Odliczamy!

wtorek, 31 grudnia 2013

"Aby nie był gorszy"

Tylko dzisiaj słyszałam to już z kilkanaście razy. Kiedy ktoś mnie składał życzenia noworoczne, albo komuś innemu w mojej obecności. "Aby tylko ten następny rok nie był gorszy od tego, który się kończy!"... Kiedyś ks. Pawlukiewicz mówił o tym w jakiejś konferencji, że boimy się prosić o to, co najlepsze dla siebie i naszych bliskich. Bóg nam chce dawać wszystko, co najlepsze, a my obawiamy się, że to byłoby bezczelne i na wszelki wypadek, by nie "urazić" nikogo "w górze" zadowalamy się wersją demo. Pamiętam, że podawał przykład z narodzinami dziecka - gdy przychodzi na świat nowy członek rodziny babcie, ciocie, kuzynki i sąsiadki wpatrują się w bąbla ze słowami: "Aby tylko zdrowe było i dobrze się chowało!". Dobrze się chowało? Dobrze się chować może świnka, albo krowa na ubój. A gdy rodzi się dziecko, to wiadomo, że każdy chciałby, by było piękne, mądre, szczęśliwe, rezolutne, kochające, ambitne i tak dalej... Ale coś nas blokuje, jakieś dziwne obawy i stąd słyszymy często "aby się tylko dobrze chowało"...

I mam wrażenie, że tak samo jest z Nowym Rokiem. "Aby tylko nie był gorszy"... Nie. Wcale nie.
Ja życzę, i nam, i wszystkim Wam, żeby ten nadchodzący rok był jeszcze lepszy od mijającego! Żebyśmy potrafili jeszcze bardziej wypełnić każdy dzień dobrem i miłością, żeby każda chwila była jeszcze bardziej owocna! Żeby to był jeszcze piękniejszy czas! Aby ten 2014 rok był znacznie, znacznie lepszy w każdej dziedzinie naszego i Waszego życia!

Wierzę i ufam, że dobry Bóg chce dla wszystkich swoich dzieci tego, co najlepsze, bo kocha nas szalenie. Dlatego te życzenia i wszystko, co wydarzyło się w mijającym roku, zmykamy zostawić Jemu, Miłosiernemu w Łagiewnikach. Niech to wszystko przyjmie, pobłogosławi, uświęci i niech rozlewa strumienie Miłosierdzia na nasze życie, na życie każdego człowieka.

niedziela, 29 grudnia 2013

Najfajniejsza rodzina

Zawsze lubiłam Niedzielę Świętej Rodziny, ale w tym roku przeżywam ją z jakimś szczególnym sentymentem. Modlę się nie tylko za swoją rodzinę i za rodzinę Narzeczonego, ale także za naszą przyszłą rodzinę, którą stworzymy razem. Chciałabym, żebyśmy budowali naszą rodzinę na wzór Najświętszej Rodziny z Nazaretu. Patrzę na jej ikonę i myślę sobie, że koniecznie musimy ją mieć w naszym domu, gdy będziemy już małżeństwem. Żebyśmy zawsze mieli ją przed oczami i naśladowali miłość Józefa i Maryi, z każdym dniem coraz bardziej upodabniali się do Nich. No, może z jedną drobną różnicą - żeby nas było trochę więcej, tak z dwa razy więcej. :D
 

A dzisiejsza Liturgia Słowa... niesamowita. Aż się nie chce wierzyć, jak piękne rzeczy są przed nami! To oczekiwanie dodaje jeszcze takiego "smaczku" i sprawia, że wizja założenia naszej rodziny staje się jeszcze bardziej ekscytująca. I chociaż nie brakuje różnych obaw i niepewności, to pocieszające jest, że Maryja z Józefem też musieli zmagać się z trudnościami. W ich rodzinie na pewno nie brakowało problemów, ale zawsze stawiali na pierwszym miejscu miłość, która jest więzią doskonałości. Niech to będzie wzór i przykład życia dla nas i dla wszystkich rodzin.

I jeszcze na koniec komentarz kapłana tuż przed błogosławieństwem i rozesłaniem, z przymrużeniem oka. ;)
No to, Drodzy, dobrej niedzieli! Strzeżcie rodziny, strzeżcie miłości, pielęgnujcie relacje! Nie dajcie się zwariować temu gender, czy jak to się tam mówi dżender! O, dochodzi 11:00 to dobry czas na wspólną, rodzinną kawę. Zatem dobrej kawy! Niech Was dobry Bóg błogosławi i strzeże!

