Cudowne wesele

Od początku naszego narzeczeństwa dużo modlimy się za nasz ślub i wesele.
Bo to jedno z najważniejszych wydarzeń w naszym życiu i chcemy się do niego dobrze przygotować i jak najlepiej przeżyć.
Bo czujemy, jak wiele nie zależy od nas, w jak wielu sprawach potrzebujemy pomocy.

I odczuwamy tę pomoc na każdym kroku. Coraz szczególniej, bo ostatni miesiąc obfitował w wydarzenia związane z przygotowaniami do naszego ślubu - od zapoznania naszych rodziców, przez takie drobiazgi jak zakup bielizny na ślub czy materiałów na zaproszenia, aż po ostatnią niespodziankę jaką okazało się znalezienie sukni ślubnej. To ostatnie ciążyło mi najbardziej. Przy tak ograniczonych możliwościach finansowych martwiłam się bardzo, czy znajdę odpowiednią sukienkę - taką, w której będę czuć się pięknie i wyjątkowo i na którą jednocześnie będzie mnie stać. Spędzało mi to sen z powiek, więc pomyślałam, że może o suknię ślubną też warto się modlić. I rzeczywiście, sprawa została szczegółowo przedstawiona Szefowi.

Wtedy pojawiły się we mnie pewne wątpliwości. Zaczęłam mieć pewnego rodzaju wyrzuty sumienia, że zawracam głowę Panu Bogu takimi pierdołami jak suknia ślubna, podczas gdy jest tyle pilniejszych spraw na świecie. Tylu chorych, cierpiących, bezdomnych, poranionych, samotnych i potrzebujących pomocy ludzi, tyle nierozwiązanych konfliktów, tyle przemocy, beznadziei i pustki, którą trzeba by wypełnić modlitwą. A ja, głupia, proszę o pomoc w znalezieniu jakiejś tam sukienki do ślubu. Jak śmiem?

Któregoś razu rozważaliśmy na różańcu tajemnicę Objawienia Jezusa na weselu w Kanie Galilejskiej. Po skończonym dziesiątku oświeciło mnie.
Pierwszy cud - woda przemieniona w wino na czyimś weselu. Bo zabrakło. Taki był aktualny największy problem tamtych ludzi. Na pewno było w okolicy wielu chorych potrzebujących uzdrowienia, zagubionych szukających sensu życia, poranionych, zbuntowanych, oszukanych i grzeszników, którym Jezus mógł pomóc. A On na swój pierwszy publiczny cud wybrał wesele, na którym z jakichś powodów zabrakło wina...

Dlaczego? Nie wiem. Ale z pewnością tamten cud był możliwy dzięki wierze i zaufaniu tych ludzi. Bo tego przede wszystkim potrzeba, gdy chce się iść przez życie z Bogiem. Wiary i ufności. Nie wymyślać Mu swoich gotowych scenariuszy, nie traktować Go jak automatu, który na zawołanie "wypluwa" nam to, czego aktualnie chcemy, nie obrażać się, gdy coś idzie nie po naszej myśli... Uwierzyć i zaufać. W jakiejkolwiek sytuacji się nie znajdujemy.

Matka modli się za swoje dzieci, student o pomyślność w nauce i egzaminach, bezrobotny o pracę, chory o zdrowie, biedny o chleb i dach nad głową... A narzeczeni za swój ślub i przyszłe małżeństwo.
Ile ludzi, tyle historii szukania Boga.

Warto.