Rozłąka

Jeszcze godzinę temu marzyłam tylko o wylądowaniu w łóżku, dlatego tuż po 22:00 wygoniłam Karola. Ale okazuje się, że luksus pod tytułem: popołudniowa drzemka, na który tak rzadko mogę sobie pozwolić, przynosi niespodziewany zastrzyk energii dopiero w porze właściwego snu... Trochę się obawiam, co będzie, gdy jutro o 5:30 usłyszę budzik, ale... Na razie puśćmy to w niepamięć. Nie chce mi się spać ani trochę i męczy mnie natłok przemyśleń, obaw i emocji. Znaczy: idealne warunki do pisania.

Za kilka dni czeka nas pierwsza tak długa rozłąka. Dwanaście dni. I to z mocno ograniczonym kontaktem. Do tej pory najdłuższe przerwy w naszych spotkaniach nie przekraczały tygodnia, a w tak zwanym międzyczasie rozmawialiśmy codziennie przez telefon minimum godzinę. Teraz przez dwanaście dni będzie można sobie pozwolić jedynie na kilka minut rozmowy wieczorami...

Przeżywamy to oboje. Nasz zeszłoroczny, wspólny wyjazd teraz wydaje mi się totalnym pikusiem. Nie mam pojęcia, czym się wtedy stresowałam. No dobra, przymusowa przeprowadzka na parę dni przed wyjazdem rzeczywiście zafundowała niezłą huśtawkę emocji, ale poza tym? Zupełny lajt, bo przecież byliśmy razem. Pomagaliśmy sobie na każdym kroku, byliśmy dla siebie nawzajem oparciem... Teraz ze wszystkimi trudami będę musiała zmierzyć się SAMA. Momentami łapię się na tym, że jestem tym wszystkim przerażona i tylko ufność w niezawodne działanie mojego Anioła Stróża pozwala mi nie zwariować ze stresu.

A Karol? Dla Niego to też trudna sytuacja. Gdyby tylko mógł, pojechałby przecież ze mną. Ale nie może. Też się stresuje i martwi o mnie. To w końcu 1500 km trasy i 10 dni spędzonych na kolanach (tym razem zaopatrzyłam się już w odpowiednie ochraniacze na kolana! ;)) i przy dźwiganiu setek kilogramów dziennie... To, że doskonale zna te realia, sprawia, że jeszcze bardziej się stresuje - że coś mi się stanie, że coś pójdzie nie tak, że wydarzy się coś niespodziewanego... A tymczasem pojawiają się już żarty i docinki, że teraz beze mnie będzie miał nareszcie wolność i luz... Świetna mi wolność, doprawdy... O.o

Od kilku tygodni ten wyjazd jest omadlany z każdej strony. To dodaje sił i odwagi. I nadziei, że ta rozłąka też jest potrzebna i może przynieść dobre owoce. Gdyby ktoś był chętny wspomnieć w tej sprawie choćby jedną zdrowaśką, będziemy wdzięczni.

A żeby było śmieszniej - znów wrzesień okazuje się pechowy pod względem mieszkaniowym... Sytuacja jest trudna i skomplikowana na tyle, że w powietrzu wisi kolejna przeprowadzka... O ostatniej już nawet nie wspominałam w nadziei, że naprawdę będzie ostatnią. A teraz, po niespełna 3 miesiącach spokoju, wygląda na to, że to jeszcze nie koniec przygód mieszkaniowych...