Troska i staranie

Lubię sobie co jakiś czas przejrzeć notki sprzed kilku miesięcy. Zawsze mi to dobrze robi w gorszych chwilach, bo daje pewien obraz tego, jak wiele dobrego się u nas wydarzyło i jaki ogrom wysiłku wkładamy nie tylko w to miejsce, ale przede wszystkim w budowanie naszej relacji. I tak przy którymś wpisie dotyczącym książki "Nas dwoje" jedna z czytelniczek napisała o swoich przemyśleniach - pozwolę sobie zacytować:

Tak się zastanawiam, Wasze narzeczeństwo ma trwać 2 lata. Tak sobie rozmyślam, czy się nie zniechęcicie. Teraz jesteście pełni zapału, to wszystko jest takie świeże, ale za jakiś czas, czy nie wkradnie się rutyna?

Wtedy, na świeżo, nie potrafiłam odpowiedzieć na to pytanie. Też było to dla nas zagadką, też się poniekąd trochę obawialiśmy, jak to będzie i czy starczy nam zapału. Dziś, po prawie 1,5 roku narzeczeństwa, mogę powiedzieć nieco więcej. I co ciekawe, wydaje mi się, że jest wręcz odwrotnie niż można było się spodziewać. Tzn. mam wrażenie, że na początku naszego narzeczeństwa staraliśmy się mniej niż teraz. Że im bliżej do ślubu i im bardziej wspólne życie staje się realnym celem, a nie tylko mglistym wyobrażeniem, tym więcej zaangażowania wkładamy w jak najlepsze przygotowanie się do tego. Dużo częściej i w bezpośredni sposób wyrażamy troskę o siebie wzajemnie, zwykle w takich drobnych, podstawowych, codziennych sprawach. Posiłki, zakupy, czas na sprzątanie, załatwienie czegoś na mieście, pomaganie sobie w czym tylko się da, wspieranie w trudnych sytuacjach... Pewnie w dużej mierze ma na to wpływ sytuacja i warunki naszego życia, które przez ostatnie pół roku zmieniły się diametralnie. Ale może dlatego, że wcześniej nie mieliśmy zbyt wiele takich okazji, teraz tak bardzo doceniam to, jak i w czym wyraża się nasza miłość. I zapału absolutnie nie brakuje, wręcz przeciwnie. Odnoszę wrażenie, że teraz to my dopiero zbieramy siły przed najważniejszym! 

A rutyna? Chyba nie ma na nią miejsca. Mamy pewne schematy spotkań, inaczej wyglądają nasze randki w tygodniu (zwykle bardzo podobnie), a inaczej w weekendy. Wtedy też można trochę poszaleć i staramy się ciekawie zagospodarować sobie czas. Co ciekawe, ostatnio nawet udaje nam się dość często spotykać ze znajomymi parami. I jest to mega inspirujące, bo są to ludzie z bardzo różnych środowisk, o różnym stylu życia i światopoglądzie. Wiele ciekawych refleksji i wniosków wyciągamy z tych spotkań i zawsze daje to też możliwość spojrzenia na naszą relację z pewnego dystansu. A, no i przy okazji wspomniana książka "Nas dwoje" wędruje po ludziach i inspiruje - dwa tygodnie temu odebraliśmy ją od jednych znajomych, a w niedzielę znów pójdzie w świat, do innych narzeczonych. Oby im też przyniosła jak najwięcej dobra. 

Tak jak wtedy, po tym komentarzu, z pewnymi obawami rozkminiałam, jakie będzie nasze narzeczeństwo, czy rzeczywiście się szybko nie zniechęcimy, czy będzie nam się chciało dbać o tę miłość, pielęgnować ją i wykorzystać czas przygotowywania się do małżeństwa na maksa, tak teraz rozkminiam, jakim będziemy małżeństwem. Czy właśnie po ślubie nam się nie odechce, czy będziemy potrafili czerpać do oporu z łaski sakramentu, czy się nie pogubimy, czy nie popadniemy w tą nieszczęsną rutynę... Nie próbuję nawet odpowiadać. Odpowiedzią na te pytania będzie każdy kolejny dzień naszego życia. Pozostaje tylko oddać to wszystko Bogu, prosić, by pobłogosławił i każdego dnia starać się tak, jakby to miał być nasz ostatni wspólny dzień. I tak przez najbliższe (przynajmniej) 50 lat - co daj Boże. ;)