Powołanie

Przychodzę do kościoła na niedzielną Mszę świętą, a tam plącze się kilku młodych mężczyzn w sutannach. Rozdają jakieś ulotki, gazetki, rozmawiają z ludźmi, którzy jeszcze nie powychodzili z poprzedniej Mszy, zaczepiają młodzież... Już wiem - coś mi się obiło o uszy, że mieli przyjechać klerycy z seminarium agitować młodych.

I agitowali. Kleryk przygotował komentarze do czytań, diakon powiedział kazanie, ksiądz rektor też swoje dołożył przy ogłoszeniach. Opowiadali o rozeznawaniu powołania - jak to się dzieje, w jaki sposób odczytywać wolę Bożą względem siebie, że czasem Pan Bóg stawia odpowiednich ludzi w odpowiednim czasie, którzy pomagają zmierzyć się z tymi najtrudniejszymi pytaniami i wątpliwościami. Dzielili się swoją radością, że są na właściwym miejscu, wspominali o różnych trudnościach, które wiążą się z życiem kapłańskim, o ryzyku i spełnionych pragnieniach...

Przypomniało mi się moje rozeznawanie. Był taki czas w moim życiu, że bardzo poważnie myślałam o życiu zakonnym. Chciałam służyć Bogu w jakiś wyjątkowy sposób i wydawało mi się, że jedyną drogą ku temu jest powołanie zakonne. Znałam wiele sióstr, ich życie nie było mi obce, miałam sporo okazji, by poznać klasztorną rzeczywistość od kuchni i nawet mi się to podobało. Chciałam żyć w jakiś mega wyjątkowy sposób, więc sądziłam, że to najlepsze rozwiązanie. Ale z drugiej strony czułam, że w sercu mam mnóstwo pragnień, których w zakonie nie mogłabym zrealizować - przede wszystkim marzenia o założeniu rodziny. Miałam straszny mętlik w głowie, a w sercu mnóstwo obaw i wątpliwości. To był naprawdę trudny czas.

Pewnego razu rozmawiałam o tym z bardzo bliską mi osobą, która jest dla mnie jak druga mama. Powiedziała mi wtedy jedno zdanie, które niesamowicie mnie poruszyło i zapadło w pamięć. Świętych matek-Polek też potrzeba w Kościele. Podkreślam to słowo, które okazało się dla mnie najbardziej kluczowe. Bo nagle, dopiero wtedy, zaczęłam sobie uświadamiać, czym tak naprawdę jest powołanie: drogą do świętości. Chodzi o to, żeby dojść do nieba, a jaką drogą, to już nie jest aż tak istotne - byleby być szczęśliwym. Dla mnie to był przełom. Bo do tej pory myślałam: albo życie zakonne i służba Bogu, czyli rzut beretem do nieba, albo małżeństwo, czyli... nic. Tak zwyczajnie, jak znakomita większość ludzi, bo... tak jest i już. Żeby gatunek ludzki przetrwał. ;)

Powoli, powoli zaczęłam rozkminiać, że małżeństwo to tak samo ważne powołanie do świętości. Wielu kapłanów i zakonników śmieje się, że to nawet o wiele trudniejsza droga niż ich życie w celibacie. Dla jednych trudniejsza, dla innych łatwiejsza - po prostu inna. Ale tak samo ważna. Po tym przełomie było dużo łatwiej. Gdy już zaczynałam po trochu rozumieć, na czym świat stoi, szybko wybiłam sobie z głowy, że Pan Bóg ma dla mnie jakiś z góry ustalony plan na życie i jeśli pechowo nie trafię w to, co sobie wymyślił, to będę nieszczęśliwą męczennicą do końca życia. To był początek rozpoznawania przede wszystkim swoich pragnień i pytania: "co o tym sądzisz, Boże?".

Trochę to wszystko trwało, ale w końcu przyszedł czas, że bez lęku i cienia wątpliwości odpowiedziałam sama sobie: moim powołaniem jest małżeństwo, bo tego pragnę. To będzie mój sposób na życie. A będzie mega wyjątkowy, tylko jeśli będzie w nim Bóg - niezależnie od tego, co się wydarzy.

Zaczęło się dziać całkiem szybko... ;) I dzieje się wciąż, każdego dnia.

Wczoraj pytam Współrealizatora mojego powołania:
- A co to dla Ciebie znaczy, że małżeństwo jest powołaniem?
- No... Że... (patrzy na mnie zadziornie i zaczyna śpiewać) "Ktoś mnie powoooołał - świat nagle zawirował, boooo Ktoś mnie powooołał na dobre i na złeeee..." :D

No. To się dowiedziałam. ;)