Przy okazji uświadomiliśmy sobie, jak szybko płynie czas...! Jeden weekend, za chwilę następny i następny i... nagle okazuje się, że jutro miną dwa miesiące od naszych zaręczyn! Niby tak nie wiele, a dla nas tak wiele. Poznajemy z różnych stron uroki narzeczeństwa. To naprawdę wspaniały czas, który bardzo nam służy. Ile rzeczy się zaczęło w tym czasie! Najpierw zaczęłam systemowe czytanie Pisma Świętego, potem rozpoczęliśmy przygodę z prowadzeniem bloga, niewiele później zaczęliśmy aktywnie korzystać z książki "Nas dwoje. Przed nami małżeństwo", a teraz jeszcze zaczynam prowadzić obserwacje swojego rytmu płodności... Dodatkowo gdzieś w tle cały czas "zaczynają się" w naszych głowach pewne koncepcje dotyczące ślubu, wesela i małżeństwa... Początek narzeczeństwa to zdecydowanie czas "zaczynania się". A najlepsze w tym wszystkim jest to, że efekty tego, co teraz zaczynamy, będziemy mogli (mam nadzieję!) widzieć i być może kontynuować przez całe wspólne życie. Amen :)
Kochani, widzę, że Wasze życie opiera się na takim spokoju i braku stresu, iż trudno mi pojąć czy to w ogóle możliwe:) Jestem w trakcie studiów (nie jestem pewna czy Wy również), ale jak studiować i nie zwariować?:) Wszyscy mówią, że to takie przyjemne, ale mam zupełnie inne odczucia. Pełno ludzi, którzy są po prostu egoistami, wpatrzonymi w siebie i swoje ideały, ten ciągły "wyścig szczurów", który mnie przerasta. A najgorsze, że osoby dotąd poznane nie wierzą w Boga, mówią, że są ateistami albo "wierzącymi, niepraktykującymi"- co działa na mnie jak płachta na byka. Nie piszę bez powodu. Jakoś Wasz post mnie zmusił do refleksji no i wiem, że mocno wierzycie. Staram się iść swoją drogą i nie patrzeć na to co robią inni, często mówię im o mojej wierze, czuję, że powinnam, lecz to nie zmienia faktu, że tak naprawdę przez to zostaję sama. Dlaczego wyznacznikiem dzisiejszej przyjaźni jest to czy pije się piwo, chodzi na imprezy i jest się ateistą? Co wy uważacie na ten temat? Chcę poznać Wasze zdanie. Może chociaż jedno słowo mnie pocieszy.
OdpowiedzUsuńHm, nasze życie nie do końca jest tak pozbawione stresu i trosk - po prostu wczoraj nam się udał taki dzień. Ale musimy przyznać, że mamy całkiem uporządkowane i rzeczywiście pełne spokoju życie. Natomiast co do Twoich rozważań to sądzę, że przede wszystkim trzeba być sobą, niczego nie robić na siłę i nie udawać. My też nie mamy tylko znajomych wierzących i jakoś zaangażowanych w Kościół, a mimo to można stworzyć z różnymi ludźmi wartościowe relacje. Chyba nie warto specjalnie się obnosić ze swoją wiarą, najlepsze jest świadectwo życia okraszone radością i optymizmem - bo dzisiaj świat potrzebuje przede wszystkim ludzi radosnych i pełnych nadziei. Cała ta sytuacja to pewnie dla Ciebie utrapienie, a w każdym utrapieniu najlepiej oddać wszystko Bogu - niech On się troszczy. Pozdrawiamy :)
UsuńPS. Prosimy, by pod komentarzem jakoś się podpisać, żeby te słowa nie były tak bezosobowe i anonimowe. :)
Ten komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuńMy też pewnie jesteśmy już nudni, co chwila podkreślając, że cieszymy się rosnącą popularnością tego bloga :)
UsuńA ślub planujemy na maj 2015 :)
PS. Widzę, że też zaistniałaś w blogosferze! Fajnie! Też będziemy mieć co spamować :)