Amen. :)

piątek, 27 grudnia 2013

Brzuszek malusieńki...

... mojej Adusieńki... To Karolowa wersja jednej z kolęd, połączona z narzeczeńską czułością. Ale to niezła ściema, bo po świątecznych przysmakach brzuszek stał się raczej brzucholem... :)

Niespecjalnie lubię Święta Bożego Narodzenia, bo bardzo trudno jest się przebić przez całą ich oprawę do sedna i przeżyć je w pełni, duchowo. Cała ta komercja, szaleństwo zakupów, kicz w ozdobach świątecznych, krasnale w czerwonych czapkach, nawet szopki bożonarodzeniowe w kościołach wieją tandetą, a zwykle największą ich atrakcją są różne aniołki, które grają/kłaniają się/robią inne cuda wianki po wrzuceniu monety. Więc dzieci wrzucają te pieniążki, a na Jezuska w żłóbku mało kto zwraca uwagę. Trudno w tym wszystkim doświadczyć spotkania z Bogiem, Który Przychodzi.

Mimo wszystko to Boże Narodzenie było piękne. Pierwszy raz było nam dane świętować ten czas wspólnie i był to dla nas niezwykły dar. Ta bliskość, łamanie się opłatkiem w wigilijny wieczór, wspólne kolędowanie, wspólna pasterka, wspólne bożonarodzeniowe refleksje... Niesamowite. No i to wszystko w domu rodzinnym Narzeczonego, z Jego rodzicami, w tej specyficznej świątecznej atmosferze. Nie zabrakło też oprawy teologicznej - w Boże Narodzenie na kazaniu usłyszeliśmy, że te Święta są "swoistą epifanią", a w Betlejem zajaśniało "transcendentne światło, które poznajemy jedynie subiektywnie"... Z wrażenia wracając po Mszy świętej do domu zabawiliśmy się w kolędników, ciekawi czy rodzice otworzą nam drzwi, słysząc nasze amatorskie Wśród nocnej ciszy... :)

Na końcówkę Świąt Karol bezpiecznie odstawił mnie do mojego rodzinnego domu, były kolejne prezenty, kolejne łamanie się opłatkiem i resztki świątecznych przysmaków według naszych domowych tradycji, rozmowy, radość ze wspólnego przebywania... A najpiękniejsze w tym wszystkim było... serce wypełnione Bożą obecnością. Dawno tak mocno nie doświadczyłam Bożego Narodzenia. Może łatwiej mi było właśnie dzięki temu, że przeżywaliśmy ten czas razem - nasza skromna miłość jakoś wtopiła się w tę niepojętą Miłość, która uobecniła się w Najświętszej Rodzinie.

I gdy klęczeliśmy oboje przed kościelną szopką, miałam łzy w oczach, gdy uświadomiłam sobie to, co chyba najważniejsze w tym czasie - że potrzebujemy Boga. Jesteśmy fajni jak cholera, kochamy się jak cholera, no niesamowicie jest nam razem, ale to jeszcze nic. Żeby to wszystko zagrało, po prostu potrzebujemy Boga, bo jesteśmy tylko słabymi człowiekami. Tylko z Nim to wszystko ma sens. Tylko On daje życie.

Oby to "transcendentne światło" Betlejemskiej Gwiazdy zawsze rozświetlało wszelkie mroki w naszym życiu i prowadziło do Niego, Narodzonego. :)


poniedziałek, 23 grudnia 2013

Projekt Adwent - podsumowanie

W ostatnią niedzielę Adwentu doświadczyliśmy niemal fizycznie owoców Projektu.

Dzień mieliśmy intensywny i wypełniony po brzegi jak nigdy - spotkanie ze znajomymi, wizyta i Msza święta w Centrum Jana Pawła II (wątpliwa przyjemność, ale Karol bardzo był ciekaw jak tam jest), kolacja, później pakowanie wspólnych prezentów, z którym trochę nam zeszło, a na koniec rozmowa na temat ostatniego rozdziału książki "Nas dwoje" (ale o tym kiedy indziej, bo klimaty ślubne z bożonarodzeniowymi trochę się gryzą). Zostało nam pół godzinki na pożegnalne przytulenie się. Czyli - jak na nas - bardzo niewiele.

