Tęsknota za największą bliskością, czyli o sferze seksualnej

Spotkaliśmy się ostatnio z, można powiedzieć, dosyć ciekawym stwierdzeniem na nasz temat: skoro jesteście tacy wierzący, to seks jest dla was tematem tabu i można wam tylko współczuć. No, taki funkcjonuje stereotyp o katolikach, więc spoko, żadna nowość. Ale szczerze uśmialiśmy się, gdy ktoś nam wmawiał rumieńce po usłyszeniu/przeczytaniu słów pochwa i penis. :D No cóż, akurat w takim momencie (to zupełny zbieg okoliczności) w naszej książce rozpoczęliśmy kolejną, już czwartą, część zatytułowaną: I będą dwoje jednym ciałem. Czyli o seksie właśnie.

Tego typu rozmowy siłą rzeczy musiały mieć miejsce dużo wcześniej, tym bardziej, że zdecydowaliśmy o odłożeniu współżycia. Ta decyzja wymagała i nadal wymaga szczerego i pełnego zaufania dialogu, żeby ta nasza narzeczeńska bliskość bez seksu jakoś funkcjonowała i przynosiła dobre owoce, a nie tylko frustrację i ciągłe zmaganie ze sobą. Dlatego też w zasadzie od początków naszej znajomości rozmowy o sferze seksualnej odgrywały niezwykle istotną rolę. Musieliśmy sobie wiele rzeczy poukładać: w jaki sposób będziemy sobie okazywać czułość, a co już tą czułością nie jest; jak radzić sobie ze zbyt silnym pobudzeniem i dlaczego w ogóle nie chcemy na tym etapie zbytnio rozbudzać naszej cielesności; które nasze gesty są miłe, przyjemne i są wyrazem miłości, a które niekoniecznie i wolelibyśmy je przynajmniej na razie wyeliminować lub ograniczyć... W zasadzie to wszystko mieliśmy już dawno przegadane, chociaż trochę wyrywkowo, w zależności od sytuacji. Teraz mieliśmy okazję to jakoś w całości ogarnąć, zebrać, zapisać (Narzeczony mówi, żeby może później te nasze zeszyty spalić, bo jak dzieci kiedyś dorwą i zaczną czytać, co rodzice wyprawiali, jak byli młodzi, to będzie śmiesznie...! :D Chociaż z drugiej strony chyba nie mamy się czego wstydzić. Na jednym z wyjazdów ktoś podpowiadał, żeby mężczyzna swoją narzeczoną traktował tak, jak chciałby, żeby obcy chłopak traktował jego córkę. I zupełnie szczerze bardzo chciałabym, by nasze córki trafiły na takich mężczyzn jak mój Narzeczony). Nie było jakiegoś przełomu, a jedynie utwierdzenie się w dotychczasowych decyzjach, upewnienie siebie nawzajem, że jesteśmy na dobrej drodze, tylko potrzeba trochę wysiłku, pracy nad sobą, modlitwy, wyciągania wniosków z błędów i potknięć, żeby w tej czystej miłości wzrastać i rozwijać się.

A później, zupełnie poza tematem, i tak nas naszło na "nocne Polaków rozmowy". O naszym pierwszym razie i o tym, kiedy będziemy go celebrować, w jaki sposób, co jest dla nas szczególnie ważne w sferze seksualności teraz, a co może być po ślubie... I doszliśmy do ciekawego wniosku - że to nasze oczekiwanie na siebie jest piękne, chociaż czasem trudne. A co jest jednym z głównych źródeł tego piękna? To, że będziemy dla siebie pierwsi. Że nie było nikogo wcześniej, przed kim byśmy się tak odsłonili, że chcemy się sobie nawzajem oddać w pełni w tych wyjątkowych okolicznościach zawarcia sakramentu małżeństwa... To wszystko sprawia, że chce się czekać i to czekanie daje naprawdę wiele radości i dobrych owoców. I chociaż nieraz czujemy się tą swoją decyzją w pewien sposób ograniczeni, a nawet zmęczeni, to wiemy, że nie warto ulec zniechęceniu. Warto zabiegać o to, co naprawdę wartościowe.