Zawierzyć. Tylko tyle, czy aż tyle?

Jestem ostatnio w nieco trudnej sytuacji. Nie lubię tego stanu. Coś się kończy, a trzeba zacząć coś nowego. A żeby zacząć, trzeba znaleźć... Tylko jak? Tyle osób szuka, wszyscy wiedzą, że jest ciężko. Ale znaleźć trzeba, bo jak nie... Hm, wolę o tym na razie nie myśleć.

Trochę mnie to wszystko martwi, trochę napawa obawami, może nawet wręcz trochę przeraża. Ale z drugiej strony, mam pewną ufność, że wszystko się ułoży tak, jak trzeba. Że będzie dobrze, nawet jak według mnie będzie źle. Już tyle razy w życiu doświadczyłam Bożej Opatrzności, że nie mogę nie ufać. Nie mogę nie zawierzyć.

Więc zawierzam. Oddaję w modlitwie, proszę, bym potrafiła szukać w odpowiednich miejscach i w odpowiedni sposób, by mnie w tym wszystkim Anioł Stróż wspierał. Żeby działo się po Bożemu, tak jak On chce. Bo On wie lepiej, widzi wszystko w całości, a ja tylko jak przez dziurkę od klucza... Więc to Jemu zawierzam swoje dzisiaj i swoje jutro.

No... I co, tylko tyle?

Aż tyle.

A jak jednak nie znajdziesz?

Znajdę.

A jak nie dasz rady?

Dam radę.

A jak jednak nie dasz?

Dam.

A jak się potkniesz?

To sobie poleżę. A potem wstanę i pójdę dalej.
Bo jestem przekonana, że Ten, któremu ufam, mnie nie zostawi, wskaże, co robić, którą drogą iść. A jak trzeba będzie, to i małym cudem wesprze. W końcu Bogiem jest, wolno Mu.
I chociaż trwanie w tej niepewności, w takim zawieszeniu, jest okropne i wkurzające, to co mi pozostaje innego? Tylko zawierzyć.

I dziękować, że nie jestem z tym wszystkim sama. Że dał mi silne ramiona, w których zawsze jest dla mnie miejsce, które zawsze wspierają, zawsze są.