Być poddaną mężczyźnie

Kiedyś już wspomniałam o pewnym fragmencie z Listu do Efezjan, który nam od dawna jakoś towarzyszy, na początku sami o tym dyskutowaliśmy, a później przepracowaliśmy ten temat na rekolekcjach dla par. Cały czas te słowa gdzieś się w naszym życiu przewijają...

Bądźcie sobie wzajemnie poddani w bojaźni Chrystusowej. Żony niechaj będą poddane swym mężom, jak Panu, bo mąż jest głową żony, jak i Chrystus jest Głową Kościoła (...). Mężowie miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie (...). Ef 5, 21-33

Zauważyłam, że jest to dosyć problematyczny fragment, często poruszany na różnych forach katolickich, zwłaszcza kobiety czują się tymi słowami zagrożone. Jak to, mam być poddaną mężczyźnie? Przecież sama sobie mogę poradzić, jestem niezależna, czemu ktoś ma mną kierować? Taka reakcja jest podsycana przez otoczenie i media ze względu na modny ostatnio feminizm, który ładuje się dosłownie wszędzie. Ciągle słyszymy o równouprawnieniu, o niezależności kobiet, o przejawach szowinizmu nawet w nazewnictwie ("psycholożka" i "ministra" najlepszym dowodem)... A Pismo mówi: bądź poddaną swemu mężowi... Jest dysonans. Kogo słuchać? O co chodzi?

Co to znaczy, być poddanym? Właśnie na tamtych rekolekcjach prowadzący wyjaśnił, że być poddanym, to znaczy zgadzać się, by ktoś miał na mnie wpływ, wystawić się na czyjeś działanie, pozwolić, by ktoś oddziaływał na moje zachowanie, postawy i decyzje. Warto zauważyć, że na samym początku św. Paweł pisze: Bądźcie sobie wzajemnie poddani - oboje pozwólcie mieć na siebie nawzajem wpływ. To zupełnie zmienia punkt widzenia. Przecież to takie naturalne, że gdy kogoś kocham, ta osoba ma na mnie wpływ. Jednak nie zawsze sobie to uświadamiamy i nie zawsze dopuszczamy taką myśl do siebie...

Ostatnio mocno doświadczam tego, że warto, czasem nawet trochę na ślepo, zaufać mężczyźnie, który kocha. Pozwolić, by miał na mnie decydujący wpływ, zanim podejmę jakieś działanie, co do którego mam jakieś wątpliwości. Mężczyzna potrafi spojrzeć z dystansu, nie angażuje się tak bardzo emocjonalnie, patrzy bardziej racjonalnie i "szeroko", tzn. w wielu kontekstach, całościowo. Ja często zachowuję się wręcz przeciwnie. Jestem małostkowa, jak się czegoś uczepię, to koncentruję się tylko na tym, trudno jest mi nabrać dystansu do czegoś, co mnie angażuje emocjonalnie. Gdy mam możliwość, wolę zapytać Narzeczonego o zdanie. I całe szczęście, bo dzięki temu uniknęłam wielu głupot.

Przykład "blogowy" z wczoraj.
Napisałam post, bardzo emocjonalnie się w to zaangażowałam, miałam pewien cel, który chciałam zrealizować, tylko tego się trzymałam, zapominając o całej reszcie... Nawet sobie to uświadamiałam, ale byłam skoncentrowana tylko na tym, co sobie założyłam. Wydawało mi się, że to, co napisałam, idealnie się w tym sprawdzi. Byłam przez to taka nabuzowana, podekscytowana... Ale, w sumie w ostatniej chwili, poprosiłam Narzeczonego, by na to zerknął. Zupełnie pro forma, bo i tak byłam pewna, że chcę to opublikować. Ku mojemu zdziwieniu, Narzeczony mówi wprost, że mu się to nie podoba i uważa, że to nie będzie dobre, ani dla nas, ani dla bloga... Cisza. Zatkało mnie. Jak to? Przecież tak się na tym skoncentrowałam, to moje zdanie, mam do tego prawo. Co jest nie tak? Na szczęście Narzeczony ma taki dar, że potrafi swoje racje uargumentować dobitnie, ale zarazem subtelnie, bez niepotrzebnych nerwów i ostrych słów. Wyjaśnił mi i tym razem. Wysłuchałam. Przyjęłam do wiadomości, że wolałby, żebym to sobie odpuściła. Zaznaczył, że decyzja należy do mnie i zrobię z tym, co zechcę. Nie wiedziałam, co powiedzieć... Zburzył mi w jednej chwili całą koncepcję, którą z takim zapałem cały dzień sobie tworzyłam...

Przed rozłączeniem się Narzeczony upewniał się, czy wszystko w porządku. Tak, w porządku, nie obraziłam się, tylko... jakoś tak dziwnie. Trochę byłam zła, ale może ma rację...? Musiałam to przetrawić... I przypomniało mi się: pozwól, by miał na ciebie wpływ!

Cisza, samotność, Pismo, modlitwa... I Jego słowa, które wciąż mi brzmiały w uszach. Wystarczyło. Jeszcze przed snem napisałam: Miałeś rację z tym postem, był beznadziejny. Przemyślałam to sobie i 
dobrze, że mnie sprowadziłeś na ziemię.

Przyszedł spokój. Nie mogłam uwierzyć, że jeszcze chwilę temu byłam do tamtego tak przekonana...! Uff, ale bym narobiła bigosu...

Odpisał: Cieszę się, że tak myślisz. Dobranoc.

To ja się cieszę, że mam tak mądrego Mężczyznę. Że to On ma na mnie wpływ. I to Jemu chcę być poddana.