Dawniej nie nudziłeś się ze mną... czyli pierwsze rozczarowania i konflikty

ONA: Co tak siedzisz?

Link powyżej odsyła do ciekawego skeczu, którym zaczyna się kolejny rozdział naszej książki. Warto zajrzeć, bo jest nieco zabawny i pozwala z pewnym dystansem zobaczyć, co może stać się tuż PO ślubie... :D

Dobra, już jestem poważna, bo i temat jest dosyć ważny. Autor w naprawdę ciekawy sposób proponuje, żeby się zastanowić, jak to będzie, gdy opadną uczucia fascynacji i zakochania oraz najsilniejsze emocje po ślubie. Mogą pojawić się pierwsze rozczarowania i poważne konflikty. I to jest normalne. Jedne małżeństwa przeżywają to bardziej intensywnie, inne mniej. Jedne radzą sobie z tym lepiej, inne trochę gorzej, ale każde prędzej czy później przez to przejdzie. Cóż, poniekąd pocieszające.

Świadectwa par małżeńskich, opowiadających o swoich pierwszych kryzysach dla nas są potwierdzeniem, że niektóre mniejsze, czy większe spięcia w małżeństwie są zwykle małym sprawdzianem komunikacji. Oboje odnieśliśmy wrażenie, że większość konfliktów, niezależnie czy przed ślubem czy już w małżeństwie, bierze się z problemów w komunikacji. Jeśli się pewne rzeczy ukrywa, dusi w sobie, albo nie słucha drugiej osoby, albo wciąż ocenia, zamiast mówić o swoich emocjach, to nic dziwnego, że dochodzi do konfliktów. Taktyka często stosowana w imię miłości to "niech on/ona się domyśli, skoro mnie kocha". I wtedy rzeczywiście dochodzi do rozczarowań, bo jednak się nie domyślił, więc pewnie mnie nie kocha itd... Ale nie dopatrzyłam się w tym rozdziale innych wskazówek, czego mogłyby dotyczyć prawdziwe rozczarowania. Bo jakoś nie wyobrażam sobie, czym mógłby mnie rozczarować po ślubie mój Karol...? Czym ja mogłabym rozczarować Jego? Znamy swoje wady i słabości, jeśli jeszcze nie wszystkie, to trochę czasu jeszcze mamy, pewnie w końcu wyjdą. A po ślubie, kiedy zamieszkamy razem, trzeba będzie po prostu się dotrzeć. To będzie przecież zupełnie nowa sytuacja dla nas, w której będziemy musieli nauczyć się funkcjonować.  Nie patrzę na to w kategoriach satysfakcji czy rozczarowania.

No właśnie, to też ciekawa sprawa z tą nową sytuacją po wspólnym zamieszkaniu. Autor podkreśla, że często mogą pojawiać się frustracje i konflikty, bo nagle ma się na głowie wszystko: od pamiętania o rachunkach, przez wyrzucanie śmieci, po zakupy i gospodarowanie wspólną kasą. Jeśli wcześniej młodzi mieszkali z rodzicami, to rzeczywiście - współczuję. To musi być szok, żeby się w jednej chwili przestawić i nauczyć żyć samodzielnie, ale razem. Wydaje mi się jednak, że dzisiaj już coraz mniej par wkracza w małżeństwo z takiej pozycji. Coraz częściej ślub bierze się już po studiach, więc z jakimś doświadczeniem samodzielności. My zresztą podobnie - każde z nas od dawna mieszka samodzielnie i ogarnięcie systemu pracy, sprzątania, gotowania i pamiętania o płatnościach mamy już za sobą. Myślę, że to spore ułatwienie - choć jedno zmartwienie mniej. ;)

Na koniec autor zebrał wszystkie najważniejsze zasady i wskazówki, o czym warto pamiętać, rozmawiając ze sobą. Fajne podsumowanie w pigułce tego wszystkiego, czego się dotąd dzięki tej książce nauczyliśmy. I też ciekawe spostrzeżenie - na początku, gdy zaczynaliśmy ten program (8 miesięcy temu!) i po kolei poznawaliśmy te wszystkie reguły i rady dotyczące dialogu, byliśmy tym nieco przytłoczeni. Ło matko, o ilu to rzeczach trzeba pamiętać! Jakie to trudne!... A teraz spojrzeliśmy na to podsumowanie i na luzie stwierdziliśmy: Spoko, to wiadomo, to wiadomo... Ze wszystkim raczej sobie dajemy radę. Niesamowite jaka przemiana zaszła w nas w ciągu tych kilku miesięcy... Nic rewolucyjnego, po kolei małymi krokami poznawaliśmy poszczególne wskazówki i staraliśmy się powoli wdrażać je w naszym życiu. I myślę, że dzięki temu przeszliśmy niebywałą drogę rozwoju w naszej relacji.

Ale, ale  - książka przecież jeszcze się nie kończy, a nic nie wspomniałam o naszej pracy związanej z tym rozdziałem. Mieliśmy porozmawiać o tym, które z podanych sytuacji mogą stać się przyczyną kryzysu w naszym małżeństwie i dlaczego, jakie to w nas wywołuje odczucia, jak możemy się troszczyć o naszą miłość, żeby ewentualność takiego kryzysu jak najbardziej zniwelować. A końcowe ćwiczenie było troszkę mniej związane z tematem, ale bardzo ciekawe - odnoszące się do osobistej pracy nad sobą każdego z nas. Może przytoczę to polecenie, bo jest na tyle inspirujące, że każdy może sobie spróbować na nie odpowiedzieć.

Opisz przykład Twoich dotychczasowych zmagań się lub przezwyciężania jakiejś poważnej trudności, które dały Ci impuls do duchowego rozwoju, większej dojrzałości, lepszego rozumienia siebie i innych.

Owocnych przemyśleń! :)