Jaskinia, czyli kiedy lepiej pomilczeć

Nici z gwieździstego nieba podczas naszego weekendowego odpoczynku. Była za to Eucharystia z poruszającym Słowem: Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała. A ten, komu mało się odpuszcza, mało miłuje. Jakoś tak lżej na sercu, gdy sobie człowiek przypomni, że to Miłość jest silniejsza niż nasza słabość i grzech...

Popołudniu natomiast postanowiliśmy się wybrać na łono natury. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie fakt, że dokładna i szczegółowa znajomość leśnych dróżek nie była domeną żadnego z nas, zresztą trudno się dziwić. Zwyczajnie zabłądziliśmy, jeżdżąc dłuższą chwilę po lesie. Była to dosyć stresująca sytuacja, szczególnie dla Narzeczonego, który prowadził samochód. Ja byłam chyba trochę bardziej wyluzowana, bo nawet nie mogłam próbować sobie przypomnieć, jakby się stamtąd wydostać. On próbował, widziałam, jak usiłuje nas z tego wyplątać, myśli, zastanawia się i przeżywa to. Milczałam. Nie, to nie był żaden foch, czy afirmacja rozczarowania, absolutnie. Najpierw milczałam, bo po prostu nie wiedziałam co powiedzieć, skoro w ogóle nie znam tych okolic. Po jakimś czasie zaczęłam się czuć trochę dziwnie w tej ciszy, zaczęłam tracić poczucie bezpieczeństwa i zastanawiać się, czy Narzeczony jest może na mnie zły, może powinniśmy o tym porozmawiać, wyjaśnić sobie? Ale nie. Nic nie mówiłam. A moje milczenie było najlepszym, co mogłam w tym momencie ofiarować swojemu Mężczyźnie. Dlaczego?

Kiedy mężczyzna jest napięty, zaszywa się w jaskini swojego umysłu i skupia się na rozwiązaniu problemu. Zazwyczaj wybiera ten najbardziej palący lub najtrudniejszy i tak bardzo poświęca się temu jedynemu zadaniu, że chwilowo traci świadomość istnienia wszystkich innych.(...) W takich warunkach mężczyzna staje się „nieobecny”, nieuważny, niekomunikatywny i zaabsorbowany. Jeśli partnerka wdaje się z nim wówczas w rozmowę, odnosi wrażenie, że zaledwie 5 procent jego umysłu „jest obecne”, podczas gdy pozostałe 95 procent pochłonięte jest zupełnie czymś innym.

John Gray, Mężczyźni są z Marsa, kobiety są z Wenus

On sobie spokojnie siedział w "jaskini" i szukał rozwiązania problemu, a ja oszczędziłam sobie frustracji, że mnie nie słucha i ignoruje. Warto mieć tego świadomość (zachęcam do poczytania książki), bo można uniknąć wielu nieprzyjemnych sytuacji. Odkąd wiem, jak to działa, przypominam sobie w odpowiednich sytuacjach fragmenty tej swoistej "instrukcji obsługi" kobiety i mężczyzny, i stosuję. Działa, zawsze działa.

Po chwili bez problemu wydostaliśmy się z lasu i próbowaliśmy jeszcze odnaleźć miejsce, do którego chcieliśmy pojechać. Jednak po kilkunastu minutach poszukiwań, zaproponowałam, żeby dać sobie spokój. To miał być sposób na miłe spędzenie czasu, a nie źródło sfrustrowania na dalszą część dnia. Rzeczywiście, wróciliśmy do domu i żeby odreagować, położyliśmy się na popołudniową drzemkę. To najbardziej lubimy. :)

A wieczorem, gdy już wracaliśmy, Narzeczony subtelnie mnie docenił:
- Dobrze, że potrafisz wyczuć, kiedy jestem zdenerwowany i nie mam ochoty rozmawiać. :)

PS. Oczywiście to była terenowa wersja mini "jaskini", autor książki wspomina o "jaskiniach", które mogą trwać nawet kilka dni! Wtedy to dopiero potrzeba kobiecie mnóstwo cierpliwości i wyczucia, jak interpretować takie zachowanie. Ale wszystko jest do wypracowania, a warto, by się wzajemnie nie ranić.