. Chwilowo jesteśmy w czarnej dziurze...

Pomijam już fakt, że chcieliśmy, żeby ta Msza była wyjątkowa i taka "nasza". Gorzej, że ta nasza wizja ślubnej Mszy ze scholą zamiast organisty i w kameralnej atmosferze jest średnio mile widziana w kościele, gdzie mamy ślub... Zgodzono się na to wszystko w sumie głównie dlatego, że mamy "swojego" księdza. Ale teraz już nie mamy... Jeśli nie znajdziemy kogoś innego, to pod znakiem zapytania stoi cała oprawa Mszy ślubnej...

Zatem szukamy, ale coś ciężko to idzie. Uruchomiłam wszystkie swoje kontakty, ale jak na razie nie mogę się nawet do nikogo ze znajomych księży dodzwonić... Swoją drogą, jest w tym trochę tzw. ironii losu, że ja, która tyle lat byłam w oazie i mam tylu znajomych księży i zakonników, nie mogę znaleźć księdza na własny ślub...

Znowu mam wrażenie, że Szef w tym maczał palce. Nie dalej jak dwa dni wcześniej modliłam się, jakoś szczególniej oddając Mu dzień naszego ślubu, żeby pozbyć się tych wszystkich stresów. Dolegliwości owszem bardzo złagodniały. A tu taka odpowiedź... Zdaje się zatem, że ma lepszy pomysł na ten nasz ślub... Ok, niech będzie. Działaj, Szefie, jak tam chcesz. Ufam w Twoją dobroć. Ufam, że nas tak teraz nie zostawisz na lodzie. Przecież wiesz, że na niczym nam tak nie zależało jak właśnie na tej Mszy... Ufam.

niedziela, 26 kwietnia 2015

Dopadło mnie

Choć broniłam się przed tym rękami i nogami, nie jestem w stanie tego powstrzymać. Mój organizm nie jest chyba tak odporny, jak mi się wydawało i protestuje...

Na trzy tygodnie przed ślubem dopadł mnie chyba ten słynny przedślubny stres. Tylko mam wrażenie, że nie stresuję się samym ślubem czy weselem, a bardziej tym, co ma się wydarzyć do tego czasu... Karolasty mi wyjeżdża na cały weekend majowy. Nie wiem, dlaczego, ale paraliżuje mnie ta wizja. W sumie bezpodstawnie, bo przecież wszystko, co najważniejsze mamy już załatwione, resztę zaplanowaliśmy tak, żeby było dobrze, a jedyne, co mam do zrobienia w ten weekend, to... filmik z podziękowaniem dla rodziców. Tak, ten sam, który miałam robić już w styczniu... Jakoś tak zeszło... ;)

Mieszkanie posprzątane, jest już całkiem przytulnie, jeszcze tylko moje rzeczy czekają na przeprowadzkę, ale to wiadomo - jeszcze nie teraz. Pierwszy taniec powoli ogarniamy, ćwiczymy i podoba nam się, bo wygląda na to, że będzie całkiem ładnie. Zbieramy ostatnie potwierdzenia od gości i ustalamy końcowe szczegóły związane ze ślubem i weselem. Modlitwa wiernych napisana, szczęśliwcy, którzy przeczytają tę modlitwę i czytanie, wybrani, schola ćwiczy śpiewy, a nasi najbliżsi szykują się do naszego wielkiego dnia także w sposób czysto materialny, na przykład kompletując stroje. Ciągle coś się dzieje, sprawy powoli idą do przodu i obiektywnie patrząc, nie ma powodów do niepokoju.

A ja od kilku dni czuję, zwłaszcza przed południem, ściśnięty żołądek, pobolewa mnie brzuch, jest mi słabo, czasem też duszno i czuję ogólne napięcie w całym ciele... Nie pamiętam, kiedy ostatni raz tak się czułam... Nawet przed ważnymi egzaminami czy przed zeszłoroczną obroną magisterium nie odczuwałam takiego stresu. Co się dzieje? Nie mam pojęcia, ale jestem kompletnie zdezorientowana. Nie mam czym się stresować, więc o co chodzi? Zresztą, nawet nie nazwałabym tego stresem, a raczej przejęciem, ale te objawy ciężko zaliczyć do zwykłego przejęcia i podekscytowania... Tłumaczę to sobie tym, że normalne przecież przedślubne emocje potęguje zmęczenie, które ostatnio bardzo mi doskwierało przez szał przeprowadzkowo-sprzątaniowo-zawodowy. Stąd może tak silny efekt. Mam tylko nadzieję, że mój organizm upora się z tym tak jak na przykład przed egzaminami - jeśli już stres pojawiał się u mnie, to właśnie kilka dni przed, a w sądnym dniu szłam na egzamin już na luzaka. Jeśliby tak miało być i w tym przypadku, to mogę się przemęczyć teraz, a w dniu ślubu chciałabym być już w pełnej dyspozycji, chłonąć go całą sobą i przeżywać w pełni.

