Jak się czuje Panna Młoda na tydzień przed ślubem?

Kto bywa tutaj od dłuższego czasu, wie pewnie, jak bardzo lubuję się w opowieściach o emocjach towarzyszących ostatnim chwilom narzeczeństwa. Zawsze ogromnie mnie interesowało, jak to jest być na tydzień przed ślubem - co się wtedy czuje, o czym myśli, jaki nastrój towarzyszy tym ostatnim przygotowaniom... Wywoływałam do odpowiedzi wszystkie znane mi tutaj ostatkowe narzeczone i świeżo upieczone mężatki, a najfajniejsze w ich opowieściach było to, że każda to przeżywała inaczej.

Dziś, choć jeszcze trochę w to nie dowierzam, to ja jestem na tydzień przed ślubem! I bardzo chętnie upamiętnię tutaj to, co mam w sercu. :)

Po pierwsze - pełna niecierpliwości ekscytacja pt. "nie mogę się doczekać!" pomieszana z nutką zmęczenia pt. "chciałabym mieć już to wszystko za sobą" oraz z jakiegoś rodzaju żalem pt. "kuuurczę, to tylko jeden jedyny taki dzień w życiu! szkoda, że nie można byłoby przeżyć tego jeszcze kiedyś - już nigdy nie będę Panną Młodą...". Te emocje towarzyszą mi najsilniej i najczęściej o tym właśnie teraz myślę.

Po drugie - adrenalinka przed tym, co nieznane. Tak wiele nowości przed nami... Już nigdy nie będzie tak, jak wcześniej, wszystko się zmieni... Nie mam wątpliwości, że sobie poradzimy, ale tak zwyczajnie, po ludzku, myśli się o tym, jak to będzie... :)

Po trzecie - przejęcie samą uroczystością ślubu i weselem. O czym jeszcze trzeba pamiętać? Co załatwić? Jak to wszystko wyjdzie? Organizacyjnie jest to dla nas spore przedsięwzięcie, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że wszystko jest na naszej głowie i nie mamy specjalnego wsparcia w tej kwestii. Z jednej strony dobrze, bo możemy o wszystkim decydować sami, ale jest to też trochę obciążające i przez to - stresujące.

Po czwarte - skupienie. Bardzo przyczyniła się do tego rozpoczęta wczoraj nowenna. Wprowadziła nas w taką atmosferę modlitewnego skupienia i otwartości na Bożą obecność w tym wyjątkowym czasie. To z kolei pomaga się skoncentrować na tym, co najważniejsze - na sakramencie, który mamy przyjąć. Przy okazji drobna dygresja - wiecie, co zdaje się być w dniu naszego ślubu najważniejsze dla naszego otoczenia? Pogoda. Kogo nie spotkam, czy rozmawiam telefonicznie, czy w pracy, czy wśród rodziny i znajomych, ciągle słyszę tylko "aby tylko pogoda była ładna!" albo "ooo jakby było tak ciepło jak dziś, to byście mieli fajnie"... Nawet pani ze stowarzyszenia Wiosna, która zadzwoniła dziś do mnie w sprawie projektu "Kochani, będziemy mieli dziecko" życzyła mi... ciepłej i słonecznej przyszłej soboty... Nie no, jasne, że byłoby miło, gdyby była ładna pogoda, ale jak nie będzie to co...? Według mnie kompletnie nic. Ja się wręcz nastawiam na zimno i deszcz, ale w gruncie rzeczy pogoda w kontekście naszego ślubu nie ma dla mnie żadnego znaczenia. Najważniejsze jest to, co się wydarzy w nas. Niezależnie od wszystkiego wokół.

Po piąte - spokój. Mimo przejęcia organizacyjnymi sprawami i natłokiem ostatnich załatwień, w sercu mam niesamowity spokój i ufność. Żadnych obaw, żadnych wątpliwości, żadnych smutków. Ze wszystkim, co jest nie po mojej myśli się pogodziłam, a o to, co zaplanowaliśmy jestem spokojna, bo oddaję wszystko nieustannie Temu, który pozwala nam trwać w swojej miłości. Nic więcej mi nie potrzeba. Jestem szczęśliwa, że za tydzień wychodzę za mąż! :)