Tak się tulimy, tu buziak, tam buziak (taki zwykły oczywiście, choć wczoraj już naprawdę ciężko było się obejść bez normalnego całusa). Czułość w najczystszej postaci. Nie robiliśmy absolutnie nic więcej, co mogłoby wywołać wiadome zamieszanie. I nagle, nie wiadomo skąd, pojawia się między nami takie podniecenie, że ciężko się ogarnąć! Czujemy to oboje i zadziwieni jesteśmy, bo jak to? Skąd to? O co chodzi? Tak po prostu?!

Do tej pory zdążyliśmy się nauczyć, że zazwyczaj sami, mniej lub bardziej świadomie, pozwalamy na to, by ten ogień zaczął wkraczać. Pozwalamy, by niepostrzeżenie się rozrastał przez jakieś naprawdę drobne gesty, pocałunki... Zwykle z każdą chwilą to wszystko samo zaczyna się tak rozpędzać, że coraz trudniej wyhamować, ale zawsze potrafilibyśmy znaleźć punkt, od którego się zaczęło. Punkt, w którym daliśmy jakieś (nawet nieme) przyzwolenie.

Tym razem było inaczej. Ten "ogień" przyszedł sam sobie i rozgościł się w najlepsze, choć nawet nie zdążyliśmy otworzyć drzwi. I co ciekawe - mimo to odczuliśmy jakąś niebywałą siłę, by wyprosić je bez tej strasznej szarpaniny ze sobą, która towarzyszyła nam dotąd zwykle w takich sytuacjach. Nie mówię, że przyszło nam to zupełnie jak po maśle. Było trudno, ale to było zupełnie inne zmaganie się niż dotąd. Zupełnie inne. Nie potrafię nawet do końca wyjaśnić, na czym ta różnica polegała. Ale wiem, jestem przekonana, że to dzięki doświadczeniom tego Adwentu. Że dzięki temu skromnemu ćwiczeniu adwentowemu chyba wskoczyliśmy na jakiś wyższy level w radzeniu sobie z utrzymaniem równowagi między czułością, a pożądaniem. Że to owoc tych wszystkich chwil wyrzeczenia, bardzo ostrożnego dawkowania sobie bliskości i nabierania dystansu do siebie, do nas... Owoc działania Bożej łaski, która może nieco głębiej zakorzeniła się w nas przez nasze decyzje i działania, pragnienia i trudności...

Nie mam pojęcia, co będzie dalej. Może tych "schodków" przed nami jeszcze tysiąc, a to wczorajsze doświadczenie było tylko jakimś zachłyśnięciem się tym małym "sukcesem"... Nie wiem. Ale czuję, że jeśli te owoce Projektu, których doświadczyliśmy do tej pory, będziemy pielęgnować, rozwijać i wciąż na nowo do nich powracać, to jest duża szansa, że to dopiero początek czegoś wspaniałego. Że może przez to Pan Bóg chce nas zaprosić do jakiegoś nowego wymiaru naszej bliskości, o którego istnieniu dotąd nie mieliśmy nawet pojęcia, a który pozwoli nam pełniej, dojrzalej i piękniej przeżywać naszą Miłość...
Obyśmy nie zmarnowali tej szansy.

***

To wszystko, czym dzielimy się z Wami, a także Was, wszystkie Wasze sprawy, troski, marzenia, decyzje, trudności i pragnienia zostawiamy przy Jezusowym żłóbku, z modlitwą. On Jest i kocha. A Wy wyciśnijcie z tych Świąt jak najwięcej tej Obecności i Miłości. Radosnego Bożego Narodzenia!

sobota, 21 grudnia 2013

Pierwszy raz...

... ktoś zareagował: A to niewiele, szybko zleci! - na stwierdzenie, że pobieramy się za niecałe półtora roku. W końcu! Po tylu westchnieniach i/lub okrzykach niedowierzania typu: A czemu tak dłuuugo?! albo: Eee, to jeszcze tyyyle się może przez ten czas zmienić! - nareszcie ktoś, kto, tak jak my, ma świadomość, jak szybko minie te kilkanaście miesięcy. Uff. :)

***

Karol opowiada mi przez telefon, że w południe w Łagiewnikach była większość mężczyzn - i w sanktuarium, i w kaplicy adoracji. 
Ja: A bo wiesz, kobity w tym czasie to robiły zakupy, albo lepiły uszka, albo ciasta piekły. W kościele były rano, albo pójdą wieczorem, a w ciągu dnia trzeba wykorzystać czas na przygotowania do świąt...
K.: Taa... A potem przyjdzie Pan Jezus i powie: Marto, starasz się o tak wiele... A twój chłop w kościele! 