20 dni. Jak to wygląda! Szok! ;)

sobota, 25 kwietnia 2015

9 małżeńskich porad, a każda warta milion dolarów

Jeśli książki, które czytaliśmy dotąd i prezentowaliśmy tu na blogu, wydawały się komuś nużące, trudne, długie i wymagające, to ta pozycja z pewnością Wam się spodoba. Lekka, przyjemna, krótka, ciekawie zrobiona, a nawet ma ładne obrazki! No i napisana w bardzo przystępny sposób, a gwarantem wartościowych treści jest osoba autora - Marka Gungora, tego od polecanej przez nas ostatnio konferencji Przez śmiech do lepszego małżeństwa.

Nie będę ściemniać - Gungora zdecydowanie lepiej się słucha, niż czyta. Nie zmienia to jednak faktu, że jest to jedna z najbardziej przystępnych książek z zakresu przygotowania się do małżeństwa, jaką widziałam. Nazwałabym ją taką fajną inspiracją do refleksji nad najbardziej kluczowymi rzeczami w relacji małżeńskiej lub zmierzającej do małżeństwa. Rozdziały są naprawdę krótkie i skondensowane, nie należy się zatem spodziewać jakichś mega wyczerpujących treści. Ale uważam, że dla kogoś, kto jest raczej niechętny do czytania literatury "związkowej", ta książka może być rewelacyjną zachętą do zastanowienia się nad najważniejszymi rzeczami w związku i inspiracją do dalszych poszukiwań.

Na zachętę krótki fragment:

Budowanie wspólnego życia trwa latami. To nie dzieje się z dnia na dzień. Droga do spełnienia marzeń jest bardzo często długa i wędrujemy nią wiele, wiele lat. Jasne, niektórym z nas udaje się spełnić swe marzenia dość szybko, ale dla większości małżeństw ich realizacja trwa bardzo, bardzo długo. (...) Stale powtarzam na konferencjach dla małżeństw: "Życie jest trudne. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że to, co robi twój współmałżonek, będzie cię wkurzać aż do śmierci. Ale jest i dobra wiadomość: w końcu umrzesz". 

:)

środa, 22 kwietnia 2015

Akcja przeprowadzka

Od poniedziałku mamy klucze do naszego mieszkania i rozpoczęła się akcja pod tytułem: Karolasty się przeprowadza. Wiąże się z tym nieodłącznie druga akcja - pod tytułem: sprzątanko w mieszkanko. Pudła i inne szpargały już stoją, ale żeby można było je poukładać w szafkach i na półkach, trzeba je najpierw porządnie wysprzątać. Zatem oprócz Karolowych rzeczy wszędzie walają się szmatki, ścierki, miotełki, przeróżne płyny do mycia... Efekt jest na razie powalający. Jakby to powiedziała moja mama: burdello bum bum. Ale powoli, spokojnie pracujemy nad tym. Może już na niedzielę będzie tu całkiem czysto i przytulnie.

I to będą chyba dość trudne trzy tygodnie, bo... mnie się już kompletnie nie chce wracać do swojego mieszkania... Najchętniej już bym tu została i też od razu przeniosła swoje rzeczy. Ta świadomość, że to nasz pierwszy wspólny dom jest niesamowita...!

To już ostatnia prosta. Damy radę. Ale będzie fajnie!

PS
Znów szwankuje mi komputer, przez to tak mnie tutaj mało, a blog w sumie trochę żyje swoim życiem... Ale za to dzięki temu przeczytałam w końcu 9 małżeńskich porad, a każda warta milion dolarów - rewelacja! Jak się już trochę odkopię ze wszystkiego i będę mieć swój komputer z powrotem, podzielę się wrażeniami. :)

niedziela, 19 kwietnia 2015

Spowiedź generalna przed ślubem

Gdy przy spisywaniu protokołu przedślubnego dostaliśmy "kartki do spowiedzi", zaczęłam trochę orientować się w temacie, szukać i czytać. Na fora ślubne lepiej nie wchodzić, ostrzegam. W takich miejscach temat spowiedzi przedślubnej sprowadza się do dyskusji o tym, czy trzeba mówić, że się mieszka razem / jak to powiedzieć, żeby nie zostać upomnianym / czy ksiądz będzie pytał o seks, jeśli sama nie powiem? / o Boże, na jakiego strasznego księdza trafiliśmy, bo powiedział nam, że współżycie bez ślubu jest grzechem, a my się przecież kochamy! 
To tak w delikatnym skrócie. Byłam przerażona i zniesmaczona. 

