Dotrzymane słowo, prawda i prostolinijność, czyli: ślubuję Ci uczciwość

Tym razem w nieco bardziej atrakcyjnych okolicznościach, niż zacisze mojego czy Karola pokoju, rozmawialiśmy na temat podsunięty przez autora książki "Nas dwoje...". O, tak było miło i pięknie:

Hm, prawdę mówiąc nie napracowaliśmy się tym razem. Nieskromnie napiszę - po prostu uczciwe ludzie jesteśmy. No, próbowałam wyciągnąć od Karola, żeby się jednak przyznał, czy nie porzucił wcześniej święceń kapłańskich, albo na ile ma zasądzone alimenty... Przyznał się! :D

Ja znowuż wyznałam Narzeczonemu (a teraz też reszcie świata czytającej te wypociny) swoją życiową tajemnicę o własnej głupocie, która kazała mi skakać dla zabawy z huśtawki, kiedy miałam 10 lat. Skakanie zaowocowało złamaną ręką i gipsem, ale że wstyd mi się było przyznać do głupoty, to mamie i lekarzowi ściemniłam historię o tym jak pulchniejsza koleżanka mnie popchnęła w biegu podczas zabawy... Tylko nic nie mówcie mojej mamie! Sama jej kiedyś powiem... ;)

A dotrzymywanie słowa? Oj, Karol nie dotrzymał słowa na przykład w dniu naszych zaręczyn - z przejęciem mówił mi, że musimy pojechać po jakiegoś potrąconego kota, a gdy przejeżdżaliśmy obok pewnego pięknego pałacu, zupełnie o tym zapomniał i jak gdyby nigdy nic zaprosił mnie do niego, by mi się oświadczyć! A co z biednym kotem?! Nieładnie tak zostawiać zwierzaki w potrzebie... No chyba, że są wyimaginowane. :D  Narzeczony z kolei zauważył, że ja nie dotrzymuję słowa, bo kiedyś obiecałam, że już nie będę mówić do Niego "głupku!", a wciąż mi się to zdarza... Ale to tak przez przypadek mi się wymyka! I zawsze od razu przepraszam. :)

Dobra, teraz poważnie, bo to ważny temat jest. No. Uczciwym trzeba być. Nie zatajać trudnych spraw, tylko mówić o nich. A jak się rozwiąże jakiś problem, to go zostawić, nie wracać do niego przez kolejnych 20 lat. I jak się wspólnie podejmuje decyzje, to trzeba się ich trzymać. Nie robić nic za plecami współmałżonka, to nieładnie. Jeszcze gorsze jest zatajanie swoich zarobków, albo ich zaniżanie i wydawanie zatajonych sum na szkodliwe głupoty. Nie można tak, no. W ogóle trzeba się nauczyć wspólnej, uczciwej polityki pieniężnej. Ale uczciwość to także troska o intymność naszej relacji, zatem plotkowanie i wywlekanie naszych wewnętrznych spraw wobec innych, bez wspólnego uzgodnienia, odpada. Po prostu.

***

Biedna Ada chodzi poobklejana plastrami na brodzie i szyi, bo ma szwy po usunięciu znamion. Oczywiście wzbudza tym ciekawość przechodniów. Już się przyzwyczaiła do ciekawskich spojrzeń, gdy idzie gdzieś sama. Ale śmieszniej jest, gdy idzie razem z Narzeczonym.

K.: Kurde, ludzie tak patrzą to na Ciebie z tymi plastrami, to na mnie. Wygląda, jakbym Cię bił! :D

Rzeczywiście, trochę tak to wygląda. Oczywiście, już musiało mi się zdarzyć, że zatroskany staruszek zaczepił mnie w sklepie z pytaniem: "Co się pani stało?!". Nie lubię, jak ktoś obcy wtrąca się w nieswoje sprawy, więc następnym razem chyba odpowiem, że mąż mnie bije. Biorąc pod uwagę fakt, że nie mam męża - wszystko jest w porządku! :D

K.: No, teraz wrócimy do domu i będę mógł dalej robić to, co zwykle robię w niedzielne wieczory.

A.: Czyli co?

K.: Bić Cię! :D

A.: :D Weź przestań o tym gadać, bo mam wrażenie, że "oswajasz" ten temat, żeby później... O rany, jakbyś tak podniósł na mnie rękę...! Nie wiem, co bym zrobiła...

K.: No właśnie, co byś zrobiła...

A.: Hm... Wiesz, lepiej może nie podnoś tej ręki na mnie. Bo chyba musiałabym Cię zostawić... A taki jesteś fajny, co Cię będę zostawiać... :D 

K.: :D