:D

piątek, 20 grudnia 2013

Poczuć Święta

Zgiełk. To hasło ostatnich dni.
Gorączkowe dokupowanie ostatnich prezentów, pracy więcej niż zwykle, jeszcze jakieś ostatnie prace zaliczeniowe do wysłania pisane dosłownie na kolanie (laptopa trzymam na kolanach :)), "na szybko" spotkanie z dawno niewidzianą koleżanką, odpisywanie na zaległe i świeże wiadomości, składanie życzeń, po drodze nawet udało mi się wstąpić na targi bożonarodzeniowe na krakowskim rynku (chyba pierwszy raz w życiu!) i... nic.

Dopiero dziś naprawdę poczułam, że zbliżają się Święta, gdy dzieciaki wcisnęły mi do rąk gitarę, przekrzykując się: Pośpiewajmy kolędy!
Kilka najprostszych kolęd śpiewanych półgłosem, żeby nie obudzić drzemiącej w wózku Najmłodszej. Z marnym, amatorskim akompaniamentem wymyślanym na poczekaniu, bo przecież ostatni raz grałam kolędy rok temu... To proste, dziecięce Pójdźmy wsyscy do stajenki, do Jezusa i Panienki... To jest przedsmak Bożego Narodzenia.

A prawdziwa magia Świąt będzie przy Jezusowym żłóbku, na Pasterce. Tam się dopiero dzieją cuda.

Tylko najpierw trzeba gruntownie posprzątać w sercu, zrobić miejsce w tym zagraconym małym burdelu. Może zechce przyjść i rozgościć się także u nas... Zatem kierunek: konfesjonał.

wtorek, 17 grudnia 2013

"Skądże ja mam wiedzieć, czy mnie mama da...?" :)

Mam nadzieję, że Ta z żebra się nie obrazi, ale tak mnie zaraziła tą piosenką, że ja też ją tutaj muszę mieć. No, po prostu jest przepiękna! Tekst rewelacyjny, zwłaszcza ta ostatnia zwrotka przeurocza! Cały utwór jest tak dopracowany pod względem muzycznym, tak harmonijny, genialny w swej ludowej prostocie... A teledysk pewnie niewiele kosztował, a jest niesamowity! I ta stylizacja gwary na góralski... Ja też się zakochałam. I Karola też zaraziłam, a On nawet w pracy pokazywał to nagranie... :)

Już widzę nas tańczących do tej skocznej, ludowej muzyki na naszym weselu... :D


***
- Pani Ado, to jest zdumiewające, że Wy z narzeczonym tyle rozmawiacie! W każdy dzień wieczorem widzę panią ze słuchawkami w uszach i pani do niego gada, i gada, chyba z godzinę albo i więcej! No i tak codziennie! Niesłychane! Wspaniałe! Dzisiaj młodzi ludzie o tym nie myślą, a rozmowa to jest podstawa! Fundament wszystkiego! Właśnie tak trzeba budować związek, a nie tylko seks i seks... Zdumiewające...!

Pani Babcia rulez. :D

niedziela, 15 grudnia 2013

Projekt Adwent - pierwsze wnioski

Hm, nie do końca realizacja postanowienia adwentowego wygląda tak, jak to sobie założyliśmy. Z ograniczeniem całowania tylko do kilku buziaków podczas jednego spotkania jest OK. Owszem, zaczyna się już pojawiać tęsknota za takim porządnym, narzeczeńskim całusem, ale nie jest to jakieś silne parcie, żebyśmy się musieli nie wiadomo jak powstrzymywać. Ot, taka delikatna asceza, która, swoją drogą, jest całkiem urocza.