Szukałam dalej. Jednym z pierwszych tekstów, który zwrócił moją uwagę był ten. To, co mnie najbardziej poruszyło, to kwestia tych nieszczęsnych kartek do spowiedzi. Autor nieco wyjaśnił, o co w tym wszystkim chodzi i jednocześnie podkreślił, jakie ma to znaczenie. Pozwolę sobie zacytować mały fragment:
Spowiedź przedślubna wydaje się, że winna być tak, jak wszystkie inne sakramenty, kwestią dobrowolną. Zmuszanie bowiem kogoś do spowiedzi za pomocą kartki, stawia go w pozycji oskarżonego o popełnienie grzechów śmiertelnych, które domagają się spowiedzi sakramentalnej. Wszak znaczna część ludzi proszących o sakrament małżeństwa prowadzi życie prawdziwie katolickie i nie ma szczególnej potrzeby odbywania dwóch spowiedzi „na zawołanie”, ze względu tylko na kartkowy wymóg. Generalnie zatem osoby prawdziwie wierzące pójdą do spowiedzi niezależnie od kartek, zaś ci, których wiara jest płytka lub w ogóle jej nie ma, mimo formalnego zaliczenia sakramentu pokuty, nie doświadczą prawdziwej przemiany lub zdobędą podpis kapłana inną drogą. Jak zostało wspomniane kartka zmuszająca do spowiedzi przedślubnej dla niektórych może stać się impulsem – nagłym oświeceniem, które zaowocuje diametralną przemianą. Nie można zatem mówić o jakiejś konkretnej regule: z kartkami czy bez kartek. Zarówno jeden, jak i drugi sposób pojmowania spowiedzi przedślubnej ma swoje plusy i minusy. 

Dla mnie te całe kartki są trochę upokarzające. Narzeczeni, choć są dorosłymi ludźmi, traktowani są jak dzieci... Rozumiem, że pewnie gdyby tego wymogu nie było, niewiele znalazłoby się osób, które same z siebie zadbałyby o spowiedź przed ślubem. Ale z drugiej strony jest to pewna schizofrenia duchowa - dopuszczanie do sakramentu małżeństwa ludzi na tyle niedojrzałych, że nawet sami z siebie nie są w stanie zadbać o pojednanie się z Bogiem przed tak doniosłym wydarzeniem, jakim jest katolicki ślub, a potem dziwienie się, że małżeństwa są zawierane nieważnie lub niegodnie, że się szybko rozpadają, że nie przekazują wiary dzieciom... 

Ale dobra, przeprosiłam się z kartkami - trudno, nie mam na to żadnego wpływu, więc muszę to po prostu przyjąć. W tym samym tekście padło takie stwierdzenie, że ideałem byłoby, gdyby ta spowiedź dotyczyła całego życia przed rozpoczęciem nowego etapu w życiu. Zaczęłam więc szukać, czy rzeczywiście spowiedź generalna jest zalecana przed ślubem. Upewniło mnie kilka artykułów, między innymi ten, ten i ten. Polecam poczytać, bo dobrze wyjaśniają, na czym w ogóle polega spowiedź generalna. Słyszałam już bowiem takie stwierdzenia, że spowiedź generalna przed ślubem jest bez sensu, bo oznaczałaby, że wszystkie dotychczasowe spowiedzi były nieważne. Jest to wielkie uproszczenie odnoszące się do przypadku, gdy rzeczywiście wcześniejsze spowiedzi były nieważne, bo na przykład jakieś grzechy zostały zatajone. Wówczas spowiedź generalna jest wręcz koniecznością. Jednak nawet, gdy do takiej sytuacji nie dochodzi i wszystko jest w porządku, spowiedź generalna przed ślubem jest zalecana, ponieważ pozwala spojrzeć na swoje życie duchowe z pewnej perspektywy, podsumować, z czym mieliśmy dotąd największy problem w pracy nad sobą, uporządkować i zamknąć jakiś etap w życiu. 

Oboje przeżyliśmy już wcześniej spowiedzi generalne i wydało nam się to naturalne, żeby takiego podsumowania dokonać także teraz, tuż przed ślubem. Niestety, trochę nam to nie wyszło organizacyjnie. To miał być spokojny dzień, a był - wręcz przeciwnie - szalony, bardzo intensywny i trudny - z samochodową stłuczką włącznie... Mało tego, mimo że umówiliśmy się z zaufanym księdzem, nieco zaskoczyły nas warunki spowiedzi - miała być cisza, spokój i dużo czasu, a tymczasem w tle trwało nabożeństwo, a za nami zdążyła się utworzyć kolejka ludzi niecierpliwie oczekujących do konfesjonału... Nie tak miało być, niemniej jednak była to dla nas bardzo owocna spowiedź. Usłyszeliśmy wiele mądrych słów i wskazówek, rozwialiśmy wszelkie duchowe rozterki i wątpliwości i oddaliśmy wszystko Bożemu Miłosierdziu. A w ramach pokuty modliliśmy się za siebie nawzajem i... za dzieci, którymi nas Pan Bóg obdarzy. Piękne i wymowne zalecenie, wskazujące na odpowiedzialność, jaką od chwili ślubu będziemy obarczeni, tworząc rodzinę. 

