Coraz bliżej

Kto by pomyślał... Zwykle wszelkie decyzje musimy obgadać na dziesiątą stronę, namyślić się, rozważyć po kilka razy wszelkie za i przeciw, nastawić się, przygotować, zebrać w sobie... A teraz trochę odwrotnie. Po prostu tak wyszło. Skoro była okazja... Decyzja była raczej spontaniczna. Nie to, że nieprzemyślana. Tylko nadzwyczaj szybka i konkretna jak na nasze zwyczaje. A dopiero teraz jest czas na przygotowanie się i nastawienie. Ale radość już jest ogromna. Nie mogę się doczekać! Ale będzie... ;)

Znakiem ostatnich dni jest wdzięczność. Dzieje się tyle dobrego, że trzeba dziękować na każdym kroku. Nie tylko Bogu. Także ludziom, wśród których przychodzi mi żyć. 

Za miłość.

Za pomoc.

Za wyrozumiałość i troskę.

Za owocnie wykorzystany czas.

Za wsparcie i zaufanie.

Za współpracę.

Za życzliwość. 

Za tyle dobrych słów. 

Za wszystko.

Bo to, czego ogień nie zniszczył,

topniało rychło w cieple nikłego promyka słonecznego,

by wiedziano, że w dziękowaniu Tobie trzeba wyprzedzać słońce

i spotykać się z Tobą o świtaniu. 

(Mdr 16, 27-28)

***

Pierwsza rewolucja w lutym, druga w marcu, trzecia w kwietniu, czwarta w maju, piąta w czerwcu... Nie za dużo tego? ;) 

Nasza rozmowa sprzed kilku tygodni wydaje się niezwykle aktualna:

K.: Kurczę, rok do ślubu, to pasowałoby może coś załatwiać i w ogóle...

Ja: A co Ty chcesz robić w najbliższych miesiącach, jeśli chodzi o nasz ślub??

K.: Hm...  W sumie... Przede wszystkim dożyć. ;D

Otóż to. ;)

A ja? Najpierw utracić prawo do zniżek i ulg, a później w końcu ruszyć na poszukiwania sukienki. O. Taki jest plan.

Jak dożyjemy. :D