Z ograniczeniem przytulania... no, nie da się. To chyba nie dla nas. Owszem, staliśmy się bardziej ostrożni i czujni, żeby nie dopuszczać do takich uścisków, które kojarzą się jednoznacznie. Ale zwykłe przytulasy muszą być. Tak naturalnie nam to przychodzi, że chyba uschnęlibyśmy bez tego. Daliśmy sobie spokój, po prostu się tulimy. Szczególnie, że najpierw Karol był chory, a teraz mnie rozłożyło. Był taki moment, że nie miałam siły nic zrobić, nawet ruszyć normalnie głową. Po prostu leżałam w Jego ramionach, gdy On mnie głaskał i sprawdzał czoło, czy gorączka już powoli schodzi. I poza wszelkimi innymi formami czułości w tej chorobie (Karol przywiózł mi leki, napój, przygotowywał jedzenie, dostałam też piękną różę), właśnie tej bliskości potrzebowałam wtedy najbardziej. I uważam, że było to o wiele cenniejsze dla nas niż na siłę trzymanie się postanowienia.

Nie zmienia to jednak faktu, że pierwsze owoce projektu Adwent są i to bardzo pozytywne. Przede wszystkim troszkę inaczej spojrzeliśmy na naszą relację i bardzo nam się przydała ta inna perspektywa. Pogłębienie wrażliwości na dotyk (to, co wcześniej na co dzień było dla nas zupełnie OK, teraz zaczęliśmy postrzegać jako pewne zapędzanie się, które warto mieć pod kontrolą), większa czujność i konsekwencja, no i nowe pomysły, które wprowadziły niepowtarzalną atmosferę w tym Adwencie: liściki, przepiękna wirtualna kartka, kwiaty to akurat dostaję często, ale to zawsze ogromna frajda, spacer i obiad w restauracji też nam się wcześniej zdarzał, choć raczej rzadko. A na przykład upieczenie ciastek to już w ogóle nie przychodzi mi tak łatwo, a jednak się zmobilizowałam i w ramach czułości wręczyłam Narzeczonemu. Słowem - naprawdę uroczy czas.

Zobaczymy, co się będzie działo dalej. To już ostatnia prosta tego Adwentu! A jak to powiedział pewien rekolekcjonista (Karol mi przekazał :)): nie wiadomo, dla kogo z nas będzie to ostatni Adwent...
Nie no, miejmy nadzieję, że jeszcze co najmniej z 50 Adwentów przed nami, ale czuwać trzeba zawsze. :)


czwartek, 12 grudnia 2013

Nie lubię rozmawiać o ślubie

Może jestem dziwną przyszłą Panną Młodą, ale naprawdę nie przepadam za rozmowami o naszym ślubie.

Kiedy rozmawiam z kimś, kto jest już po ślubie, zwykle dostaję mnóstwo "dobrych" rad, nawet jeśli o to nie proszę. Sytuacja jest z góry przesądzona - takie osoby zwykle traktują mnie z wyższością, bo same już to przeżyły i w tym temacie są najmądrzejsze na świecie. Tak naprawdę nie liczy się to, co powiem - wszystko znajduje odniesienie: "a my mieliśmy tak i tak..."/"a u nas było...". Przyznaję, rozmawiałam ostatnio z jedną osobą, która jest dwa lata po ślubie i nie dała mi odczuć tej wyższości, a wręcz potrafiła ucieszyć się razem ze mną naszymi przygotowaniami. Ale to jeden wyjątek. Pozostałe doświadczenia w gronie zamężnych znajomych/koleżanek nie należą do najprzyjemniejszych.

Moi rodzice są bardzo przeczuleni na punkcie tego, by się nam, broń Boże, nie wtrącać do niczego, bo sami przeżyli koszmar absolutnego wtrącania się we wszystko swoich rodziców, więc... unikają tematu ślubu jak ognia. Udają, że w ogóle ich to nie interesuje. Jeżeli nawet zacznę coś opowiadać o przygotowaniach, temat po chwili umiera śmiercią naturalną.

W obecności koleżanek/znajomych, które borykają się z samotnością i mozolnym poszukiwaniem odpowiedniego kandydata na męża, głupio mi opowiadać o naszych narzeczeńskich przeżyciach i planach związanych ze ślubem, jeśli druga strona nie wykazuje zainteresowania tematem. Wydaje mi się, że skoro ktoś sam nie pyta, to chyba lepiej nie przesadzać z opowieściami około-ślubnymi. Zwłaszcza, gdy moje nieco "badawcze" stwierdzenie np. o znalezieniu wodzireja, spotyka się z zerowym odzewem: mhm. Mam wrażenie, że tego typu rozmowy mogą po prostu wywoływać smutek, może jakąś frustrację mieszającą się z odrobiną zazdrości. Nie wiem, nie chcę sprawiać nikomu przykrości, więc wolę zamilknąć.
Swoją drogą trochę mnie to dziwi, bo ja, gdy byłam jeszcze sama, uwielbiałam słuchać opowieści zakochanych koleżanek, przygotowujących się do ślubu. Owszem, jakiś cień zazdrości gdzieś się pojawiał, ale to raczej na zasadzie: "nie mogę się doczekać, kiedy mi będzie dane to przeżywać". Ale każdy przeżywa to po swojemu.