W ostatnie cztery tygodnie przed ślubem wkraczamy z naładowanymi duchowymi akumulatorami, pełni sił i zapału, wypełnieni radością i spokojem. 

czwartek, 16 kwietnia 2015

Tryb: ŻENIĘ SIĘ

Kiedy pół roku temu kupowałam sukienkę ślubną i żaliłam się Agacie, że kurczę, coś jest chyba nie tak, skoro wszyscy się nią zachwycają, a Karolasty jakoś tak niespecjalnie, ona uspokoiła mnie jednym zdaniem, które okazało się być mega prawdziwe:
- Może po prostu jeszcze nie przestawił się z trybu: PRACA na tryb: ŻENIĘ SIĘ... :)

Patrząc na to z perspektywy czasu, myślę, że dokładnie o to chodziło. A teraz okazuje się, że nie wiadomo kiedy i w jaki sposób, ale niewątpliwie tryb został zmieniony. Każdego dnia załatwiamy coś nowego związanego ze ślubem. Każdego dnia jesteśmy coraz bliżej tego przełomu i staramy się jak najlepiej do niego przygotować.

Zawsze mnie zastanawiało, co się robi na miesiąc przed ślubem. Jeśli kogoś też to interesuje, to dziś mogę odpowiedzieć: głównie zastanawia się, co jeszcze jest do zrobienia... :D A w tak zwanym międzyczasie przebiera się nóżkami w niecierpliwym oczekiwaniu, bo to przecież już TAK blisko, ale jednak zostaje jeszcze caaały mieeesiąc...

Ostatnio coraz częściej dochodzę do wniosku, że najważniejsze w tym wszystkim jest to, co dzieje się w naszych sercach. To przecież tak naprawdę determinuje nasze życie, a nie jego zewnętrzne aspekty. Owszem, materialna oprawa dnia ślubu jest niezwykle ważna i może wiele wyrażać, ale to tylko jakaś część. Tak samo warunki zewnętrzne, jak miejsce czy pogoda na pewno mają znaczenie, ale moim zdaniem chodzi tu w głównej mierze o wpływ na sposób przeżywania. Bo w centrum tego dnia jest przeżycie. Nawet nie sama decyzja, że chcemy być małżeństwem - tę przecież podjęliśmy już dawno, ale chodzi o to, aby przeżyć to publiczne ślubowanie, będące jej potwierdzeniem. A przeżycia dzieją się właśnie w sercu. To w naszych sercach zostanie po tym dniu wieczny ślad...

Na takie rozkminy zebrało mi się wczoraj, gdy siedziałam na fotelu z henną na rzęsach i słuchałam opowieści kosmetyczki, która wychodzi za mąż za tydzień.
[K]osmetyczka: Szkoda, że sobie nie można zamówić pogody, co? Jak u nas będzie padało, to ja się załamię...
[J]a: A co tam pogoda... Ja się nastawiam, że będzie zimno i deszczowo. Najwyżej będę mieć miłe zaskoczenie. :)
[K]: A niech pani da spokój, przecież w deszczu to sukienka się może ubrudzić, buty się zamoczą, jak w ogóle to wszystko będzie na zdjęciach wyglądać w deszczu! Ja nie po to zamawiałam fotografa za grube pieniądze, żeby mi wszystko jakiś głupi deszcz zepsuł!
[J]: Ale przecież nie ma pani na to żadnego wpływu. Po co się tym tak denerwować? Przecież nie to jest w tym dniu najważniejsze.
[K]: No właśnie, właśnie - ślub jest najważniejszy. I jeszcze wesele trzeba przeżyć. Wie pani, że mi jeszcze winietki nie przyszły, a zamawiałam 2 tygodnie temu! Jak mi jeszcze przyślą nie takie jak chciałam, to już w ogóle się załamię...

I tak się biedna kobieta co chwilę czymś załamuje...

A mnie ostatnio koleżanka pyta:
- Boisz się?
- Czego?
- No, że to już tak na całe życie...
- Nie wiem, co będzie, ale się nie boję. Niczego w życiu nie byłam tak pewna, jak tego ślubu.
- Ale tak serio?
- Serio. Mam totalny pokój w sercu.

Dokładnie.
Pokój, ufność i mega ekscytację. I to nawet nie samym ślubem, a najbardziej tym, co będzie się działo PO ślubie... :)

niedziela, 12 kwietnia 2015

Intensywnie

Tak sądziłam, że po Świętach ruszymy z kopyta z końcówką przygotowań. Ale że uda się aż tyle załatwić w tym przecież krótszym tygodniu, to się nie spodziewałam.

