Wariacje na temat czystości

K.: O czym myślisz?
Ja: O seksie.
K.: Uuu... :D Ekhm...
Ja: Ale nie tak, jak sądzisz. Inaczej...
K.: A, w sensie: CZY uprawiać?
Ja: Właśnie...
(...)

Mała dygresja.

Kilka dni temu byłam z moim bratem w hipermarkecie. Mieliśmy przedostać się do przeciwległego działu, a najkrótsza droga wiodła przez dział z alkoholami.
Ja: Nie lubię tędy przechodzić, chodźmy tamtędy.*
Brat: Co...? Dlaczego?
Ja: No drażni mnie to i nie lubię. Jak chcesz, to idź - spotkamy się po drugiej stronie. Ja idę naokoło.
Mój brat mocno się zdziwił, popatrzył na mnie z konsternacją i poszedł, oglądając alkohole. Ja poszłam naokoło. Gdy po chwili spotkaliśmy się w umówionym dziale, dociekał, o co chodzi.
Brat: Czemu nie chodzisz przez dział z alkoholami?
Ja: Bo mnie to drażni. Przypominam sobie od razu, jak smaczne są te alkohole i zwykle od razu mam chęć się napić. A po co wystawiać się na pokusy?
Brat: Naprawdę? Masz czasem ochotę się napić??
Ja: No jasne. A ty nie??
Brat: No, ja tak. Ale myślałem, że jak ty nie pijesz, to znaczy, że w ogóle nie masz takiej potrzeby...
(...)

Kiedyś, kiedyś też myślałam podobnie. Wydawało mi się, że ludzie, którzy np. zachowują czystość do ślubu, robią tak dlatego, że po prostu nie mają potrzeby wcześniej uprawiać seksu... Tak, wiem... Teraz się z tego śmieję, a nawet mi nieco wstyd, że byłam aż tak naiwna. Ale w sumie sama naprawdę nie miałam takiej potrzeby. Dopóki nie poznałam JEGO... :)

Żeby nie zostawić tak w zawieszeniu tej rozmowy o alkoholu dodam tylko, że oczywiście wyjaśniłam bratu, o co chodzi z tą abstynencją - że ja też mam czasem ochotę napić się czegoś mocniejszego, czasem to pragnienie jest naprawdę silne. Ale to jest właśnie istotą wyrzeczenia - dobrowolnie rezygnuję z czegoś, co jest dobre i co sprawia mi przyjemność, na co mam chęć. Owszem, nieraz jest mega trudno, ale widzę w tym głęboki sens i niesamowite owoce tego mojego postanowienia. Nie zmienia to jednak faktu, że bezsensem jest jeszcze dodatkowe umartwianie się w postaci wystawiania się na różne pokusy. Skoro dla mnie sam widok butelek z alkoholem już jest taką pokusą - jeśli mogę, omijam szerokim łukiem.

Ale w innych sferach już nie jest tak łatwo omijać pokusy. W sferze czystości przedmałżeńskiej, o której chcę nieco napisać, prawie każda bliskość fizyczna z Narzeczonym jest jak wąchanie podsuniętego pod nos kufla z dobrym piwem lub kieliszka z ulubionym winem przez... abstynenta. Niby nic, ale nabiera na nie ochoty. Lecz może tylko wąchać, nie wolno mu posmakować. To znaczy wolno, może, bo to w sumie nic zdrożnego. Ale przecież postanowił inaczej, podjął wyrzeczenie w jakimś konkretnym celu... Pojawiają się wątpliwości...

Ja też ostatnio zmagam się z różnymi wątpliwościami. Tak, tylko ja. Narzeczony dzielnie się trzyma i mnie wspiera. Jest to niezwykle ważne, bo Zły podsuwa mi naprawdę kuszące myśli i argumenty, dlaczego można by sobie odpuścić to czekanie. ..

Przecież to nic złego, seks jest dobry. Nic złego się nie stanie, świat się nie zawali, nikomu krzywdy nie zrobicie... Co to kogo obchodzi? To jest Wasza prywatna sprawa, przecież NIKT nie musi się dowiedzieć, że daliście sobie spokój i już współżyjecie. No właśnie, po co się tak męczyć? Przecież i tak macie dosyć swoich zmartwień, po co sobie dokładacie kolejną trudność? A poza tym, to nie żaden tam przypadkowy seks - przecież jesteście już zaręczeni, to tylko kwestia czasu... Co to za różnica, czy teraz, czy za te kilkanaście miesięcy? Przecież się kochacie! I jesteście dojrzali, zobacz, jak pilnie się przygotowujecie do małżeństwa - jesteście już na to gotowi...!

I tak dalej, i tak dalej... To tylko mała próbka tego, co mi ostatnio podsuwa Zły, żeby mnie zniechęcić. Swoją drogą, wiedział, skubany, gdzie uderzyć, bo często powtarza się, że ta przedmałżeńska czystość w bardzo dużej mierze zależy od kobiety. Wiadomo, że powinna to być wspólna decyzja i wspólne trwanie, ale jednak kobieta naturalnie jest wyposażona w pewne mechanizmy, dzięki którym łatwiej unikać prowokujących sytuacji i zachować trzeźwy umysł. Zatem atakuje ze zdwojoną siłą właśnie mnie...

Nie będę ukrywać, że jest teraz dużo trudniej. Do "zwykłych", codziennych zmagań dochodzą różne frustracje, mętlik w głowie, zamęt... Jest na to chyba tylko jedno lekarstwo - szukanie odpowiedzi na pytania i rodzące się wątpliwości u Źródła Miłości i jednoczesne bombardowanie ich wzmożoną modlitwą. Tak, zawsze, gdy próbuję sobie tak "na szybko" (w wiadomych sytuacjach, gdy jest to konieczne) poradzić z tymi pytaniami: Po co się starać? Po co czekać?, pierwszą myślą, jaka przychodzi mi do głowy jest MIŁOŚĆ. Wytrwanie jest możliwe tylko z Miłości, dla Miłości i dzięki Miłości - tej, którą czerpiemy od Boga, a która nas połączyła. I która pozwala sobie przypomnieć te wszystkie, o wiele ważniejsze, argumenty, dlaczego WARTO zaczekać... Bo wierzę, z całych sił wierzę i ufam, że warto. To tę wiarę i ufność chcę w sobie pielęgnować, nie wątpliwości. Bo chciałabym, by wiara przemieniła się w autentyczne doświadczenie - bym, już jako mężatka, mogła powiedzieć: tak, było warto...!

Ale teraz... Nawet krótkiej sukienki sobie nie mogę spokojnie włożyć**, bo się nie da... No po prostu się nie da - trochę więcej na wierzchu i od razu tylko jedno nam w głowie... Wrr... :)



* Gwoli wyjaśnienia - od kilku lat jestem abstynentką w KWC.
** Narzeczony mówił, żeby może lepiej o tym nie pisać, bo nas wszyscy wezmą za jakichś napalonych erotomanów, którzy myślą tylko o seksie, ale, prawdę mówiąc, w nosie mam takie podejrzenia. I nie wierzę, że każdy inny normalny facet nie poczuje się w jakiś sposób "zachęcony" do bliskości z ukochaną kobietą, widząc ją w kusym wdzianku, gdy są sam na sam. A co dopiero my - "wyposzczeni". :)