Wychodzi na to, że najlepiej by się rozmawiało o ślubie z osobą, która też się do niego przygotowuje i jest na podobnym do nas etapie. Hm... Mam tylko jedną koleżankę, która też jest zaręczona, ale w ich przypadku sprawa jest dosyć skomplikowana i ślub od kilku lat jest odkładany z różnych powodów. Widzę, jak ona przeżywa tę niepewność i obawy co do ich wspólnej przyszłości i też nie chcę sprawiać jej przykrości opowiadaniem o szczegółach przygotowań. Czasem sama z siebie o coś zapyta, wtedy rozmawiamy i owocuje to bardzo pozytywnymi odczuciami, bo naprawdę cieszy się razem z nami. Ale gdzieś w tle wciąż mam w pamięci jej tęsknoty, marzenia i pragnienia związane ze ślubem, o którym na razie ani widu, ani słychu... Znów niezręczna i nieco krępująca sytuacja.

I dlatego w zasadzie w ogóle nie bardzo lubię rozmawiać o naszym ślubie. (Nie czuję, że rymuję).
Dobrze, że chociaż z własnym Narzeczonym mogę zawsze i wszędzie bez skrępowania pogadać o naszym ślubie... :)

wtorek, 10 grudnia 2013

Przemienienie

Ja: To jaką tajemnicą się pomodlimy?
K.: Hm... Tajemnica czwarta Światła - Przemienienie na Górze Tabor. Żeby mi się nie przemieniała tak wspaniała narzeczona...:D

Wzniosła i szczytna intencja nie powiem. :)

Ale tak mi się przypomniało to Przemienienie, bo lubię do niego przyrównywać dzień naszego ślubu. Wspinamy się teraz mozolnie na tę górę, żeby doświadczyć "przemienienia" naszej relacji w sakrament. Ten bardzo podniosły i uroczysty moment będzie swego rodzaju szczytem - świętem Miłości, które będziemy celebrować w całej okazałości - w odświętnej oprawie, pięknych strojach. Może nie będzie nam towarzyszył blask Bożej chwały - co najwyżej jakieś jej drobne odbicie w łasce sakramentu. :) Ale za to zamiast Mojżesza i Eliasza będziemy wzywać wstawiennictwa i towarzyszenia w s z y s t k i c h Świętych! Po prostu odlot - taka nasza mała Góra Tabor.

A potem, tak jak w Ewangelii, Jezus zejdzie z nami do dolin naszej codzienności. Małżeńskiej codzienności.

Tak to widzę, tak czuję.

A Narzeczony przytakuje i chyba zainspirowany tą refleksją dzieli się ciekawym wnioskiem:
Chyba już wiem, skąd ten kryzys i dlaczego tak nam teraz trudno. Bo nasze uczucie się wzmocniło.

Nie wiem, możliwe. Miłość... Im głębiej zapuszcza korzenie, tym więcej miejsca potrzebuje. Trzeba zatem oczyścić teren, by to miejsce zrobić. A czyszczenie trochę musi sponiewierać - jak łopata czy grabie ziemię. Nawet myjnia bezdotykowa zbyt delikatna nie jest przez to ciśnienie... Ale bez tego ani rusz.

A po rozkopywaniu przychodzi czas na uklepanie ziemi. A po myciu - na polerowanie. I dla nas przyjdzie czas na wygładzenie i dopieszczanie. Żeby na Górze Tabor choć odrobinę zabłysnąć.

poniedziałek, 9 grudnia 2013

Nic złego

Nie ma nic złego w odczuwaniu tęsknoty mieszającej się z jakąś małą frustracją, bo chciałoby się już być blisko ze sobą na co dzień... Nie musieć żegnać się po 22:00 i rozstawać na kilka dni... Móc zasypiać i budzić się przy sobie każdego dnia...