Załatwiłam nam spowiedź na sobotę.
Ostatecznie dogadałam scholę na ślub, w czwartek mamy ustalić już wszystkie pieśni. Tutaj mała niespodzianka - jednak zrezygnowaliśmy z organisty. Całą oprawę muzyczną Mszy poprowadzi schola. Będzie kameralnie i pięknie.
Znalazłam rewelacyjnego tancerza, który pomoże nam przygotować pierwszy taniec. Mało tego - pierwsza lekcja już za nami! W bardzo sympatycznej atmosferze, a jednocześnie konkretnie i naprawdę przyjemnie. Przed nami dużo ćwiczeń, ale jest to mega ciekawe doświadczenie. Odkrywamy jakiś nowy wymiar naszej relacji, która ma pewne odbicie w tym, jak zachowujemy się w tańcu. Fajne wyzwanie.
Kupiliśmy w końcu buty ślubne Karolastemu, bo bujaliśmy się z tym od grudnia... ;p A tu wystarczyło może pół godziny i trochę szczęścia, na którego brak naprawdę nie narzekamy. ;)

A po drodze zdążyłam jeszcze być u lekarza, przeżyć prawie-zawał w pracy, wysłać ostatnie zawiadomienia na ślub, podziwiać nowe zdobycze w pracy Karola, zrobić razem z Agatą drugą próbę makijażu ślubnego i kupić odpowiednie baleriny na wesele, na wypadek gdybym nie dawała rady być w obcasach do końca wesela. Uff...!

Zwieńczeniem intensywnego tygodnia jest intensywna, acz piękna niedziela. Był czas i na film, i na drzemkę, i na spacer, i na przytulasy, i na poćwiczenie kroków tanecznych... :)

PS
Zaklinanie wykresów trwa... Zaczął się decydujący cykl, od którego zależy, w jakim momencie będę w dniu ślubu. Trochę zaskoczyło, ale nie jest źle. Musielibyśmy mieć dużego pecha, żeby okres zjawił się akurat wtedy. Prędzej szykuje się opcja "odroczonej" nocy poślubnej... ;)

czwartek, 9 kwietnia 2015

Wisimy!

W gablocie parafialnej i na stronie internetowej. Wiszą już nasze zapowiedzi!

Cóż za miłe uczucie - taka duma, że teraz to już wszyscy będą wiedzieć, że wychodzę za mąż. :D

***

W sobotę zaczynamy naukę tańca. Chcemy pięć lekcji, czyli będziemy się uczyć tańczyć już przez wszystkie soboty do ślubu...! Tylko 5 tygodni... 
Gdyby ta parka na suwaku poruszała się od początku istnienia bloga, już byłaby tuż przy końcu, na gołębim ogonie... Ale zaczęła maszerować dopiero na rok przed ślubem i się trochę ślamazarzy... ;p

***

A.: To co, pasuje się porządnie przygotować do tej spowiedzi generalnej...
K: No, spiszę sobie wszystko na kartce A4...
A.: No raczej na minimum trzech takich kartkach... ;D 
K.: Ale ja tam będę pisał tylko swoje grzechy, a nie Twoje, to jedna kartka starczy... ;p



"Proszę mnie nie podniecać!" 
;D

poniedziałek, 6 kwietnia 2015

40 dni

Alleluja!

Wielki Post minął bardzo szybko, ale pozostał po nim fajny ślad - prawie 100 maili ze Słowem Bożym w naszych skrzynkach pocztowych. Nasze postanowienie wielkopostne wprowadziło kolejną nową jakość do naszego związku i już widzimy z tego wiele dobrych owoców. Boże Słowo naprawdę ma niesamowitą moc, a karmiąc się nim, dając Mu dostęp do swoich umysłów i serc, otwieramy się na niezliczone dary Ducha Świętego. Bardzo polecamy takie wzajemne obdarowywanie się Bożą obecnością w biblijnym Słowie. Może w mailach/smsach, a może czytając sobie nawzajem na głos... (u nas też taka forma zaistniała i bardzo nam się spodobała).

A tymczasem Święta, Święta hm, hm, hm... Piękna Wielkanoc, choć nie pozbawiona trudności. Trochę odpoczęliśmy, nacieszyliśmy się sobą i z entuzjazmem uświadomiliśmy sobie, że przed nami jeszcze tylko 40 dni do ślubu. Taki nasz Mały Post. Naznaczony spotęgowaną do granic tęsknotą, wytężoną pracą nad sobą, modlitwą i nade wszystko prężnymi przygotowaniami, także od strony duchowej.

