Trudniej

To słowo-klucz ostatnich tygodni. Jest nam trudniej niż zwykle.

Trudniej skupić się na sobie nawzajem, obdarzać się uwagą, słuchać z zaangażowaniem...
Trudniej wsłuchiwać się we wzajemne potrzeby, powstrzymać się od niepotrzebnych uwag i złośliwości...
Trudniej kochać, kiedy drobne spięcia mnożą się jak grzyby po deszczu, a atmosfera naszych spotkań niemal w niczym nie przypomina pełnej spokoju sielanki, do której się przyzwyczailiśmy...

A najgorsze/najlepsze (niepotrzebne skreślić) w tym wszystkim jest to, że doskonale znamy przyczynę i cały mechanizm, od czego to zależy i dlaczego tak się dzieje, że nam trudniej. Tylko nie bardzo można tę przyczynę wyeliminować... Jedyne co możemy, to starać się jak najbardziej ograniczyć te negatywne skutki, skupić się raczej na pozytywach całej sytuacji, uzbroić się w wyrozumiałość i cierpliwość oraz uczyć się funkcjonowania w nowych warunkach.

Słowo się rzekło, Karol otwiera własną przychodnię. Oto cała przyczyna.
Może najpierw o tych pozytywach, bo są naprawdę ogromnym błogosławieństwem.

Po pierwsze - miejsce. Czego Ada najbardziej się bała, gdy Karol podawał proponowane lokalizacje pod przychodnię? Że teraz to już w ogóle nie będziemy się widywać... W grę wchodziły przeróżne miejsca od Swoszowic po Chrzanów. Co by to dla nas znaczyło? Jedno, najwyżej dwa spotkania w tygodniu i to przy dobrych wiatrach. A gdzie w ostateczności znalazł się lokal? Na moim osiedlu, 6 minut piechotą od mojego bloku... :) Efekt? Widujemy się prawie codziennie. Na krócej, bo czasem Karol tylko wpadnie na godzinkę, na obiad, ale jest to prawie codziennie. A jak przychodnia ruszy, to przecież żaden problem wpaść do Niego choć na chwilę po drodze z tramwaju i pewnie każdego dnia będziemy mogli się zobaczyć... Ale odlot. :D

Po drugie - przyjaźń. Zaczęliśmy wkraczać na jakiś wyższy level na płaszczyźnie więzi przyjaźni, która nas łączy. Uczymy się, co to tak naprawdę znaczy móc zawsze na siebie liczyć i być dla siebie nawzajem wsparciem. Począwszy od wspólnego łażenia po sklepach w celu znalezienia odpowiednich płytek, zlewów, szafek, blatów i innych takich, a skończywszy na którymś z kolei uspokajaniu, żeby nie martwić się tymi drzwiami, bo może są właśnie dobre i niech to oceni specjalista, który będzie je montował. Poświęcanie czasu i energii na różnoraką wzajemną pomoc, staranie się być blisko i służyć radą, gdy jest taka potrzeba. Dotąd, owszem, zdarzało się to nieraz. Teraz dzieje się prawie non stop.

Po trzecie - wiadomo, cała gama zwykłych korzyści płynących z pracowania na siebie, a nie na kogoś. Do tego wyklarowanie się w końcu jakiejś spójnej wizji, gdzie będziemy mieszkać po ślubie i to w momencie, gdy ja zaczynam szukać stałej pracy na "po studiach". To wszystko tak się ze sobą zgrało w czasie, że przynosi jakieś poczucie stabilizacji i bezpieczeństwa. Na razie nikłe, bo to wszystko jeszcze w rozsypce, ale pracujemy nad tym i myślę, że, jak Bóg da, w ciągu kilku najbliższych miesięcy uda nam się zbudować swój mały świat, choć trochę przewidywalny i bezpieczny.

Tylko że sam proces "pracowania nad tym" nastręcza wielu wspomnianych już trudności. Ciężko pogadać o czymś innym, niż remont, płytki, kolory ścian, sprzęty, lampy, meble, banery, szablony stron internetowych czy te nieszczęsne drzwi. Jak już uda nam się na chwilę od tego wszystkiego oderwać, to zwykle po to, by sobie (nadmiernie) podokuczać. Poważnie, w życiu sobie tak nie cisnęliśmy jak teraz. A jednocześnie nigdy dotąd nie czuliśmy, jak ogromną moc ma wzajemna obecność i bliskość, jak bardzo może pomóc się zregenerować, nabrać sił, spojrzeć na wszystko z dystansu. Jak ważne jest to, że jesteśmy w tym wszystkim razem. Że tak naprawdę dopiero teraz zaczynamy się uczyć kochać.

Cała ta sytuacja jest niemałym wyzwaniem dla naszej relacji, ale... Na szczęście jest nas troje. Bo jedyne, co się nie zmieniło, to uporczywe ściąganie nieba na ziemię za każdym razem, gdy siadamy do modlitwy i jak mantrę powtarzamy intencję: żeby się działa wola Boża...