Nie ma nic złego w kilku łzach bezradności, bo nic nie można zrobić poza zaciśnięciem zębów i wytrwaniem najbliższych 17 miesięcy w oczekiwaniu, które można uczynić radosnym. A łzy trzeba szybko otrzeć, żeby się nie dołować, tylko patrzeć na to, co w nas piękne, dobre i pełne nadziei.

Nic złego nie ma również w przeżywaniu wątpliwości i tłumaczeniu sobie po raz setny "na chłopski rozum", że wspólne zamieszkanie nie przyniosłoby nam satysfakcji, bo wyrzuty sumienia i odcięcie od Komunii Świętej na ponad rok wykończyłyby nas szybciej, niż można się spodziewać. A poza tym... Jak? Kiedy? Gdzie? Nie ma w ogóle takiej opcji. Zwariowałaś.

W tym wszystkim chyba nie ma nic złego. Tylko, cholera, jakoś tak czasem ciężko się z tym uporać...


piątek, 6 grudnia 2013

Co słychać?

Pani Babcia w szpitalu. Napędziła mi strachu, ale wygląda na to, że wszystko powinno się dobrze ułożyć. Dziś miała mieć zabieg, ale podczas wczorajszych odwiedzin dostałam zakaz dzwonienia dzisiaj. Mogę jutro zadzwonić i ewentualnie przyjść w poniedziałek. Ale niekoniecznie, bo z nią na pewno będzie wszystko dobrze - o, tam to leżą prawie umarlaki! Ja jeszcze parę lat pożyję! - jej słowa. I tego się trzymajmy.

Dziwnie się czuję sama w mieszkaniu. Miejsca sobie znaleźć nie mogę. Z tego wszystkiego jakaś roztargniona jestem i dzisiaj aż zapomniałam zabrać paczuszki z prezentami dla dzieciaków, którą specjalnie zostawiłam tuż obok drzwi, prosto ślepego... Kiepski ze mnie pomocnik świętego Mikołaja... ;)

Weekend zapowiada się ciekawie - o ile najpierw bezpiecznie dojedziemy do grodu Ojca Mateusza, bo to co się dzieje na zewnątrz, zbyt optymistycznie nie wygląda. Dawno nie widziałam takiego wiatru.
No, a jak już dojedziemy, to będziemy się gościć, gadać z dawno (i niedawno) nie widzianymi, odpoczywać, śmiać się, relaksować... Taki jest plan.

***

Dzieci to mali święci, od których można się wiele nauczyć.

Karusia (lat: 2) po wzorowym zrobieniu siku na nocnik: Siku zlobiłam! Chce naglode!
Ja: Super! W nagrodę dostaniesz kolorowe kulki - twoje ulubione. :) 
K.: Hmm... Ale chce jesce naglode!
Ja: Jaką jeszcze chciałabyś nagrodę?
K.: Chce zobacyć Pana Jezusa!

Chodziło o mój krzyżyk i medalik - miałam golf i nie było widać na wierzchu, więc chciała, żebym jej pokazała (zawsze sprawdza, czy mam). Ale tak sobie pomyślałam, że to jest Ewangelia w pigułce! 
Żebyśmy tak zawsze chcieli żyć tak, żeby w nagrodę chcieć zobaczyć Pana Jezusa... O!
:)

wtorek, 3 grudnia 2013

ARCHANIOOOŁ BOOO ŻY GA...

...BRYJEL! No, teraz dopiero zaczął się dla mnie porządnie Adwent! Wczoraj nie mogłam pójść na Roraty, ale dziś już dopełniłam postanowienia i wraz z wejściem kapłana radośnie rozbrzmiał okrzyk, bez którego nie wyobrażam sobie Adwentu: Archanioł, bo rzyga! To znaczy... Boży Ga...bryjel. :D

I mróz przyszedł. Bo zima.
I Święty Mikołaj już się zbliża wielkimi krokami.
No, to jest Adwent!