Co przed nami jeszcze w kwietniu?
Nauka tańca.
Zaklepanie śpiewu ze scholą.
Generalna spowiedź przedślubna.
Przygotowanie prezentu dla rodziców.
Degustacja ciast.
Przeprowadzka i sprzątanko w mieszkanko...

A na pamiątkę ujmującej oprawy muzycznej tej Wielkanocy... :)


Wcześniej nigdy się nad tym nie zastanawialiśmy, ale teraz bardzo doceniamy, że nasz ślub będzie w liturgicznym okresie wielkanocnym. Ta wszechobecna radość, nadzieja, obfitość łask i krzyż ze zwycięską, czerwoną stułą...! 
Coś pięknego!

sobota, 4 kwietnia 2015

Ostatnie takie Święta

Uklęknęliśmy oboje przed Bożym Grobem, wpatrując się w Niego. Ostatni raz jako narzeczeni...

Raduj się, ziemio, opromieniona tak niezmiernym blaskiem, 
a oświecona jasnością Króla wieków, 
poczuj, że wolna jesteś od mroku, co świat okrywa!

Błogosławionej Wielkiej Nocy!


wtorek, 31 marca 2015

Przez śmiech do lepszego małżeństwa

Ktoś już wcześniej wspominał w komentarzach o wartościowych konferencjach Marka Gungora. My też odkryliśmy go już jakiś czas temu i słuchaliśmy fragmentów dostępnych w Internecie, planując, że po ślubie koniecznie musimy sobie sprawić jakąś płytę, żeby móc posłuchać nagrań w całości. A tu mała niespodzianka i okazało się, że możemy mieć płytę Przez śmiech do lepszego małżeństwa już teraz! Krótko mówiąc - rewelacja!

Trzy płyty, a na nich prawie cztery godziny konferencji, przesłuchaliśmy raptem w kilka dni.

Na 1 części zatytułowanej "Opowieść o dwóch mózgach" dosłownie płakaliśmy ze śmiechu. :D
O różnicach między kobietą a mężczyzną wiedzieliśmy już raczej sporo, ale w tak humorystycznym wydaniu jeszcze się nie zetknęliśmy z tą swoistą "fizyką relacyjną".

Części 2 - "Klucz do niesamowitego seksu" - trochę się obawialiśmy. Że jak się nasłuchamy tych łóżkowych niesamowitości, to nam się odechce czekać. ;D Ale spokojnie, nic podobnego - wręcz przeciwnie. Gungor ma bardzo radykalne poglądy zarówno w kwestii czekania z seksem do ślubu, jak i na przykład stosowania prezerwatyw. Przedstawiając kilka kluczowych czynników, dzięki którym można mieć niesamowite pożycie łóżkowe, często odwołuje się do biblijnej Pieśni nad Pieśniami. A o samym seksie mówi bardzo serio, ale w tak fantastycznie swobodny sposób, że aż otwierają się w człowieku jakieś nowe pokłady motywacji i cierpliwości, żeby doświadczyć tego w pełni - czyli właśnie w małżeństwie. :)

Część 3 - "Jak razem żyć i się nie pozabijać" - to garść praktycznych wskazówek, pozwalających zrozumieć, jak w prosty sposób sprawić, by wspólne życie było pełnym przygód wyzwaniem, a nie męczarnią. Co ciekawe, konferencja kończy się w dosyć zaskakujący sposób i dość nieoczekiwanie od śmiechu przeszliśmy do autentycznego wzruszenia.

Poza tym całe seminarium to potężna dawka myśli do refleksji, a przy okazji do rachunku sumienia. Są to treści najbardziej przydatne oczywiście w małżeństwie, ale ja będę szczerze polecać także znajomym parom, które decyzję o ślubie mają jeszcze przed sobą, bo uważam, że płyta jest mega motywująca, może rozwiać wiele obaw i wątpliwości, no i zachęcić do podjęcia kluczowych kroków. Na pewno jest to rewelacyjny pomysł na prezent ślubny, tudzież rocznicowy, urodzinowy czy z jakiejkolwiek innej okazji.

W Internecie można znaleźć zwiastuny z ciekawymi fragmentami seminarium. Pozwolę sobie wkleić tutaj jeden z nich:


Pod koniec, w ostatnim epizodzie (od ok. 8:40 min), Mark mówi o zapożyczonym od Johna Graya systemie "punktowania" kobiet przez mężczyzn i mężczyzn przez kobiety. Zachęcam do posłuchania, ale tak w skrócie chodzi o to, że mężczyźni myślą, że żeby zyskać w oczach kobiety, muszą zrobić coś wielkiego. Rzadko, ale za to coś extra. Tymczasem kobieta "punktuje" mężczyznę za każdy drobny gest i przejaw czułości. Okazuje się, że mężczyzna może ten fakt obrócić na swoją korzyść. Ten fragment kończy się intrygującym stwierdzeniem: Pokażę wam, jak zadowolić kobietę, nie robiąc właściwie NIC... 

