Co łączy Adę Karolową z Maryją Józefową?

Jeszcze jakiś czas temu z przekonaniem odpowiedziałabym na to pytanie: niewiele.

Zawsze miałam problem z tak zwaną "pobożnością maryjną". Samo to określenie trochę mnie śmieszy, tak samo jak śmieszy mnie fakt, że każdy region w Polsce (w Europie zresztą też) ma "swoją" Matkę Boską (Częstochowska, Licheńska, Ludźmierska, Płaszowska, Ostrobramska, Sokołowska, Kalwaryjska, Wysocicka, Cieszyńska, Inwałdzka, Górecka, Piekarska, Świętogórska i tak dalej...), te wszystkie koronacje obrazów, które zwykle tylko je oszpecają, cała gama wizerunków, nabożeństw, pielgrzymek... Czasem mam wrażenie, że w Polsce Maryja jest traktowana jak bogini. Broń Boże, nie umniejszam jej świętości, wyjątkowości i z pewnością wielkiej mocy wstawiennictwa. Wiem też, że Maryja zawsze wskazuje na swojego Syna i zawsze do Niego prowadzi. Ale zwyczajnie razi mnie przesadny kult Matki Bożej połączony na przykład z unikaniem regularnej spowiedzi czy częstej Eucharystii... Mogłabym tak długo, ale nie o tym chciałam...

Gdy byłam nastolatką znajoma siostra zakonna uspokoiła mnie, gdy zaczęłam obawiać się, że coś ze mną nie tak, skoro wolę modlić się Koronką niż Różańcem, nie przepadam za większością pieśni maryjnych i ogólnie nie czuję absolutnie nic do Matki Bożej... Podobno to normalne, tak się często zdarza, że młode dziewczyny, nie będące żonami, matkami podświadomie bardziej "lgną" do Jezusa, widząc w Nim wzór upragnionego mężczyzny, a chłopcy zachwycają się Maryją. Ulżyło mi. Postanowiłam nie roztrząsać sprawy w nadziei, że gdy będę dzieciatą mężatką, coś drgnie w mojej relacji z Matką Bożą.

I drgnęło. Choć nie z tego powodu i w momencie, w którym w ogóle się tego nie spodziewałam...

W ostatnim czasie przeżywam różne trudne emocje związane z zawodowymi wyzwaniami Narzeczonego. Przed Nim ogromne i ważne przedsięwzięcie, które kosztuje Go mnóstwo zaangażowania, czasu i nerwów. A ja nie bardzo mogę Mu pomóc. Jedyne co mogę, to być przy Nim, wspierać, motywować do działania, odpychać zniechęcenie, modlić się... Staram się też na miarę swoich możliwości pomagać w konkretnych rzeczach i angażować się, jak tylko się da. No i dbać o Niego, zaprosić po pracy na ciepły obiad, podrzucić coś słodkiego, stworzyć poczucie bezpieczeństwa. Ale to nie zmienia faktu, że cały ciężar odpowiedzialności i trudu leży na Nim...

I tak sobie ostatnio rozmyślałam, patrząc na szopkę z Józefem, Maryją i Dzieciątkiem... Ona była w podobnej sytuacji. Cała odpowiedzialność za Świętą Rodzinę spadła na Józefa. To On musiał to wszystko zaakceptować i przyjąć, znaleźć miejsce, gdzie będą mieszkać, zaopiekować się Nią i Dzieckiem, a jak trzeba było, to nawet spakować manatki i uciekać do Egiptu... Cóż Ona mogła? Wspierać Go, być przy Nim, pomagać na miarę swoich możliwości, modlić się... Pewnie dbała o Niego, jak tylko mogła, troszczyła się, by mógł wracać do domu pełnego ciepła i miłości, w którym unosi się zapach świeżego obiadu. Pewnie nic więcej nie mogła zrobić... Pewnie bała się, jak to będzie, czy sobie poradzą, czy Józef udźwignie ten ciężar...

Zrobiło mi się nieco lżej na sercu. Skoro Ona podobnie to przeżywała, to chyba mnie rozumie. A skoro mnie rozumie, to łatwiej będzie mi się z Nią dogadać i będzie to dla mnie większym wsparciem. A skoro ja zaczerpnę większego wsparcia, to i więcej będę mogła go przekazać Karolowi... Łaaał... To może tak zadziałać!

A może by tak, w takim razie, po prostu Jej to wszystko oddać? Te wszystkie zmartwienia, całe przedsięwzięcie powierzyć w Jej troskliwe ręce? Komu jak komu, ale Jej Jezus nie odmówi... :)

Pod Twoją obronę uciekamy się, Święta Boża Rodzicielko...

Jeden z nielicznych wizerunków Matki Bożej, który lubię. Pneumatofora, czyli Niosąca Ducha.
A dla mnie - Matka Boża z rzęsami. ;)