***

Jak nasze odczucia po pierwszej randce w ramach "Projektu Adwent"? Rewelacyjne. 
Nie było czuć jakiegoś dystansu czy napięcia. Trzeba było się trochę hamować z przytulańcami, bo kurczę jakoś naturalnie przychodzi nam klejenie się do siebie. Ale trochę siły woli i udało nam się odnaleźć równowagę między tą małą "ascezą", a niezbędnym minimum bliskości koniecznej do normalnego funkcjonowania. Ważny owoc: spokój i brak frustracji z powodu pojawiającego się podniecenia. Bo po prostu nie miało prawa się pojawić. :) 
Początek naprawdę obiecujący. Zobaczymy, jak będzie wyglądała realizacja wyzwania podczas wspólnego najbliższego weekendu... Może być ciekawie. :)

poniedziałek, 2 grudnia 2013

Budowanie autonomii własnego domu, czyli o rozstaniu z domem rodzinnym

Relacje z rodzicami i przyszłymi teściami to temat, który zwykle wzbudza sporo emocji. Nieraz zatrwożona słucham różnych, mrożących krew w żyłach opowieści znajomych i koleżanek-mężatek o trudnościach wynikających z nieuporządkowania tych relacji. I zwykle myślę sobie wtedy, że kurczę, może nasze rodziny nie są idealne, może borykają się z różnymi problemami, może jesteśmy oboje nieco poranieni przez różne błędy naszych rodziców, ale mamy za co dziękować Bogu, bo jesteśmy w naprawdę dobrej pozycji i - na razie - udaje nam się utrzymywać całkiem niezłe stosunki z jednymi i drugimi rodzicami.

W ramach tego rozdziału mieliśmy sobie porozmawiać o swoich uczuciach względem naszych rodziców i przyszłych teściów, a także omówić, jakie emocje wywołuje w nas perspektywa i konieczność podjęcia różnych decyzji związanych z budowaniem autonomii naszej przyszłej rodziny. Niektóre z podpowiedzianych konieczności wydały nam się wręcz banalne. Na przykład odejście z domu rodzinnego, zdanie się na samodzielność, także finansową, budowanie własnego stylu życia w oparciu o naszą wspólną hierarchię wartości czy budowanie intymności wspólnego życia z wyłączeniem rodziców. Z domów rodzinnych już dawno odeszliśmy, jesteśmy samodzielni, własny styl życia też już od dawna budujemy (i to w wielu kwestiach stojący w sprzeczności ze wzorami wyniesionymi z domu), a głównym zagrożeniem dla intymności pożycia małżeńskiego jest chyba mieszkanie z rodzicami pod jednym dachem, co definitywnie od samego początku odrzucamy.

Ale już na przykład takie kwestie jak nieszukanie arbitrażu u rodziców w chwili kryzysu, bycie gościem u siebie w domu na takich samych zasadach jak małżonek czy samodzielne określanie celów i metod wychowywania dzieci wzbudziło spore emocje i wywiązała się ciekawa rozmowa. O naszych potrzebach, obawach, wątpliwościach i propozycjach, jakby się z tym wszystkim uporać, żeby nie zwariować.

Była to dla nas naprawdę ważna, potrzebna i niezwykle cenna rozmowa. Owszem, jesteśmy w dobrej sytuacji i nie mamy jakichś konfliktów z rodzicami, mało tego - żyjemy z dala od nich (jednych i drugich), co bardzo ułatwia sprawę, bo rzadko się widujemy, więc jest niewiele okazji do konfrontacji. Ale mimo wszystko mamy też sporo mieszanych uczuć co do tego, jak mogą się zmieniać te relacje z teściami, gdy już będziemy małżeństwem i kiedy pojawią się dzieci. Sytuacja może zmienić się diametralnie, wszystko zależy od mnóstwa różnych czynników, dlatego tym bardziej cieszy mnie, że pewne rzeczy mogliśmy sobie na spokojnie omówić i ustalić, na czym nam zależy i jaki kierunek obrać w razie ewentualnych trudności, żeby się w tym wszystkim nie pogubić.

A dopełnieniem całej tej pracy związanej z tym rozdziałem jest nasz mały zwyczaj, który towarzyszy nam już od dawna - modlitwa za nasze rodziny. Bardziej szczególna i podkreślona, ale tak samo pełna ufności i zawierzenia jak na co dzień. Bo tylko Boża Miłość może wypełnić te wszystkie puste miejsca w naszych sercach - wspomnienia, obawy, zranienia, pragnienia i marzenia, niepewność i wszelkie bariery, które przeszkadzają w patrzeniu w przyszłość z nadzieją. A tak właśnie chcemy patrzeć, otaczając naszych rodziców pełną miłości troską, a jednocześnie nie zaniedbując autonomii naszej przyszłej rodziny.

Niech tak będzie. :)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...