Jak uniknąć złego małżeństwa?

Nie żenić się z Adą. :D

Odpowiedzią w tym stylu zaczęliśmy rozmowę na temat drugiego rozdziału książki "Dobre rady...". Tak o, chcieliśmy pożartować. A okazuje się, że to wcale nie jest takie śmieszne. Gdybyśmy mieli wziąć sobie do serca wszystkie rady ks. Woźnego, dotyczące wyboru przyszłego współmałżonka i zastosować się do wszystkich podanych kryteriów to... Wychodzi na to, że mamy nikłe szanse na stworzenie szczęśliwego małżeństwa....

 Żeby nie być gołosłownym...

Nie wdawać się w bliższe znajomości, jeżeli nie ma perspektywy, że w ciągu roku zostanie zawarte małżeństwo. (Owszem, w miarę szybko zaczęliśmy myśleć o sobie w perspektywie małżeństwa, ale nawet by mi do głowy nie przyszło, żeby pobrać się po roku. W ogóle nie było takiej opcji. A w tym samym akapicie jest jeszcze mowa o długim narzeczeństwie - to już w ogóle jesteśmy na spalonym).

Unikać znajomości z takimi rodzinami, w których na przykład ojciec jest alkoholikiem, a matka kłótliwa, nieznośna, albo zakochana w swoich dzieciach... (Cóż, z tą matką to może trochę przesada, aż tak bardzo nieznośna nie jest. :D Ale ogólnie - wypisz, wymaluj o mojej rodzinie.)

Przestrzegam przed zawieraniem małżeństwa z osobą, pochodzącą z rodziny, w której rozwody miały już miejsce i rodzice praktycznie te rozwody uznali. (Dzisiaj chyba trudno znaleźć rodzinę, w której nie byłoby ani jednego rozwodu, nas też to dotyczy).

Nie przebywaj z nikim w warunkach, w których może dojść do grzechu. (To jest to, co często radzą spowiednicy parom w celu wytrwania w czystości - unikać spotkań sam na sam! A my przeważnie widujemy się tylko tak. Bo co, mamy zapraszać panią Babcię albo Karolowego współlokatora, żeby nam towarzyszyli w pogaduchach tak dla zasady?)

Osoba, którą chciałoby się wybrać za współmałżonka, powinna być odpowiednia pod względem fizycznym, na przykład wzrostu, aby się z was ludzie potem nie śmiali. (A my oboje jesteśmy niscy i już się z nas śmieją... ;)).

I to są tylko te kryteria, które odnoszą się do nas, bo było ich o wiele więcej.
Dobra, pośmialiśmy się. Popatrzyliśmy na to wszystko z pewnym dystansem, mając na uwadze i te 50 lat różnicy, i język, przez który te treści stają się trochę karykaturalne. Trochę podyskutowaliśmy, próbując nazwać i określić, co jest według nas nie tak w całej tej książce, że zaczyna nas powoli wkurzać. Tylko - pytam Karola - co ja mam napisać na blogu? Oto jest pytanie...

Z jednej strony nie chcę tej książki wyśmiewać, oceniać jednoznacznie negatywnie, odradzać ją. Nie, bo w gruncie rzeczy niektóre treści są wartościowe. Na przykład o tym, że jest możliwe odkochanie się w kimś (jeśli zachodzi taka potrzeba, gdy widzi się przeszkodę do zawarcia małżeństwa, np. narzeczony okazuje się oszustem) i to wcale nie na zasadzie zemsty i znienawidzenia tej drugiej osoby, a dzięki wierze i miłości do Pana Boga. To rozważanie było ciekawe, ale... No jednak to są ekstremalne przypadki, przeciętni narzeczeni, którzy sięgają po taką książkę, raczej chcą się dowiedzieć, jak tę swoją miłość rozwijać i pielęgnować, przygotowując się do małżeństwa, a nie jak się odkochać... Podobnie z tymi wszystkimi wskazówkami z jakimi osobami w ogóle nie warto zawierać bliższych znajomości - przecież po zaręczynach to już, brzydko mówiąc, po ptokach. To byłoby chyba bardziej przydatne na etapie na przykład okołolicealnym, kiedy dopiero klaruje się jakiś tam obraz, kogo szukamy.

Ale dobra, jakieś inne wartościowe treści z tego rozdziału - choćby poszerzone później rozważanie na temat grzechu w relacji. Żeby nie prowokować siebie wzajemnie do grzechu "tak na próbę", że żądanie "dowodu miłości" jest grzechem, że grzech zawsze rozdziela, nawet ten, który pozoruje miłość. Albo o tym, żeby się nie wstydzić swoich poglądów, otwarcie przyznawać się do swojej wiary i wyznawanych wartości. Wtedy wszyscy, którzy chcieliby zainteresować się tobą, jeśli chodzi o zawarcie małżeństwa, będą z góry wiedzieli, kogo mają przed sobą. Taka autentyczność nam też wydaje się bardzo cenna, zwłaszcza, gdy szuka się osoby o podobnych do nas wartościach.

Na czym polega problem z tą książką? Przede wszystkim na tym, że ks. Woźny przedstawia świat, jakby był czarno-biały, w którym wszystko jest klarowne i bezdyskusyjne. Jak w jego rodzinie zdarzały się rozwody, a rodzice nie zerwali kontaktu z rozwodnikami, to znaczy, że w tej rodzinie jest podważone prawo Boże, podważona moralność i to zły kandydat na męża. Jak ze zdrowiem coś szwankuje, to znaczy, że ta osoba po prostu nie nadaje się do małżeństwa. Jak zbyt duża różnica wieku między ludźmi, to nie sprzyja to życiu i szczęściu małżeńskiemu. 

I tutaj kolejna drażniąca sprawa - dlaczego? To naturalne, że przy czytaniu takich "rad" rodzą się wątpliwości i człowiek chce dociec, dlaczego ks. Woźny uważa tak i tak. Ale wyjaśnień nie ma. Po prostu tak jest i koniec. Dlaczego duża (co to w ogóle znaczy? 5 lat? 10? 20? 35?) różnica wieku nie sprzyja szczęściu małżeńskiemu? Odpowiedź: To jest niedobre, niepotrzebne i należy o tym pamiętać. Dlaczego, jeśli narzeczona mieszka w innym mieście, nie powinna sama chodzić na zabawy? Nie chciałbym tego uzasadniać, ale jest to bardzo niebezpieczne - wierzcie mi. 

No cóż, czytelnik uwierzy, albo i nie. Pytanie tylko, co tak naprawdę wyniesie z tego czytania...

Rozdział był bardzo długi i obszerny, poruszał całe mnóstwo spraw, i tych ważnych, i tych - według nas - nieistotnych. Wywołał w nas wiele kontrowersji, wiele sprzeciwu i zwykłego niezrozumienia. Trudno tutaj uchwycić wszystko, a jeszcze trudniej ustosunkować się do tego tak, by nie spłycać tych treści przez wzburzone emocje, wyrazić w pełni swoje zdanie, a jednocześnie nikogo nie urazić. W obliczu tego mętliku, który wywołał w nas ten rozdział, nie chcę porywać się na jednoznaczne oceny. To była część dotycząca narzeczeństwa, może rozważania o małżeństwie będą ciekawsze i bardziej owocne. A może kogoś innego właśnie te "rady" zainspirują do poszukiwań i refleksji?