I to prawda, Mark posługuje się kilkoma fajnymi przykładami, które są naprawdę wartościowe. Uchylę tutaj rąbka tajemnicy i wyjawię jeden z nich, bo wiąże się z nim ciekawa historia, pokazująca, że to rzeczywiście działa! Mark mówi, że kolacje-niespodzianki to kiepski pomysł. Lepiej o takiej przyjemności powiadomić żonę wcześniej. Sam taki komunikat: "Kochanie, szykuj się na piątek wieczorem, zabieram cię na kolację, załatwiłem już nawet opiekunkę do dziecka... ;)" sprawia, że mężczyzna dostaje od kobiety punkt (dink!), choć jeszcze przecież NIC nie zrobił... :) Mało tego, ona teraz będzie chwalić się przyjaciółkom, jaki to jej mąż jest wspaniały, bo zabiera ją w piątek na kolację i nawet już załatwił opiekunkę do dziecka - za każdym razem, gdy to będzie komuś opowiadać - punkt! (dink!) Ten czas oczekiwania i ekscytacji, odpowiedniego przygotowywania się do tego dnia - za każdym razem, gdy sobie o tym przypomni - punkt! (dink!). :D

A u nas taka sytuacja...
Mamy małe święto. W prezencie dostałam wazon (dink!), a do wazonu śliczny bukiet kwiatów (dink!), a oprócz tego także piękne świeczniki i świece (dink!). Karolasty wyjaśnia mi, że tak mu się spodobały, że pomyślał, że musimy je mieć i będziemy sobie robić kolacje przy świecach w naszym nowym mieszkaniu (dink!). A na koniec dodaje, że pierwszą taką kolację przygotuje on (dink!), zaraz po ślubie (dink!), dwudaniową (dink!), a po kolacji... (dink! dink! dink!...) :D :D

sobota, 28 marca 2015

Szczęśliwe małżeństwo

Wczoraj byliśmy jeszcze raz zobaczyć nasze mieszkanie i oficjalnie podpisać umowę. Przy okazji dowiedzieliśmy się, że nasi Aniołowie Stróżowie naprawdę musieli się postarać w tej sprawie, bo okazuje się, że tuż po naszej pierwszej wizycie tam, u właścicielki rozdzwoniły się telefony i nagle znalazły się tłumy chętnych na to mieszkanie i to od zaraz. A przecież chwilę wcześniej obiecała nam, że zaklepujemy teraz, ale wynajmujemy dopiero za miesiąc. Jak w jakimś Truman show! O mały włos okazja mogłaby nam uciec sprzed nosa...

Niesamowite uczucie. Za nieco ponad trzy tygodnie wprowadzi się tam Karol i będziemy powoli urządzać ten nasz wspólny dom. Zaczynamy sobie tak na serio uświadamiać, jak bardzo zmieni się nasze życie. W tych ważnych sprawach, ale i w drobiazgach codzienności. Jak będą wtedy wyglądać nasze wspólne wieczory? Gdzie będziemy pić poranną kawę - w kuchni czy w salonie? Kto będzie pilnował rachunków? O co będziemy się sprzeczać, mieszkając razem? :)

Jedno jest pewne - plan jest taki, żeby być cholernie szczęśliwymi. :D

W takich okolicznościach, w euforii mieszkaniowych rozkmin kończę czytać ksiażkę "Szczęśliwe małżeństwo" Davida i Sandy Simmonsów (Wyd. Vocatio). Czytam i uśmiecham się do siebie, bo co chwilę wyobrażam sobie nas w roli małżonków. Już nie w jakiś odległy sposób, jak to KIEDYŚ będzie, ale bardzo realnie, blisko, namacalnie wręcz, bo to przecież już ZA CHWILĘ. Czytam o Bożym planie i celach dla małżeństwa, o porozumiewaniu się, o wzajemnym oddaniu, o intymności seksualnej, o roli żony i męża, i... Nie mogę się doczekać, bo to już niebawem stanie się także naszym udziałem!

Jest to zgrabna książeczka, w której autorom udało się połączyć psychologiczną wiedzę o relacjach damsko-męskich, biblijną mądrość na temat małżeństwa oraz świadectwo własnego życia małżeńskiego - szczęśliwego, choć nie pozbawionego problemów i trudności od samego początku. Naprawdę dobrze się to czyta. Rozdziały są krótkie, treści są umiejętnie skondensowane, język przystępny, przepleciony ciekawymi schematami, ułatwiającymi zrozumienie pewnych mechanizmów, o których właśnie mowa.



