Gleba

Czasem trzeba zaliczyć porządną glebę, żeby docenić to, co się miało wcześniej. Zaryć porządnie nosem w ziemi i wypłakać swoje, żeby spojrzeć inaczej na siebie i innych. Żeby się ocknąć, otrzepać ze złudzeń, podnieść się silniejszym i pójść w końcu w dobrym kierunku. I nie mieć już usprawiedliwienia: "bo tyle razy się udawało...". Nic się nie udało. To był milowy krok do tyłu. Trochę głupio tak się cofać na ostatniej prostej...

Jeśli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, to proście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni. 
(J 15,7)

Da się. Wszystko się da. Tylko nie na własną rękę...

I to chyba nie przypadek, że to wszystko w dniu, kiedy obchodzimy zesłanie Pocieszyciela.
Z Nim musi się dać.

Światłem rozjaśnij naszą myśl,
w serca nam miłość świętą wlej,
i wątłą słabość naszych ciał
pokrzep stałością mocy swej!