Bardzo ujmujące jest to, że cała książka jest przeniknięta żywą wiarą, ufnością Bogu i inspirowana Bożym Słowem. Mało tego, autorzy piszą o tym w tak autentyczny i bezpretensjonalny sposób, że ma się wrażenie, jakby chrześcijańskie małżeństwo było najbardziej naturalnym i oczywistym sposobem na szczęście w miłości. Nie moralizują, nie pouczają, ale subtelnie podpowiadają, dzielą się konkretnymi wskazówkami i radami, a nawet dyskretnie proponują, o co warto się modlić.


Szczególnie inspirujące dla mnie są fragmenty o roli kobiety i mężczyzny w małżeństwie, a zwłaszcza o tak bliskiej mi koncepcji poddania żony mężowi. Sandy wskazuje na konkretne aspekty wspólnego życia, w których kobieta pełni kluczową rolę i dowodzi, że źródłem szczęścia i jedności w małżeństwie jest właśnie postawa pełnego miłości poddania i uległości. Bardzo niepopularne, niedzisiejsze, pewnie nieraz trudne w realizacji, ale prawdziwe, bo zakorzenione w Bożym Słowie.

Może szczęśliwe małżeństwo jest jak trafienie szóstki w totolotka? 
Być może chcecie umacniać i rozwijać swoje małżeństwo lub też zdajecie sobie sprawę z tego, że w waszym związku coś nie gra. Możliwe też, że dopiero planujecie się pobrać i nie chcecie w przyszłości powiększać statystyk rozwodowych. Niezależnie od tego, czy jesteście dopiero na początku waszej drogi, czy też już jesteście małżeństwem z dłuższym stażem, nigdy nie jest za późno, żeby starać się, by było lepiej. 

Amen. :)

czwartek, 26 marca 2015

Mamy gdzie mieszkać!

Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego - to krótkie Słowo Boże wysłałam Karolowi wczoraj rano. To fragment Ewangelii z wczorajszego święta, Zwiastowania. Bardzo lubię ten werset, wypowiedziany do Maryi przez Anioła Gabriela. To Słowo o przyszłości wypełnionej nadzieją, Słowo Dobrej Nowiny, Słowo zapowiadające wielkie rzeczy. Ale nawet przez myśl mi nie przeszło, że tego dnia to będzie także dla nas Słowo wielkich rzeczy...

Byliśmy co prawda umówieni na oglądanie pewnego mieszkania, ale to było pierwsze miejsce, które w ogóle chcieliśmy zobaczyć. Choć mieszkanie ze zdjęć bardzo nam się podobało, nie nastawiałam się na nic, bo przecież jeszcze mamy trochę czasu, nic nas nie ciśnie, a opcja wynajmu od zaraz i zamieszkania tam na przykład od kwietnia nie wchodziła w ogóle w grę. Z kolei mało prawdopodobne wydawało mi się, że ktoś mógłby chcieć "przetrzymać" nam to mieszkanie jeszcze przez kilka tygodni. No i znając życie, pewnie okaże się, że coś z tym mieszkaniem jest nie tak, bo to było zbyt proste, żeby tak za pierwszym razem się udało...

Poszliśmy, zobaczyliśmy, rozkminiliśmy wszystkie "za" i "przeciw", przemodliliśmy i... Okazało się, że naprawdę dla Boga nie ma nic nie możliwego. Mamy mieszkanie. Nie "jakieś", ale wymarzone. Takie, o jakim myśleliśmy tylko po cichu, mając świadomość, jak nikłe są szanse na jego znalezienie. A jednak udało się. Nie było się nad czym zastanawiać, szybkie negocjacje, jakby to rozwiązać logistycznie i... na 50 dni przed ślubem mamy zaklepane mieszkanie! :)

Teraz to już tak blisko, tak realnie, tak niesamowicie wyraźnie rysuje się wizja naszego wspólnego życia! "Namacalna zapowiedź". Dotąd to było tylko jakieś mgliste wyobrażenie, teraz już można myśleć w konkretach, jak zorganizować też nasz mały, wspólny świat.

Chwała Panu!
:)

wtorek, 24 marca 2015

Nasze obrazki!

Dokładnie to słowo najlepiej oddaje ich istotę - nasze. Tak, są ładne, są ciekawe, są oryginalne i na pewno niepowtarzalne, ale przede wszystkim są NASZE. Wyrażają to, co najbardziej chcieliśmy przekazać i pozostawić jako pamiątkę tym, którzy będą nam towarzyszyć w dniu ślubu. Słowo Boże, które wybraliśmy, obrączki jako znak naszej miłości, modlitwę błogosławieństwa i wyjątkowość chwili - tego jedynego dnia, który tak wiele zmieni w naszym życiu... 

To wszystko w jednym, małym obrazku, który można przechowywać w ulubionym miejscu i zawsze na niego zerknąć, aby przywołać wspomnienia...  :)

 


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...